Sandy’s vriendin Melanie heeft sinds oktober een depressie
'Melanie en ik waren vriendinnen voor we een koppel werden, dus ik wist dat ze het psychisch moeilijk had. Ze was altijd al gevoelig, al van haar vijftiende ging ze naar een psycholoog. Het schrikte me niet af om verder te gaan met haar. Haar psychische problemen waren iets waar we samen door zouden komen, dacht ik.
Dat heb ik misschien een beetje onderschat. Want een relatie met iemand die een depressie heeft is écht niet evident. Het moeilijkste vond ik dat Melanie me uitsloot. In haar hoofd was dat het beste. Ze deed het uit liefde, maar het maakte dat ik me verschrikkelijk alleen voelde, maanden aan een stuk. Ze is een paar keer komen zeggen dat ze ermee wilde stoppen. Heel frustrerend is het als iemand die je graag ziet je zo letterlijk wegduwt. Dan kon ik weer trekken aan haar, en vechten voor ons. Even ging het weer beter, om dan weer naar beneden te duikelen. Je krijgt geen rust in zo’n relatie. Ik ben altijd op mijn hoede, me altijd zorgen aan het maken. Zoals nu: het gaat iets beter, ik merk dat ze heel hard haar best doet. Misschien zelfs té hard. En hop, dan maak ik me dáár weer zorgen om.
Ze heeft af en toe zulke donkere gedachten dat zelfs zelfdoding ter sprake komt. Ik wéét dat ze er niet over praat om mij bang te maken, maar het maakt me toch verschrikkelijk angstig. Ik zie haar graag, dan is het toch normaal dat ik op zo’n moment panikeer? Als ze zoiets zegt, verwittig ik haar ouders – ze woont nog thuis. Meer kan ik niet doen. En daarna kan ik alleen nog maar afwachten. Slopend is dat.
Ze is soms ook verschrikkelijk onredelijk opeens. Plots is het alsof er iemand anders in haar hoofd zit, heel raar. Dan kan ik gewoon niet met haar praten, alles wat ik zeg of doe is dan fout. Het begint altijd met iets heel kleins, ik zie het nooit aankomen. En opeens is er dan die "verandering" en ontploft ze. Omdat ik nooit weet wat de trigger is, kan het elk moment gebeuren. Ik kan het niet voorkomen, alleen maar ondergaan. En achteraf vindt ze het vaak moeilijk om sorry te zeggen voor zo’n uitbarsting. Dat begrijp ik wel: sorry zeggen betekent ook dat ze moet toegeven dat het niet goed met haar gaat.'
In goede en (vooral) kwade dagen
'We zijn nu vier jaar samen en als ik eerlijk ben, hebben we meer moeilijke dan goede momenten. Dat is hard om te zeggen, maar het is zo. En toch hou ik van Melanie en blijf ik bij haar. Ze is ziek, dus zorg ik voor haar. Zo zie ik het. Er zijn niet veel mensen die het begrijpen, trouwens. Ze snappen niet waarom ik al vier jaar zo hard vecht. Ze vinden dat ik moet gaan voor een ongecompliceerde relatie. En zelfs Melanie zegt het vaak: "Waarom blijf je bij mij, zoek toch iemand die beter voor je is." Maar ik hou van haar. Ik weet dat de kans bestaat dat een stuk van Melanie altijd zo gevoelig en kwetsbaar zal blijven, dit is niet iets dat we "even" moeten overwinnen. Ik weet dat ik altijd wel de dragende rol in onze relatie zal hebben, maar daar probeer ik niet te veel aan te denken. Ik focus op de positieve dingen. Op de mooie dagen die we soms hebben. Die zuig ik helemaal op, om er weken later nog op te teren. En ik kijk uit naar de dag dat we kunnen samenwonen. We studeren allebei nog, we kunnen nu thuis nog niet weg. Maar ik ben ervan overtuigd dat het met Melanie ook beter zal gaan als ik er altijd ben om voor haar te zorgen. Of dat voor mij niet heel zwaar zal zijn? Misschien wel. En natuurlijk heb ik ook al momenten gehad dat ik het niet meer zag zitten en dat ik ermee wilde kappen. Er zijn momenten dat het me te veel wordt en dat ik bang ben voor een toekomst met Melanie. Ze is – door haar depressie – zo onvoorspelbaar dat ik niet weet hoe mijn leven er over een jaar zal uitzien. Ik wil graag gaan samenwonen, ik wil ooit kindjes, maar kan dat wel met haar? Ik weet het niet en dat is soms hard om te beseffen. Maar dan gebeurt er weer iets moois. Het is vaak iets kleins, maar dan zie ik weer de Melanie op wie ik ooit zo verliefd werd. Dan heeft ze een goede dag en dan genieten we met z’n tweetjes. En dan, als het goed gaat met haar, is ze het liefste meisje ter wereld. Dan is ze grappig, zorgzaam, schattig. Dan weet ik weer waarom ik voor haar blijf gaan...'
Lees ook de andere getuigenissen:
- De vriend van Tinne heeft een quarterlife crisis.
- Johans vriendin Hanne heeft een postnatale depressie.
- VRT-journalist Riadh Bahri vertelt zijn verhaal.
Hulp nodig? Zo ga je om met iemand met een depressie.