COLUMN: ‘Bij mijn soortgenoten is het not done om je kinderen in contact te laten komen met Studio 100’

Bij mijn soortgenoten is het not done om je kinderen in contact te laten komen met Studio 100. Waarom toch?

'Ushuaia hééééé, Ushuaia ooho!' Als ik thuiskom van mijn werk, schalt dé Zomerhit – zo wil toch Radio 2 – van 2016 mij tegemoet. Uitgevoerd door mijn dochter van 4, die de choreografie uit de videoclip van K3's laatste wereldhit tot in de details wil nabootsen. Uiteraard zijn haar gezangen extreem vals en de pasjes te ingewikkeld voor een kleuter, maar toch glim ik van trots. En wat doen trotse mama's? Die sharen het moment de gloire van hun nageslacht – dat anderen vaak volledig koud laat, maar dit terzijde – op hun social media. Tot ik mij plots iets realiseer: ik ben leidinggevende in de mediasector, hoogopgeleid bovendien. En bij veel van mijn soortgenoten uit dat stukje Vlaamse microklimaat is het absoluut not done om je kinderen van ver of van dichtbij in contact te laten komen met de kinderverpestende marketingmachine die Studio 100 heet. Waarom toch, vraag ik mij af?

Omdat Studio 100 groot is, succesvol, en door een massa kinderen fantastisch wordt gevonden? Omdat Gertje & co er stinkend rijk mee geworden zijn (ja-loers!)? Of omdat het nu eenmaal veel beter stáát bij De Soortgenoten dat je met je kroost naar een concert van Kapitein Winokio in De Roma trekt dan naar De Grote Sinterklaasshow in het Sportpaleis? Ik heb – voor alle duidelijkheid – in de verste verte niks tegen Kapitein Winokio en consoorten. En ja, ik wil mijn kinderen óók laten kennismaken met cultuur met de grote C (K?, hoe zeg je dat tegenwoordig?). Maar ik gruwel bij de gedachte dat zij zich beter zouden voelen dan anderen, enkel gebaseerd op de muziek- of tv-programma's die hun ouders hen door de strot hebben geramd.

Serieus, als de-anti-Studio100-brigade mij argumenten kan aandragen die niks met image en standing te maken hebben, maar wel met het welzijn van hun kindjes, dan ben ik een en al oor. Maar persoonlijk merk ik bij mijn eigen kinderen vooral veel plezier en ontspanning, en weinig verpesting. Net daar ligt volgens mij ook de sleutel tot de Gertjes Gouden Formule: hij denkt vanuit het standpunt van het kind. Wat gaan zíj leuk vinden, wat spreekt hén aan? En dan kom je inderdaad uit bij superhelden, kabouters en clowns die verbaal niet verder komen dan noni noni Bumbalu, en niet bij educatief verantwoorde thema's als genderdiversiteit en de klimaatproblematiek.

Wat mij betreft zullen mijn kinderen daar meer dan snel genoeg mee geconfronteerd worden, dus laat ik hen in hun naschoolse uurtjes volop kind zijn en onnozel doen. De zoon van twee wandelt ondertussen door mijn smartphonebeeld – mét Plopmuts op – en doet een allerschattigste poging tot imitatie van zijn K3-imiterende zus. Dat wordt een prachtig Instagramkiekje! Delen maar!

Deze column verscheen in Flair op 6 september.