Samen met collega Bert schreef ik me in voor enkele sessies dedication bij InfraLigne, op weg naar ons 'droomlichaam'. Wat dat met een lichaam doet na vijf sessies, lees je hier.
Na een spreekwoordelijke slag in mijn gezicht tijdens de eerste meetsessie, waaruit bleek dat mijn metabolische leeftijd gelijkstond aan die van een veertigjarige, begin ik vol goede moed aan mijn volgende sessies. Een twintigtal minuten oefeningen doen in zo'n infraroodcabine? Het gaat me goed af. Alleszins, dat dacht ik de eerste keer. Naarmate de sessies vorderen, wordt er natuurlijk ook verwacht dat jij vorderingen maakt. Een reeks van 1 x 12 oefeningen worden zo al snel 1 x 20 en dan 2 x 12 oefeningen. Geloof me, dat begin je wel te voelen. Maar zoals me vroeger bij de scouts werd geleerd: pijn is fijn! Als het op sporten aankomt dan toch...
Elke week neem ik zenuwachtig plaats op de weegschaal. En elke week opnieuw denk ik dat ik net iets te veel gezondigd heb. Maximaal vier glaasjes alcohol per week, slechts 15 gram chocolade en geen kaas op mijn boterham? Sorry, lukt me moeilijk... Maar toch begin ik wekelijks met een halve kilo minder aan mijn reeks oefeningen. Wat een succes! Tussenstand: na vijf sessies (2,5 week) ben ik twee kilo en twintig centimeter armer. Booya! Bij collega Bert, die een beetje mocht bijkomen, komt het neer op 0 cm verlies, maar zijn vet heeft wel plaatsgemaakt voor spieren. Bredere borstkas, smallere buik? Dubbelcheck!
