De dokter was duidelijk: zonder amputatie zou ik sterven
Vijf jaar geleden is mijn vader overleden aan slokdarmkanker. Het jaar daarna werd zijn zus getroffen door borstkanker. Zo goed als alle vrouwen in de familie van mijn pa kregen borst-, baarmoeder- of eierstokkanker. Daarom drong mijn tante erop aan dat ik me zou laten testen. Misschien was ik wel erfelijk belast? Ik was zwanger van ons vijfde kindje en vond dat ik dat als mama aan mijn kinderen verplicht was. Vorig jaar heb ik vlak voor de zomer de stap gezet. Zes weken lang hebben we met een bang hart moeten wachten op de resultaten. Een helse periode, waarin ik constant dacht: wat als...? Op mijn 29ste verjaardag zou ik eindelijk het resultaat van het onderzoek te horen krijgen. Ik zag de arts binnenkomen en dacht meteen: die heeft geen goed nieuws voor mij. De dokter wond er geen doekjes om. "We hebben een mutatie van het BRCA1-gen ontdekt", zei hij. "Je hebt 60 tot 80 procent kans dat je een van de komende jaren borstkanker zal krijgen." Het nieuws kwam heel hard aan, maar toch was ik meteen vastbesloten. Mijn borsten, eierstokken en baarmoeder moesten weggenomen worden. Liever vandaag nog dan morgen. Maar zo simpel was het niet. Ik was drie maanden zwanger toen ik mijn diagnose kreeg, dus er zat niks anders op dan met de ingreep te wachten tot na de bevalling. Mijn zwangerschap is geen moment meer zonder zorgen geweest, en ook voor mijn man was het niet makkelijk. Hij moest wennen aan de gedachte dat mijn borsten weggenomen zouden worden. Een harde realiteit die voor sommige mannen duidelijk onoverkomelijk is.
Mijn schoonbroer wil niet dat mijn oudste zus zich laat testen of haar borsten laat amputeren, mocht ook zij de diagnose van het BRCA1-gen krijgen. En ook mijn jongere zus weigert zich genetisch te laten onderzoeken. Ik kan het nog altijd niet begrijpen. Mijn man heeft geen seconde moeilijk gedaan over die test. Hij moedigde een preventieve borstamputatie meteen aan, zelfs als er geen reconstructie zou kunnen gebeuren en ik zonder borsten verder moest. Zodra ons jongste zoontje geboren was, ben ik naar de specialist gestapt om de operatie te plannen.
In de spiegel probeerde ik zo weinig mogelijk naar mijn borsten te kijken. Ik nam er afstand van.
Zal ons seksleven nog hetzelfde zijn?
Toen kwam het volgende probleem naar boven. De operatie kon vrij snel uitgevoerd worden, maar wel op voorwaarde dat ik onmiddellijk een voorschot van 4.000 euro betaalde. De hele weg naar huis heb ik gehuild. Zo veel geld hadden wij niet! Maar de realiteit was onverbiddelijk en de dokter was duidelijk: zonder amputatie zou ik sterven. Ik wist dus wat mij te doen stond als ik mijn kinderen niet zonder hun moeder wilde laten opgroeien. Financiële hulp vragen aan onze familie was geen optie. Er zat niks anders op dan voor de operatie een lening aan te gaan bij de bank. De operatie kost 13.000 euro, waarvan 9.000 euro door het ziekenfonds wordt terugbetaald. De andere 4.000 euro voor de reconstructie moet je zelf neertellen, nog vóór ze aan de ingreep beginnen.
Een dame die aan bodypainting doet, heeft mijn zwangere buik en borsten beschilderd. Daarvan hebben we foto’s laten maken. Een herinnering aan mijn echte borsten.
De operatie zou worden uitgevoerd door twee chirurgen en zou tien uur duren. Dat vernam ik van de specialist. Meteen dacht ik: dat overleef ik niet, ik word nooit meer wakker. Ook over ons seksleven maakte ik me zorgen. Zou het voor mijn man nog wel hetzelfde zijn? In de spiegel probeerde ik zo weinig mogelijk naar mijn borsten te kijken. Ik nam er bewust afstand van. Ik heb ook op een persoonlijke manier afscheid genomen van mijn boezem. Een dame die aan bodypainting doet, heeft mijn zwangere buik en borsten beschilderd. Daarvan hebben we foto’s laten maken. Een herinnering aan mijn echte borsten.
Het gevoel in mijn tepels komt waarschijnlijk nooit meer volledig terug, maar ik heb ze nog, dat is het belangrijkste.
Ik heb me lang sterk kunnen houden, maar in de laatste week voor de operatie sloeg de angst toe. Ik werd zo bang dat ik mijn tranen nog nauwelijks kon bedwingen wanneer ik een moment alleen was. In mijn agenda schreef ik voor mijn man de belangrijkste zaken op over onze huishoudelijke administratie. Ook mijn begrafenis hebben we besproken. De dag van de borstamputatie heb ik mijn lot gewoon in de handen van de dokters gelegd. Mijn beide borsten werden geamputeerd. Met vet dat weggenomen werd uit mijn buik, is meteen een dubbele borstreconstructie uitgevoerd. De ingreep was zwaar, maar is zeer goed verlopen. Ik herstelde ook sneller dan de dokter voorspeld had. Nog voor ik het ziekenhuis mocht verlaten, was ik al met mijn pijnmedicatie gestopt.
Ook mijn eierstokken en baarmoeder moeten nog preventief verwijderd worden voor ik veertig ben. Een operatie die ik nog even uitstel.
Zorgen niet van de baan
Het is nu zes maanden geleden dat ik onder het mes ging. De littekens zijn al een flink stuk kleiner geworden. Ik voel me als herboren en ben zielsgelukkig dat ik hier nog rondloop. Zowel mijn man als ik zijn tevreden met mijn nieuwe borsten. De dokter zei dat het gevoel in mijn tepels waarschijnlijk nooit meer volledig terug zou komen, maar daar maak ik me niet druk in. Ik heb ze nog, dat is het belangrijkste. Maar de bezorgdheid is niet helemaal verdwenen. Mijn kinderen hebben 50 procent kans dat zij ook drager zijn van het gemuteerde gen. En vóór ze 18 jaar oud zijn, kunnen we hen niet laten testen. Met die onzekerheid zullen we de komende jaren moeten leren leven. Voor mijn borsten is het gevaar geweken, maar er staat me nog een zware ingreep te wachten. Ook mijn eierstokken en baarmoeder moeten nog preventief verwijderd worden voor ik veertig ben. Dat is een operatie die ik voorlopig nog even uitstel. Pas wanneer ik volledig hersteld ben van deze amputatie en wanneer ik er zicht op heb of ik mijn job als onthaalmoeder al dan niet weer zal kunnen oppakken, is het tijd voor de volgende stap
Interview: Jill De Bont
Foto's: Leen Van den Meutter
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
