Daar sta je dan, naast je mama’s ziekenhuisbed. Jij praat en praat maar, en blijft hopen dat ze ontwaakt... Stefanies mama lag bijna een jaar in coma en vecht nu om alles opnieuw te leren.
Stefanie: “Voor ik in slaap val, zie ik elke keer opnieuw die ene avond voor mijn ogen, die zondag 19 september vorig jaar. Dan kom ik opnieuw aan op de spoedafdeling, en zie ik hoe ze mama in een ziekenhuisbed door de gang rollen, haar ogen dof en afwezig.
Elke avond beleef ik dat opnieuw en voel ik weer diezelfde angst en woede in mijn lijf. Dat was ook mijn eerste reactie toen in het ziekenhuis: woede. Waarom mama? Waarom mijn mama? Ze was maar achtenveertig jaar, ik pas tweeëntwintig, net afgestudeerd. Dat is te jong om voorbereid te zijn op zoiets. En ik was kwaad op de dokter van wacht die had durven te beweren dat het maar een griepje was.
Het was ook allemaal zo snel gegaan. ‘s Ochtends leek er nog geen vuiltje aan de lucht, maar naarmate de dag vorderde, voelde ze zich alsmaar slechter. Ze kloeg over hoofdpijn, maar dat had mama wel vaker. Vreemder was dat ze zo hard zweette terwijl het helemaal niet warm was. Drie keer moest ze een ander T-shirt gaan aantrekken omdat de vorige nat van het zweet was.
‘s Avonds ging ik met mijn vriend naar de cinema. In de pauze las ik een sms van mijn vader: ‘Zijn naar ziekenhuis.’ Ik reed onmiddellijk naar huis om wat spulletjes voor mama op te halen, en toen ik in het ziekenhuis aankwam, werd ze net in een bed de gang op gerold. Ik was nog altijd in de veronderstelling dat het vast niet zo erg zou zijn. Tot ik haar ogen zag. Haar blik was totaal afwezig, dit was mijn mama niet meer. Mijn wereld stortte in. Op een paar uur tijd was mama veranderd van een gezonde vrouw in een comapatiënte.”
Lees het vervolg van Stefanies hartverscheurende verhaal in Flair
