"Het marginale imago van tienermama's maakt het niet altijd makkelijk. Mensen gaan ervan uit dat ik een randgeval ben."
Joni raakte zwanger op haar vijftiende
Ik ga heel eerlijk zijn: zonder mijn familie had ik het er nooit zo goed van afgebracht. Ik was amper vijftien toen ik totaal onverwacht zwanger werd. Nochtans nam ik heel nauwkeurig mijn pil in. Maar toen mijn maandstonden uitbleven en ik merkte dat er iets aan de hand was met mijn lijf, ben ik een zwangerschapstest gaan halen. Ik had dan wel een vaste relatie, en ja, ik was best rijp voor mijn leeftijd, maar het idee dat ik mama zou worden, maakte me toch bang. Toen de zwangerschapstest positief bleek, suste ik mezelf met de gedachte dat zo'n test niet honderd procent betrouwbaar is. Dit kon toch niet kloppen? Maar de bloedtesten gaven hetzelfde resultaat: ik was zwanger. Ik slikte. Hoe moest ik dit in godsnaam aan mijn ouders vertellen?
Ik suste mezelf met de gedachte dat zo'n test niet altijd betrouwbaar is.
Blikken en geroezemoes
Op school nam ik mijn titularis in vertrouwen. Ze steunde me meteen, maar overtuigde me ook het nieuws zo snel mogelijk aan mijn ouders te vertellen. Elke dag fietste ik naar huis en zat ik mezelf de ganse terugweg op te peppen. 'Vandaag vertel ik het. Ja, vandaag. Kom op, Joni.' Pas meer dan een week later kwam het hoge woord eruit. 'Mama, ik moet je iets vertellen. Ik ben zwanger.' Ze schrok, dat zag ik, en begon ook te huilen. Toch bleef ze rustig. Mijn toekomst, dat was haar grootste bekommernis. Ze besefte – veel meer dan ikzelf – dat mijn leven nooit nog hetzelfde zou zijn. Maar voor mij stond mijn besluit vast: ik zou mijn kindje houden. Ook de rest van de familie en mijn vriendinnen reageerden – gelukkig – goed. Alleen de mensen die wat verder van me afstonden, waren minder positief. De stekende blikken als ik ergens voorbij liep, het geroezemoes telkens ik passeerde: dat deed zo veel pijn. Wat wisten zíj nu van mij?
Ingrijpende verandering
De maanden die volgden, probeerde ik me zo goed mogelijk voor te bereiden op wat zou komen. Mijn lief trok bij ons thuis in – ook omdat zijn ouders het veel moeilijker hadden met mijn zwangerschap – en mijn zus die pas was afgestudeerd als vroedvrouw bereidde me voor op de bevalling. Iedereen in mijn naaste omgeving steunde me enorm: mijn ouders, zussen, mijn beste vriendinnen, mijn leerkrachten. Iedereen leek er gerust in dat ik het goed zou doen. Misschien ook wel omdat ik altijd een rustiger type ben geweest, volwassen ook. Grote rebellie of zware braspartijen zijn nooit aan mij besteed geweest, ook niet toen ik nog niet zwanger was. Op dat gebied zou er voor mij niet veel veranderen. Maar dat de rest van mijn leven zo ingrijpend zou veranderen, daar was ik toch niet helemaal op voorbereid. Maar welke jonge mama is dat wel? De laatste maand bleef ik thuis van school. Het schooljaar liep ten einde, mijn punten waren altijd heel goed geweest, dus mocht ik voor één keer de examens skippen.
Het marginale imago van tienermama's maakt het niet altijd makkelijk. Mensen gaan ervan uit dat ik een randgeval ben.
