Mama werd de eerste keer ziek toen ik zes was. Ik heb al jong geleerd dat ik sterk moet zijn.
Wat ben ik met medelijden?
Nee, eerlijk is het allemaal niet. Ik ben achttien, wees en woon bij een pleeggezin. En toch vind ik dat ik absoluut geen recht heb tot klagen. Ik heb een fijne jeugd gehad, ben opgegroeid in een warm nest, en heb een ongelooflijk lieve familie. Ik mag studeren, heb een auto en vrienden die er altijd voor me zijn. Dus het laatste wat ik wil is medelijden: wat ben ik daar nu mee?
Na mama werd ook papa ziek
In totaal is mama drie keer ziek geweest: een eerste keer toen ik zes was, de tweede keer was ik negen en de laatste keer veertien. Kanker. Ik kon niet anders dan op jonge leeftijd zelfstandig worden en een lastige puberteit is ook aan me voorbijgegaan. Ik heb al jong geleerd dat ik sterk moest zijn. Want niet alleen mama kreeg kanker. Op mijn elfde, vijf jaar nadat mama een eerste keer ziek werd en twee jaar nadat ze hervallen was, bleek dat papa al jaren rondliep met een hersentumor. Het gezwel was groot, maar dokters hadden goeie hoop. Tot ook hij herviel. In totaal zelfs drie keer.
Mama zei dat ze bang was. Wat zou er met ons drieën gebeuren?
Kleine doelen stellen hield ons recht
Mijn hele jeugd leefde ik van doel tot doel, want zo ging het bij ons thuis. "Dan wil mama beter zijn, daar wil ze er graag bij zijn." "Papa, dan gaan we op uitstap, hè. Zorg dat je erbij bent." Kleine doelen stellen, dat hield ons recht. Mijn grootouders woonden naast ons en vingen mijn zus Amandine en mij op wanneer het nodig was. Vaak, dus. Zolang ik me herinner was ik plichtsbewust. Ik hielp waar ik kon, wilde mama en papa zo veel mogelijk ontlasten. Ik besefte dat ze het zwaar hadden, maar tegelijkertijd bleef ik vrolijk en positief. Ik denk dat dat altijd in mij heeft gezeten: ook nu laat ik mijn hoofd niet snel hangen. Tuurlijk had ik het af en toe moeilijk en sloot ik me soms op in mijn kamer om eens goed te huilen. Of kroop ik samen met mijn zus in bed, meestal als we net slecht nieuws hadden gekregen.
Deze keer was ze niet sterk genoeg
Op mijn veertiende werd mama voor de derde keer ziek. Zoals altijd ging ik ervan uit dat het goed zou komen. Maar ik merkte dat mama steeds meer achteruitging. En toen de kanker ook nog uitgezaaid bleek, moesten we toegeven dat mama deze keer niet sterk genoeg zou zijn. Ze verzwakte zienderogen, kreeg ook epilepsieaanvallen. Een paar dagen na haar verjaardag is mama gestorven. Ze was amper zesenveertig. Een week voor ze stierf, hebben we nog een fijne babbel gehad. "Hou je niet sterker voor dan je bent, Camille. Je hebt al zo veel meegemaakt. Laat zien als je 't moeilijk hebt." Mama kende me zo goed, ze wist dat ik het lastig vind om over mijn gevoelens te babbelen. Maar ze vertelde ook dat ze bang was. Wat zou er met ons drieën gebeuren? Ik stelde haar gerust: wij zouden onze plan wel trekken. Maar mama wist toen al welke zware last ons boven het hoofd hing...
We zouden wees worden. Wees – dat leek zo surreëel. De tranen rolden over mijn wangen. Hoe kon dat nu?
Nu zouden we ook nog papa verliezen?
"Je papa is terminaal ziek. Hij kan niet meer genezen." De woorden van de neuroloog kwamen keihard binnen. Daar zat ik. Zestien jaar, mijn zus Amandine amper dertien. We waren nog volop bezig het verlies van mama een plaats te geven en kregen alweer een zware opdoffer. We zouden wees worden. Wees – dat leek zo surreëel. De tranen rolden over mijn wangen. Hoe kon dat nu?
Nog geen twee maanden later volgde de keiharde realiteit. "Ik ga goed zorgen voor mijn zus. En ik zal ook zorgen voor mezelf. Wees gerust." Het deed zo'n deugd dat even te kunnen zeggen tegen papa, zelfs al lag hij in coma. Mijn tranen stroomden en bleven stromen. De volgende dag is hij gestorven, nog geen twee jaar na mama. Het was juni: de zon scheen, de eindexamens stonden voor de deur. Dus hield ik me sterk, sleurde ik me door de dagen.
Moe van die rollercoaster
Een maand later, vlak nadat ik mijn diploma haalde, kwam de klap. Jarenlang had ik, samen met mijn mama en papa, van doel tot doel geleefd. Had ik het ene slechte nieuws na het andere geïncasseerd. Maar plots kon ik niet meer. Ineens besefte ik in wat voor een rollercoaster ik jarenlang had gezeten. Hoe ik me recht had gehouden aan elke strohalm, elk klein beetje goed nieuws. Ik was altijd positief gebleven, had me bij elke klap weten sterk te houden. Te vaak had ik mijn eigen gevoelens genegeerd. Mijn vrienden en mijn vriend hebben me er toen door gesleurd. Ze luisterden naar me, namen me mee op stap, gaven me het gevoel dat ik altijd welkom was. Net als mijn grootouders, want ook zij zijn er altijd voor ons geweest.
Ik ben trots op alles wat mijn zus en ik hebben verwezenlijkt. Konden mama en papa ons maar zien...
We wonen bij een nieuw gezin
Intussen wonen mijn zus en ik bij een nieuw gezin: Ingrid, een vriendin van mama en papa, haar man en hun twee zonen. Het is niet altijd makkelijk, nee, we hebben allemaal moeten wennen aan elkaar. Maar ik voel me hier goed. Ze geven me ruimte, vertrouwen me en doen wat ze kunnen als ik het moeilijk heb. Meestal voel ik me prima, maar af en toe sta ik op en weet ik dat ik een slechte dag heb. Dan mis ik mama en papa, zou ik hen zo graag nog eens willen vastpakken of iets willen vragen. Maar ik besef dat ik ook geluk heb. Ik mocht opgroeien bij fantastische ouders, heb een goeie band met mijn zus, grootouders die alles voor me doen en een lief dat mij graag ziet. Ik voel me goed, ben trots op alles wat mijn zus en ik hebben verwezenlijkt. Konden mama en papa ons maar zien...
Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Tim De Backer
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
- De papa van Audrey stapte uit het leven
- Ellen werd gepest op haar werk
- Wendy's dochter werd geboren met een gezwel bijna zo groot als zijzelf
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
