's Nachts lag ik uren wakker omdat ik zeker wilde zijn dat ik exact het juiste aantal calorieën had gegeten.
Ik ben nooit extreem mager geweest. En toch had ik een zware eetstoornis. Elke dag telde ik als een bezetene het aantal calorieën die ik naar binnen speelde. Mijn dieet bestond uitsluitend uit supergezonde dingen als bruine rijst, kip en groenten. 's Nachts lag ik uren wakker omdat ik zeker wilde zijn dat ik exact het aantal calorieën had gegeten dat ik mezelf toeliet. Elke dag putte ik me twee uur lang uit in de fitness: ik moest minstens één uur cardiotraining doen én een uur krachtoefeningen. Ik maakte mijn lijf en mijn hoofd kapot. De godganse dag was ik bezig met eten, mager zijn, controle hebben over mijn lijf. Geen moment vond ik rust. Feestjes vermeed ik steevast en voor elk etentje had ik een resem excuses klaar. Ik werd alsmaar ongelukkiger. Tot mijn mama aan de alarmbel trok.
Haar verdriet deed me weer eten
In totaal kampte ik zeven jaar lang met een eetstoornis. De eerste keer dat ik in behandeling ging, was ik amper vijftien. Ik lag compleet overhoop met mezelf en met mijn leven. Van het energieke vrolijke kind dat ik ooit was geweest, schoot niets meer over. Ik was schuchter, verlegen en ongelooflijk onzeker. Ik had het gevoel dat ik de controle over mijn leven kwijt was en het superstrenge dieet dat ik mezelf oplegde, gaf me die controle weer. Maar al na een paar maanden kregen leerkrachten en mijn mama in de gaten wat er aan de hand was. En hoewel ik zelf eigenlijk helemaal niets wilde veranderen, besloot ik toch weer te gaan eten toen ik mijn mama had horen huilen in de badkamer. Ik wilde haar niet ongelukkig maken. Maar of dat de beste motivatie was? Niet echt. Mijn gewicht werd dan wel opnieuw gezond, maar de chaos en onrust in mijn hoofd waren allesbehalve opgelost. Dus bleef ik nog jarenlang vechten tegen mezelf en mijn gewicht.
Mijn mama stuurde me naar de psycholoog. Zelf bleef ik erbij dat er écht geen probleem was.
Alles om anderen gelukkig te maken
Uiteindelijk liep het drie jaar geleden weer helemaal mis. Niet dat ik dat zelf doorhad – ik at immers genoeg in mijn ogen – maar mijn mama kon niet langer aanzien dat ik mezelf zo kapotmaakte. Ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd, lachte amper, en was alleen maar bezig met calorieën tellen, sporten en studeren. 's Nachts deed ik geen oog dicht, want de hele tijd telde ik alle calorieën die ik die dag naar binnen had gewerkt. Als ik maar geen telfout had gemaakt. Ik ging zienderogen achteruit. Mijn mama stuurde me naar de psycholoog. Voor haar was de maat vol. Maar zelf bleef ik erbij dat er écht geen probleem was. Toch slaagde de therapeut erin mijn ogen te doen opengaan. Niet alleen voor het feit dat ik een echte obsessie had voor eten, maar voor het eerst in mijn leven liet hij me stilstaan bij de keuzes die ik mijn hele leven lang al had gemaakt. Wilde ik al die dingen eigenlijk zelf wel? Wilde ik geneeskunde studeren? Wilde ik samenzijn met mijn lief? Hij deed me inzien dat ik altijd alles had beslist om anderen gelukkig te maken. Ik deed altijd wat ik dacht dat mijn omgeving van me verwachtte, maar had nog nooit een seconde stilgestaan bij de vraag of ik dat zélf graag wilde doen. Voor het eerst ging ik nadenken over mijn eigen leven en toekomst. En al snel moest ik toegeven: nee, geneeskunde was niet wat ik écht graag wilde doen. Maar ik zat al in mijn vierde jaar...
Ik ben hen zo dankbaar
Beslissen om te stoppen met geneeskunde was misschien wel een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Logisch dat ik middenin mijn examens compleet ben gecrasht. Drie dagen lang heb ik non-stop gehuild. Ik was kapot. Leeg. Op. Later vertelde mijn mama dat ze toen voor het eerst dacht dat ze me echt zou kunnen kwijt geraken. Ik zag er niet uit, was compleet uitgeput. Ik was graatmager, lijkbleek en mijn ogen leken te verdwijnen in mijn oogkassen. Toch durfde ik haar amper te vertellen over mijn beslissing. Met de moed der wanhoop biechtte ik aan haar en mijn stiefpapa op dat ik niet langer geneeskunde wilde studeren. Dat ik dat eigenlijk nooit graag had gedaan. Hun reactie is mijn redding geweest: 'Als stoppen met geneeskunde betekent dat je eindelijk opnieuw gelukkig wordt, dan moet je dat doen'. Ik ben hen daar zo dankbaar voor.
Ik begrijp dat het voor mijn omgeving moeilijk is om te zien dat ik opnieuw veel met eten en sporten bezig ben.
Maandenlang junkfood, koeken en snoep
Die beslissing heeft mijn leven compleet veranderd. Toen pas ben ik begonnen aan mijn genezing. Als tegenreactie op het jarenlange belachelijk strenge dieet dat ik mezelf had opgelegd, liet ik voor het eerst in jaren de controle volledig los. Maandenlang leefde ik uitsluitend op junkfood, koeken en snoep, ging ik feesten tot een kot in de nacht en dronk ik liters alcohol. Voor het eerst liet ik mezelf volledig gaan. Tot ik na een tijd merkte dat ik opnieuw zin kreeg in sporten en gezond eten. Dat het weer kriebelde om te koken. 's Morgens werd ik wakker en fantaseerde ik over wat ik ging klaarmaken als ontbijt en keek ik uit naar het moment dat ik kon gaan sporten. Ik herontdekte mijn passie voor bewegen, alleen deed ik het nu op een gezonde, doordachte manier. Ik wilde een gezond lichaam, geen graatmager lijfje. Urenlang kon ik mezelf uitleven in de keuken om nieuwe recepten te bedenken, lekkere dingen uit te proberen. Er ging een nieuwe wereld voor me open.
Voor het eerst hou ik van mezelf
Sinds een jaar durf ik te zeggen dat ik genezen ben. Ik begrijp dat het voor mensen uit mijn omgeving moeilijk is om te zien dat ik nu eigenlijk opnieuw zoveel met eten en sporten bezig ben. Maar het grote verschil is dat ik dat nu doe uit liefde voor mezelf en voor mijn lichaam. Ik hou van mezelf en van mijn lichaam. Ik hou van de persoon die ik ben, van hoe ik eruitzie. Ik sta op met bakken energie, en studeer nu eindelijk iets wat ik écht graag doe: psychologie. En ik heb sinds deze zomer een blog waar ik heel eerlijk en open vertel over alles wat me bezighoudt. Ik deel er mijn recepten, geef tips om te sporten, maar vertel ook heel eerlijk over de moeilijkheden die ik zelf heb doorstaan. Net daarom vind ik het geweldig als ik mailtjes krijg van andere meisjes die vertellen dat ze dankzij mij de moed hebben gevonden om de strijd aan te gaan met hun eetstoornis. Anderen gelukkig maken met iets waar ik zelf gelukkig van word. Is er een groter compliment?
Wil je Gudrun volgen? Check haar Instagram op @fittestyou.be en bekijk haar blog.
Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Tim De Backer
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
