Lisa (36): “Ik weet sinds mijn zeventiende dat ik vruchtbaarheidsproblemen heb. Dokters stelden toen het syndroom van Turner vast, een chromosoomafwijking die de hormonen beïnvloedt. Toch was er nog een kleine kans dat ik op natuurlijke wijze zwanger kon worden. I
k had immers een mozaïekvorm van Turner, zeg maar voor een deel. Wekenlang was ik er kapot van. Ik was nog zo jong en wilde helemaal niet stilstaan bij wat er mis kon zijn. Uiteindelijk nam ik mezelf voor er niet te veel over te piekeren. Ik wilde positief zijn. Dokters hadden me verteld dat er een kans bestond dat het wél lukte en zolang ik kon, hield ik me vast aan dat sprankeltje hoop. Ik ging studeren, werken en meer dan tien jaar lang negeerde ik dat angstig stemmetje in mijn achterhoofd.
Vier jaar geleden kon ik niet anders dan de realiteit onder ogen zien. Ik leerde mijn vriend kennen en wist meteen: dit is de man van mijn leven! Dolverliefd waren we, maar ik wilde en durfde hem niet vertellen over mijn syndroom. Aan de ene kant wilde ik hem niet onnodig verdriet doen – er bestond immers een kans dat ik wél zwanger kon worden, maar ik wilde ook geen valse verwachtingen creëren.
Hij maakte zo vaak liefdevolle grapjes over onze toekomst en kindjes, het deed me steeds pijn. Tien jaar had ik al vastgehouden aan dat klein beetje hoop, en nu moest ik me verder laten onderzoeken. Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog. Die bevestigde wat ik jarenlang niet had willen horen: mijn eierstokken waren onvoldoende ontwikkeld en ik maakte geen eicellen aan.
Gelukkig had hij ook goed nieuws, want mijn baarmoeder was wél in orde. Maar het was een zware klap. Een toekomst met mijn vriend én kindjes, wilde ik, niet zonder. Huilend viel ik in de armen van mijn moeder en jongste zus. Mijn wereld stortte in.”
Hoe het toch allemaal goed kwam en welke rol Nora gaat spelen in het leven van Lisa’s kindje, lees je deze week in Flair.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier