COLUMN: ‘De grap van Fashion Week: je moet er al zijn om uitgenodigd te kúnnen worden’

Ik vertrek begin maart naar Parijs, maar het is niet wat je denkt. Nee,
ik ga níét naar Paris Fashion Week! Geen vraag die ik de laatste weken vaker te horen kreeg, tot mijn grote ergernis. Keer op keer moest ik collega-journalisten met meer prestige en modebloggers met meer bereik namelijk uitleggen dat ik a. geen tijd, b. geen geld en c. geen zin heb om dagenlang als weliswaar goed geklede kip zonder kop van defilé naar defilé te hollen. De eigenlijke waarheid is dat ik d. geen uitnodigingen krijg, maar dat hoeft niemand te weten.
 De grap van zo’n Fashion Week is dat je er al moet zijn om überhaupt uitgenodigd te kúnnen worden. Designers sturen hun chique invites namelijk alleen per post naar je hotel – nog nooit van e-mail gehoord, jongens? Daar zit je dan, op een peperduur, piepklein kamertje te wachten op een brief die nooit komt. High school all over again.

Ik heb het één keer meegemaakt. Gelukkig deelde ik de kamer en het verdriet om de vast-in-de- post-verloren-gegane uitnodigingen met mijn bestie E. Toen we doorhadden dat geen enkele zichzelf respecterende ontwerper op onze front-row-aanwezigheid zat te wachten, deden we wat elke zichzelf respecterende vrouw zou doen: het op een zuipen zetten. We lulden ons binnen op elke afterparty en introduceerden prompt de hashtag #parisboozeweek. De it-girls op de dansvloer gunden ons geen blik, maar terwijl zij zich de volgende ochtend met een kater naar de eerste show du jour sleepten, lagen wij nog lekker in bed Milka-koeken te eten. Verschil moet er wezen. Later strompelden we rustig ons hotel uit richting Jardin des Tuileries, om daar te gaan lachen met fashion victims in absurde outfits, die allesbehalve elegant over hun torenhoge hakken struikelden voor het oog van de verzamelde streetstylefotografen. Hilarisch, zo’n fashionista-safari.

Ik verdenk Jeremy Scott er nog steeds van zijn fastfoodcollectie voor Moschino één seizoen later op ons te hebben gebaseerd.

Het komisch hoogtepunt van de middag werd bereikt toen een of andere paparazzo mij om een foto vroeg. ‘Pourquoi pas’, mompelde ik katerig, en monsieur begon druk mijn River Island-laarsjes te shooten. Uiteindelijk eindigde de minst modieuze modetrip uit de geschiedenis met een bezoek aan het minst culinaire etablissement van de lichtstad: le McDo. Ik verdenk Jeremy Scott er nog steeds van zijn fastfoodcollectie voor Moschino één seizoen later op ons te hebben gebaseerd. Soit. Met een Happy Meal onder de arm zwaaiden we de modeweek adieu en reden we weer naar huis. Sindsdien antwoord ik kort als iemand vraagt waarom ik naar Parijs ga. Fashion Week: non. Booze Week: oui! Tenzij er ergens een verdwaalde uitnodiging rondslingert, natuurlijk.

Deze column verscheen in Flair op 14 maart.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'Zeggen dat ik ín mijn broek geplast heb, is overdreven. Óp mijn broek is correcter'
• COLUMN: 'Ik stuurde hem een halfdronken selfie, naakt, achter een sombrero'
• COLUMN: 'Ik overwoog om extra budget voor smeergeld te vragen tijdens onze modereis'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.