Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Ik zei het al op Vrouwendag: de feministische strijd hoeft geen strijd tégen mannen te zijn. Meer nog: ik vind dat veel mannen van mijn generatie hun uiterste best doen om ons vrouwen voor de volle 100% te ondersteunen bij onze ontplooiing én ons als gelijke te behandelen. Je merkt ook dat ze dat ménen. Ze moeten het niet spélen. Dat is bij de voorgaande generatie nog net even anders. Ik merk aan álles dat veel mannen van boven de 40 zich nog niet comfortabel voelen in hun rol als gelijke van ons, vrouwtjes. Ze doen hun best hoor, daar niet van. Maar zelfs dat draait soms verkeerd uit.
Ook vaak voorkomend bij die generatie is het onmogelijk ergerlijke fenomeen dat ‘mansplaining’ heet: ongevraagd iets uitleggen, meestal tegen een vrouw, ervan uitgaande dat ze niet weet waar je het over hebt, dat ze die uitleg wel nodig zal hebben.
Zo werkte ik ooit met iemand samen die mij bijna élke dag complimenteerde met mijn outfit. Je zag aan zijn zelfvoldane kop dat hij zichzelf een geweldig sympathieke collega vond: ‘Kijk mij eens vriendelijk zijn tegen de vrouwtjes, zoveel respect dat ik voor ze heb.’ Jammer genoeg deed hij dat zelf ook fantastisch hard teniet door moeilijk te doen over het feit dat ik niet aanwezig kon zijn op een meeting ná de werkuren, omdat mijn dochtertje ziek was.De leukerd verweet er mij prompt een gebrek aan professionalisme door. News flash asshole: je complimenten kon ik missen! Je gaf ermee weg dat je dácht te weten hoe de vrouwtjes in elkaar zitten: geef ze genoeg complimentjes over hun uiterlijk, en ze eten uit je hand. Ha, as if! Nee, mijn respect had je gekregen als je begrip had gehad voor het feit dat ik als moeder ’s avonds bij mijn zieke dochter wilde zijn, nadat ik haar overdag al bij iemand anders had moeten laten. Dat maakt van mij geen slechte werknemer, maar een goede mama.
Ook vaak voorkomend bij die generatie is het onmogelijk ergerlijke fenomeen dat ‘mansplaining’ heet: ongevraagd iets uitleggen, meestal tegen een vrouw, ervan uitgaande dat ze niet weet waar je het over hebt, dat ze die uitleg wel nodig zal hebben. En geloof mij, die uitleg kan wérkelijk over álles gaan. Zo werd mij vorige week nog ongevraagd duidelijk gemaakt wat inflatie ook weer was. Dat ik, als 33-jarige vrouw met een vooropleiding economie, dat misschien wel al zou kunnen weten, kwam zelfs niet op bij de mansplainer in kwestie. Idem voor alles wat met auto’s, de bouwsector en uiteraard voetbal te maken heeft. Nog voor ik maar een vraag heb kunnen stellen, wordt alles uitgelegd: hoe ik mijn oliepeil moet checken en wat MDF is. Ook de buitenspelregel heb ik al tig keer mogen aanhoren. Ik snapte hem na de eerste uitleg al hoor, maar toch bedankt. Daarom mijn goedbedoeld maar uiterst dwingend advies aan alle heren die denken dat ze de vrouwtjes een plezier doen door hen alvast de uitleg te geven: misschien eerst even checken of het echt nodig is. Daarna luisteren wij met veel plezier.
Meer columns van Lien lezen:
