Charisse (30) overleefde een aanval van een zwarte beer

Zeven jaar geleden wilde ik Antwerpen even voor bekeken houden en er een jaar tussenuit gaan, dus vroeg ik een visum aan voor een werkvakantie in Canada en ben ik vertrokken. De eerste maanden nam ik vakantie en trok ik rond. Daarna vestigde ik me in de buurt van Lake Louis om werk te zoeken en de rest van mijn reisjaar te blijven hangen. Tussen het hotel waar ik werkte en de plaats waar ik verbleef, liep een lange weg die in de zomer regelmatig gebruikt wordt door fietsers. Ik ging er graag joggen. Lake Louis is het terrein van de beren, ik had er van ver dus al wel gezien. Maar tot die bewuste dag was ik er nooit van dichtbij mee geconfronteerd geweest.

Voor één keer had ik mijn berenspray uitgeleend aan een wandelaar, in de naïeve veronderstelling dat er mij wel niks zou overkomen. Maar dat was buiten die jonge zwarte beer gerekend. Doorgaans schrikken beren wanneer ze mensen van dichtbij zien en slaan ze op de vlucht, maar deze was duidelijk een uitzondering...

De beer kwam steeds dichterbij, dus zat er maar één ding meer op: gaan liggen en doen alsof ik dood was.

Dood spelen om te overleven

In eerste instantie probeerde ik achteruit weg te wandelen van de beer. Maar zes kilometer achteruit stappen tot in het dorp, was natuurlijk geen optie. De beer kwam steeds dichterbij, dus zat er maar één ding meer op: gaan liggen en doen alsof ik dood was. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik de beer ineens voelde likken. Hij begon ook te bijten in mijn benen en mijn rug. Echt doorbijten deed hij niet. Het leek wel alsof hij met me speelde. Maar de beten waren wel hard genoeg om diepe sporen na te laten. Toen de beer een keer of acht gebeten had, hield ik het niet meer uit van de pijn. Ik ben recht gesprongen en hard beginnen schreeuwen. De beer schrok en droop af. Een hele opluchting, maar daarmee was mijn angst nog niet verdwenen.

Bloedspoor

Omdat ik redelijk veel bloed verloor, was ik bang om daarmee nog andere beren aan te trekken. Gelukkig heeft een parkwachter me uiteindelijk gevonden en me naar het ziekenhuis gebracht om mijn wonden te laten verzorgen. Na zeven jaar zijn de bijtsporen zo goed als vervaagd, maar ik ben nog niet vergeten dat ik toen wel op het nippertje aan de dood ontsnapt ben. Ik besef dat ik onbeschrijflijk veel geluk gehad heb. Wanneer ik nu een beer zie, krijg ik nog altijd een adrenalinestoot, maar ondertussen heb ik me toch definitief in Canada gevestigd en ben ik er getrouwd. Enkel alleen gaan joggen of wandelen doe ik nooit meer. En zonder berenspray kom ik niet meer buiten.

Interview: Jill De Bont
 

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.

Lees meer straffe verhalen:

• Liesbeth (29) liet haar borsten amputeren
• Gudrun overwon een eetstoornis
• Britt (15) overleefde de buscrash in Sierre