Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Mijn 4,5-jarige dochter Flo en ik waren ziek. Of beter gezegd: zij kwam op vrijdag ziek thuis van school, ik veegde een heel weekend haar voorhoofd af en de kots op, en ging op zondagavond uiteraard zelf voor de bijl. Kindermicroben zijn badass. En zo zaten we op een verloren maandag samen in onze pyjama in de zetel, naar The Lion King te kijken. Ik lag nog compleet in de lappenmand terwijl Flo alweer terug rechtop zat en een spervuur aan existentiële vragen op me afvuurde. 'Waarom duwt Scar zijn broer van de rots?' 'Iemand moet Scar straffen hé mama!' 'Waarom wordt Scar niet gestraft?' 'Is Mufasa echt dood?' 'Wat is dood mama?' en tenslotte, de vraag waarnaar ze zorgvuldig had opgebouwd: 'Ga jij ook dood mama?'
Compleet bedwelmd door een overdosis hoestsiroop en Dafalgan was ik helemaal niet klaar voor die vraag, dus sloot de discussie af met een snel 'Neenee schat, mama is gewoon een beetje ziek!' en zapte naar het middagjournaal. Saved by the Donald – dacht ik, voor het eerst óóit. Maar niets was minder waar. Want binnen de drie seconden vroeg ze: 'Wie is die oranje meneer mama?' En op dat eigenste moment was ik héél erg boos op Hillary. In de weken en maanden voor de verkiezing was ik er, samen met de rest van het weldenkende deel van de wereld, van overtuigd dat zij het zou halen.
Hillary was te zeker van haar stuk. En nu ben ik boos op haar, omdat ik het gesprek dat ik met mijn dochter zal hebben, het gesprek waar ik al maanden op oefende, al minstens vier jaar zal moeten uitstellen.
Maar ondertussen zit Scar ferm op de troon en lijkt er geen Simba in de buurt om hen er weer af de duwen. Trumpknuffelaars, want die duiken ondertussen overal op, zullen mij nu aanwrijven dat ik de zwijgende massa heb onderschat maar komaan mannekes: de zwijgende massa is zwaar bij de pussy gegrabd. Zijne Oranje Liegebeest heeft hen gewoon gebruikt door hen voor te liegen wat ze wilden horen, en dat zullen ze zelf snel genoeg ondervinden. En ik ben boos op Hillary en de rest van de wereld dat we dit niet hebben zien aankomen. Hillary was te zeker van haar stuk. En dat heeft haar de das omgedaan. En nu ben ik boos op haar, omdat ik het gesprek dat ik met mijn dochter zal hebben, het gesprek waar ik al maanden op oefende, al minstens vier jaar zal moeten uitstellen.
Ik zag het al helemaal voor mij. Flo en ik zouden samen tv-kijken en Hillary zou een fantastische inauguratiespeech afsteken. Een bevlogen, waardige, verenigende speech. En Flo zou vragen wie die mevrouw was die aan het praten was in het Engels. En ik zou zeggen dat zij de baas was van Amerika, en eigenlijk ook een beetje van de wereld. En Flo zou grote ogen trekken en vragen wat die dan allemaal moet doen, de baas van de wereld. En of zij dat ook kan worden, baas van de wereld. En ik zou met tranen in mijn ogen antwoorden dat zij alles kan worden wat ze wil, als ze maar hard genoeg haar best doet. De realiteit van vandaag was echter van een andere orde, en kwam neer op de vraag wie die oranje meneer was, mama? 'Niemand schat', antwoordde ik, 'en hij zal – hopelijk – snel weer weg zijn'.
Deze column verscheen in Flair op 7 februari 2017.
Meer columns van Lien lezen:
