COLUMN: ‘Tussen johnny’s uit 200 landen naar DJ Tiësto staan kijken? Nee, dank u’

Alles is relatief, zelfs samen met 60.000 andere mensen staan stampen op muziek die je eigenlijk haat. Tot dat besef kwam ik vorige week toen ik eventjes helemaal opging in de madness van Tomorrowland – je kan het festival helaas onmogelijk bezoeken zonder het jargon over te nemen. Voor alle duidelijkheid: mijn enthousiasme voor het bekendste dansfeest ter wereld is niet altijd even groot geweest. Enkele dagen eerder liep ik vriendin V. nog tegen het lijf. ‘Ga jij naar Tomorrowland?’ vroeg ze. Waarop ik: ‘Tussen johnny's uit 200 landen naar DJ Tiësto staan kijken? Nee, dank u.’ Mijn scepsis smolt echter als sneeuw voor de zon toen de persattaché van een niet nader genoemd drankmerk me belde met de vraag of ik geen gratis tickets wilde. ‘Oh my God, natuurlijk!’ schreeuwde ik tot mijn eigen verbazing door de hoorn. Ergens in mij moet een Tiësto-fan gescholen hebben, waiting to get out. Of een hebberig vrouwmens dat wild wordt van het woord ‘gratis’, dat kan natuurlijk ook. Anyway. Drie dagen later trok ik samen met vriendinnen E. en B. richting De Schorre.

Tomorrowland, het festival dat ik eerder nog als “schraal” had bestempeld, leek plots mijn ultieme droombestemming.

Hetzelfde festival dat ik 72 uur eerder nog als ‘schraal’ bestempeld had, leek plots mijn ultieme droombestemming. Vijf tassencontroles, één grondige fouilleerbeurt en anderhalf uur wachten op onze kaartjes aan de inkom konden de pret niet drukken. Eens op het terrein bewonderde ik hardop de alomtegenwoordige branding: ‘Zélfs de vuilnisbakken zijn hier mooi!’ We beklommen de heuvel die uitgeeft op de main stage en sloegen om in de sfeer te komen meteen een ons aangeboden kan drank achterover – it's a tough job, but somebody's gotta do it. Nog geen uur later was mijn transformatie van cynicus naar nr.1-fan compleet. De johnny's die ik normaal gezien zou mijden als de pest werden mijn beste maten. Meisjes in opzichtige elfenoutfits kregen complimenten over hun look in plaats van een bitchy blik. Zelfs de EDM anthems waarvan ik vroeger beweerde dat ze permanente schade berokkenen aan gehoor en goede smaak, kweelde ik luidkeels mee: ‘I took a pill in Ibiiiza.’

Op het einde van de avond had ik eeuwige banden gesmeed met minstens honderd van de aanwezige nationaliteiten en de zatte Zwitsers aan de toog stonden op het punt pagina 101 in mijn imaginair vriendenboekje te tekenen. ‘You look like Adele,’ zei een van hen. ‘Sing for us!’ riep een ander. De madness had ondertussen echter zijn tol op mijn stem geëist en de hese ‘Hello from the other side’ die volgde, had meer weg van Louis Armstrong dan van de Britse nachtegaal. ‘Okay, so you're not Adele,’ reageerden mijn nieuwe buddy’s met zichtbaar afgrijzen. Nogmaals: alles is relatief.

Deze column verscheen in Flair op 9 augustus.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.