Geen tijd voor mezelf
En toen was het zover: ik mocht Xander voor het eerst in mijn armen houden. Dat gevoel van allesoverheersende liefde, zo intens, bevestigde waar ik altijd zo zeker van was geweest: ik had de juiste beslissing gemaakt om mijn baby te houden. Smoorverliefd was ik. Apetrots. Maar mijn roze wolk was niet altijd zo mooi als bij die eerste momenten. De weken en maanden na de bevalling waren enorm zwaar. Na amper anderhalve maand ging ik opnieuw naar school, rotsvast ervan overtuigd dat ik mijn diploma zou halen. Er waren dagen dat ik 's nachts amper een oog toe deed, maar de volgende dag nog voor zes uur weg was om stage te lopen. In het weekend ging ik werken, om ook geld te verdienen voor Xander. Mijn leven stond helemaal in het teken van mijn zoontje, tijd voor mezelf had ik amper. De papa van Xander, daarentegen, was niet zo betrokken, en nam al snel zijn leven van voor de bevalling weer op. Hij smeet zich op zijn werk en ging vaak op stap met zijn vrienden. Gelukkig zijn mijn ouders er wél altijd voor me geweest. Ze hielpen waar ze konden, maakten flesjes warm, stonden me bij met raad en daad. Want ja, net als elke jonge mama was het ook voor mij een tijdje zoeken voor ik wist wat ik moest doen. Maar gaandeweg en beetje bij beetje heb ik alles geleerd over het mama-zijn en werd ik ook zelfzekerder in de zorg voor mijn kind.
Nooit eens 'proficiat'
Wat ik nu vooral jammer vind, is dat niemand me ooit proficiat heeft gewenst. Alsof mensen ervan uitgaan dat een zestienjarig meisje niet voor haar kind kan zorgen. Dat is misschien zo in sommige gevallen, maar ook vrouwen van twintig of dertig hebben het vaak lastig als moeder. Dat marginale imago van tienermama's maakt het niet altijd makkelijk. Mensen gaan ervan uit dat ik een randgeval ben, dat ik niet eens mijn voorzorgen heb genomen om te voorkomen dat ik zwanger zou worden. Maar dat mijn pil niet heeft gewerkt, bleek achteraf te wijten aan een maagontsteking. Ik ben een even betrokken, lieve moeder zoals elke mama. Ik wil het beste voor mijn kind, droom van een mooie toekomst voor hem. Want of je nu zestien of tweeëndertig bent: in se wil en is elke mama hetzelfde.
De papa van Xander en ik zijn uit elkaar. We wilden gaan voor een echt gezin, maar we zijn te verschillend.
Klaar voor de volgende stap
De papa van Xander en ik zijn intussen uit elkaar. We hebben nog wel een paar keer geprobeerd er samen voor te gaan, omdat we Xander wilden laten opgroeien in een echt gezin. Maar we zijn te verschillend. Mijn band met Xander is er alleen maar sterker door geworden. We wonen nog steeds bij mijn ouders, al hoop ik over een tijdje wel te verhuizen. Ik werk al een paar jaar, heb een nieuwe vriend en lijk klaar voor de volgende stap in mijn leven. Al zal dat wel even wennen worden, en niet alleen voor mij. Voor Xander is het heerlijk om dag in dag uit bij zijn grootouders te mogen zijn. Opa is zijn grote held, omi zijn beste vriendin. En ook voor mij zijn mijn ouders heel bijzonder, want zonder hen had mijn leven als tienermama er heel anders uitgezien.
Reactie van Patrick, de papa van Xander:
"Tuurlijk schrok ik enorm toen Joni me vertelde dat ze zwanger was. Maar van bij het begin was ik zeker dat ik ons kindje wilde houden. Ik heb altijd hard gewerkt, tijdens Joni's zwangerschap, en zeker toen Xander er was. Ik wilde ons gezin een toekomst geven, ik wilde mijn zoon en mijn vriendin alles geven wat ze nodig hadden. Eén keer per week ging ik op café met vrienden, op dinsdagavond: een traditie die we al jaren in stand houden. Nog steeds. Xander betekent alles voor me. Net daarom vind ik het, net als Joni, jammer dat het niet is gelukt tussen ons. Maar allebei willen we het beste voor onze zoon. Als hij gelukkig is, ben ik dat ook."
Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Tim De Backer
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
