Sterke vrouw.
Straf verhaal: Wendy’s dochter werd geboren met een gezwel bijna zo groot als zijzelf
Ik schrok echt toen ik haar in de couveuse zag liggen.
Een jaar nadat Maarten en ik getrouwd zijn, werden we zwanger van Annelou. Ons geluk kon niet op. Ik was niet misselijk en ben geen dag ziek geweest. Het enige wat me soms parten speelde, was een beetje oprispend maagzuur. Alles ging prima, tot ik negentien weken ver was. Een aanleiding om te panikeren was er niet, maar toch had ik het vreemde voorgevoel dat er iets misliep. We hadden de week nadien een afspraak met de gynaecoloog voor onze twintig-weken-echo, maar zo lang wilde ik niet wachten. Op het eerste gezicht leek het alsof ik me zorgen maakte om niks. Annelou bewoog goed en had een mooie hartslag. De gynaecoloog wilde net de echo afsluiten toen Maarten plots een cirkel opmerkte aan de linkerkant van het beeld. Alsof er naast Annelous hoofdje een tweede hoofdje te zien was. De angst sloeg Maarten al meteen om het hart. Het zou toch geen tweeling worden, zeker? Maar dat sloot de gynaecoloog uit. Hij vermoedde dat er een cyste in de baarmoeder was gegroeid. Er was nog geen reden tot paniek, maar onze gynaecoloog wilde toch een uitgebreidere echo laten uitvoeren in het ziekenhuis van Genk.
Tumor in de eicel
En daar kregen we het verschrikkelijke verdict. Onze dochter had een uiterst zeldzame vorm van kanker. Een kiemceltumor, die sacrococcygeaal teratoom genoemd wordt. De tumor was al aanwezig in de eicel, er kon niks aan gedaan worden. Slechts één op 50.000 kinderen wordt erdoor getroffen, en zelfs onze professor in Genk had er nauwelijks van gehoord. Hij stuurde ons meteen door naar het UZ Leuven, maar daar kregen we pas echt een koude douche. Het gezwel was namelijk doorbloed. Daardoor bestond de kans dat Annelous hartje zou falen en ze voedingstoffen te kort zou krijgen in de baarmoeder. De tumor kon zo groot worden dat mijn baarmoeder de indruk kreeg dat de zwangerschap voldragen was en Annelou te vroeg geboren zou worden. En er was kans dat het gezwel verder naar binnen zou groeien, waardoor een aantal zenuwen van de darmen en de blaas zouden geraakt worden. Na die dag heb ik tijdens mijn zwangerschap geen moment rust meer gekend.
Ik stond op het punt om te gaan bevallen en had nog niet eens de grens van 28 weken gehaald. Toen zou Annelou de operatie die haar te wachten stond, nooit overleefd hebben.
Ze zou het misschien niet halen
Over een zwangerschapsonderbreking hebben de dokters nooit gesproken, maar ze zijn wel bang geweest dat Annelou het niet zou halen. Het gezwel zou na de geboorte meteen weggenomen moeten worden, dat stond vast, maar niemand kon voorspellen hoe snel het verder zou groeien. Alles ging redelijk goed tot 18 juli, de dag van mijn verjaardag. Het gezwel was ineens twee centimeter gegroeid. Het ging razendsnel vooruit. Toen ik 27 weken zwanger was, moest ik opnieuw op controle en mocht ik niet meer naar huis. Mijn baarmoederhals was te kort geworden. Ik stond op het punt om te bevallen en had nog niet eens de grens van 28 weken gehaald. Op die leeftijd zou Annelou de operatie die haar te wachten stond, nooit overleven. We zijn doodsbang geweest dat Annelou het einde van de week niet gehaald zou hebben.
Annelou was 39 cm lang, en aan haar stuit hing een gezwel van 20 cm. Alsof ze een tweeling vormden.
Ik leek wel zwanger van een tweeling
Tegen alle verwachtingen in herstelde mijn baarmoederhals zich en mocht ik terug naar huis. Ik kreeg platte rust opgelegd. Toen ik 30 weken ver was, moest ik opnieuw op controle en alweer lieten ze me niet terug naar huis gaan. De tumor was ondertussen 20 centimeter groot en 17 centimeter breed geworden, alsof ik zwanger was van een tweeling. Hij duwde tegen mijn ribben, ik kreeg bijna geen lucht meer en was volledig op. De dag nadien hebben ze het gezwel nog doorprikt in de hoop de bevalling op die manier nog wat te kunnen uitstellen. Uit de cyste kwam anderhalve liter vocht. Aanvankelijk voelde ik me als herboren, maar een kwartier later brak mijn water en werd ik naar de operatiezaal gebracht voor een keizersnede. Om 13u06 is ons dochtertje met een heel klein kreetje geboren.
Pijnlijke grimas
Annelou werd meteen meegenomen en in de couveuse gelegd. Ik kreeg haar nog niet te zien. Even later werd Maarten geroepen en kon hij ons dochtertje gaan bekijken. Ons meisje was 39 centimeter lang, en aan haar stuit hing het gezwel van 20 centimeter. Maarten was volledig de kluts kwijt. Om 17u15 mocht ik uiteindelijk ook naar Annelou gaan. En heel eerlijk, ik schrok echt toen ik haar in de couveuse zag liggen. Ze was zo klein en had zo’n pijnlijke grimas op haar gezichtje... De dag nadien moest Annelou onder het mes en zouden we eindelijk te weten komen of het gezwel al dan niet kwaadaardig was. We wisten dat de operatie acht uur zou kunnen duren en de nacht cruciaal zou worden. Nooit heb ik me zó rot gevoeld. Het gezwel was uiteindelijk goedaardig, en dat was een geweldige opluchting, maar het blijft een vorm van kanker. De tumorwaarden in Annelous bloed moeten dus opgevolgd blijven worden.
De zenuwen in haar blaas zijn geraakt, dus Annelou zal de rest van haar leven aan de sonde vasthangen.
Zou het goed komen?
Na acht weken mocht Annelou het ziekenhuis verlaten en deed ze het erg goed. De wonde van de operatie genas mooi en Annelou dronk flink aan de borst. Even leefden we in de naïeve veronderstelling dat het helemaal goed zou komen met ons meisje. Tot we bij de volgende controle geconfronteerd werden met de nevenwerkingen van de operatie... De zenuwen in haar blaas zijn geraakt, dus Annelou zal de rest van haar leven gesondeerd moeten worden. De kans bestaat dat ook haar darmen aangetast zijn. Ons dochtertje zal niet even zorgeloos kunnen opgroeien als andere kinderen, daar zijn we ons van bewust. Maar Maarten en ik hebben in het kinderziekenhuis al zó veel kindjes gezien die er veel erger aan toe zijn dan zij. Kinderen die een leven lang in een rolstoel zullen zitten en nooit zullen kunnen praten. Ons dochtertje is in september één jaar geworden en is zo’n makkelijk en vrolijk kind. Ze lacht áltijd. Wij genieten echt elke dag van Annelou.
Interview: Jill De Bont
Foto's: Leen Van den Meutter
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
