Wat voorafging: iemand probeert Liesl aan te rijden met de auto. Zij is vastbesloten Alec om te praten.
Het was een risico om Alec ’s morgens op te zoeken. Liesl wist niet zeker of Sandra er nog was.
Ze checkte haar telefoon. Het was net voorbij halfacht. Alec woonde in een rustige buitenwijk van de stad. Ze was al eerder bij hem thuis geweest.
Liesl liep de straat over. De steentjes op de oprit van Alecs huis knisperden onder haar voeten. Ze keek de straat in terwijl ze voor zijn deur stond. Een overbuurvrouw in ochtendjas haalde de post uit haar brievenbus. Even keek ze in Liesls richting. Daarna liep ze terug haar huis in.
De deurbel klonk schril. Liesl was nerveus. Meer dan ze aan zichzelf wilde toegeven. Voetstappen in de hal weerklonken. Toen de deur openging en Alec haar zag, schrok hij zichtbaar.
'Kom ik ongelegen?' vroeg Liesl stil. 'Ben je niet alleen?'
'Jawel', zei Alec aarzelend. Liesl voelde Alecs ongemak.
'Wat wil je?' zei hij terwijl ook hij de straat inkeek.
'Praten', zei Liesl simpel.
'Er valt niks meer te zeggen.' Alecs stem duldde geen tegenspraak.
'Mag ik even binnenkomen?'
Geluiden bij de buren deden Ales schrikken. Hij nam Liesl bij de arm en trok haar ruw naar binnen. Hij duwde de deur stevig dicht en kruiste zijn armen.
'Je krijgt twee minuten', zei hij koud.
Liesl bestudeerde Alecs gezicht en besefte dat ze aan een onmogelijke taak begonnen was. Toch wilde ze niet opgeven. Ze zou al haar troeven bovenhalen.
'Je maakt een fout, Alec. Ik weet dat je geschrokken bent door de onbekende die gisteren een foto van ons nam. Maar we lossen dit wel op. Samen. Het hoeft toch niet te betekenen dat je alles weggooit. Je gaat spijt krijgen. We hebben het goed samen.'
Alec keek haar onverstoorbaar aan en schudde zijn hoofd.
'Ik heb meer te verliezen dan jij, Liesl. Ik weet wat ik wil. Ik weet hoe mijn toekomst eruitziet en daar heb jij geen plaats in.'
'Maar ik kan je zoveel geven.'
'Dat weet ik. Maar niet datgene wat ik nodig heb.'
Liesl deed een stap dichter naar Alec. Ze voelde hoe hij haar ontglipte. Dat haar woorden alleen geen verschil maakten.
'Ik weet beter dan wie ook wat jij nodig hebt. Je mag niet vergeten wat ik je kan geven.'
Ze duwde Alec tegen de muur en drong met haar hand in zijn broek. Ze zag een aarzeling in zijn ogen. De honger naar haar die ze zo goed kende.
Alec sloeg achterover en viel hard met zijn hoofd tegen een traptrede aan. Bloed gleed over zijn nek.
Met haar andere hand opende ze haar jas. Ze trok haar bloes ruw open en toonde hem haar borsten. Ze boog zich voorover en zoog in zijn nek. De geur van zijn aftershave maakte haar nog meer opgewonden.
Daarna ging alles snel. Zijn kleren waren net zo snel uit als de hare.Toen hij haar op de koude vloer dwong, kwam hij ongeduldig in haar.Ze grijnsde terwijl hij in haar bewoog. Ze triomfeerde toen hij schokkend klaarkwam. Hij was weer van haar!
Groot was haar verbazing toen hij bruusk ook weer rechtstond, zijn kleren haastig aantrok en haar minachtend aankeek.
'Dit is alles wat jij voor mij betekent,' zei hij koud. 'En nu opkrassen. Ik wil je niet meer zien.'
Onthutst krabbelde Liesl recht. Ze trok verdoofd haar kleren aan. Ongeloof maakte plaats voor woede. Hij had haar gebruikt. Misbruikt. Ze voelde zich smerig.
'Jij smeerlap', siste ze toen het besef tot haar doordrong. Voordat Alec besefte wat er gebeurde, snelde ze op hem af. Ze klauwde met haar vingers. Bloederige striemen ontstonden in zijn gezicht. Alec reageerde onmiddellijk. Hij sloeg haar. Voluit. De dreun op haar oog deed haar even duizelen. Maar het maakte de onmacht en woede alleen maar groter. Met alle kracht die ze in zich had, gaf ze hem een duw. Hij sloeg achterover en viel hard met zijn hoofd tegen een traptrede aan. Bloed gleed over zijn nek.
'Wegwezen', siste hij. 'Nu!'
Liesl keek Alec radeloos aan, ze slikte en begreep dat nu echt alles verloren was.
Lees het vervolg van dit spannende verhaal volgende zaterdag op Flair.be!
Lees hier aflevering 1, aflevering 2, aflevering 3, aflevering 4, aflevering 5 en aflevering 6.
Tekst: Anja Feliers
