Nancy, Lina en Carolien werden seksueel misbruikt

Lina was nog maar vijf toen haar vader haar aanrandde. Carolien elf toen haar stiefvader haar verkrachtte. En Nancy was dertien toen ze voor de ogen van haar papa misbruikt werd door een familielid. Hun onschuld werd geschonden en misbruikt en toch voelen zij zich schuldig.

Lina (22) werd van haar 5de tot haar 12de seksueel misbruikt door haar vader.
 

‘Toen mama doodging, was ik vijf. Ze had een hevige strijd gevoerd tegen borstkanker. Mama was toen al twee jaar gescheiden van mijn vader. Ik was haar enige kind. Papa wilde eigenlijk geen kinderen meer, want hij had al een zoon uit een vorige relatie. Maar zij dacht dat een baby hen dichter bij elkaar zou brengen. Dat is dus niet gelukt. Na haar dood woonde ik tijdens de week bij mijn grootouders en in het weekend bij hem. Maar hij wilde me vaker bij zich hebben. Dan deden we “leuke” spelletjes, zoals samen in bad gaan. Hij had een heel bijzonder "popje" waar ik altijd mee mocht spelen. Met een jasje dat aan en uit, aan en uit, aan en uit ging. En een heel lief, zacht hoofdje, waar ik kusjes op mocht geven. “Papa, mag ik nog eens met je popje spelen?”, vroeg ik soms. Ik was nog maar een kind, wist niet beter.’
 


Ik voel me nog steeds ontzettend schuldig en schaam me kapot.
 

‘Ik studeer rechten. Ik wil jeugdrechter worden. Kinderen beschermen. Ik weet dat ik het slachtoffer ben van manipulatie. Maar toch voel ik me nog steeds ontzettend schuldig en schaam ik me kapot. Ik vond het toch zelf leuk om met papa te spelen? Misschien zou het makkelijker zijn, of duidelijker, als hij me fysiek meer pijnhad gedaan. Hij heeft me nooit vaginaal gepenetreerd ­ alleen in mijn mond, al is dat ook verkrachting ­ maar me wel betrokken bij allerlei perverse spelletjes. Als hij weer eens een nieuwe vriendin had, mocht ik er gezellig bij komen liggen. Haar borsten insmeren met olie. Strelen. Aanraken. Ik was toch zoooo flink en papa was blij. Als een vader zegt dat iets normaal is, dan is dat voor een kind ook normaal.’
 

Tijdens de les seksuele opvoeding gingen mijn ogen open.
 

‘Pas toen ik bij vriendinnetjes thuis ging spelen, besefte ik dat niet elke papa naakt rondloopt of zijn kinderen mee in bad neemt. Dat de lichten aan mogen als het donker wordt. In het zesde leerjaar kregen we op school seksuele opvoeding. Toen gingen mijn ogen open. De “spelletjes” die we thuis speelden, waren toch niet zo onschuldig. Ik begon na te denken over alles wat er gebeurd was. En toen ben ik ziek geworden. Een heftige eetstoornis, mezelf beginnen te krassen. Na een zware ruzie met mijn vader spoot hij me nat met de tuinslang. Ik sprong op de fiets en reed kletsnat, hyperventilerend, naar mijn grootouders. Ik was zo moe. Zij hebben me weggehaald bij mijn vader. Ik was dertien en mocht naar een pleeggezin. Daarna naar een ander pleeggezin. En uiteindelijk naar een home, waar ik tot rust kon komen.’
 

Ik verstijf als ik een bad zie.

‘Op mijn achttiende ben ik met de hulp van het OCMW op kot kunnen gaan om rechten te studeren. Het is vreemd om omringd te worden door rijkeluiskindjes van wie de enige zorg is of ze al dan niet die dure handtas zullen krijgen voor hun verjaardag. Ik kan met niemand praten over wat me overkomen is, alleen met een psycholoog. Ik heb soms wel vriendjes.Maar ik ga nooit met hen in bad. Ik verstijf zelfs als ik in een huis kom waar een bad is. Mijn halfbroer zie ik bijna nooit, maar ik zou hem graag willen vragen of hij net hetzelfde heeft meegemaakt. Ik vermoed van wel, want hij heeft net zoals ik aan automutilatie gedaan. Papa heb ik al heel lang niet meer gezien. Ik probeer zo weinig mogelijk te denken aan het verleden, maar het helpt niet om me ervoor af te sluiten. Er staat me nog een lang verwerkingsproces te wachten. Terwijl ik niets liever wil dan een gezinnetje stichten met een lieve man.’

Tekst: Evelien Rutten, Chaima Saysay, Sarah D’Haese.
Foto v.l.n.r. : Nancy – Lina – Carolien 

Carolien (23) werd vanaf haar elfde verkracht door haar stiefvader

‘"Mama is ongelukkig, en dat is jouw schuld”, zei hij. Ik geloofde hem. Ook toen hij me vertelde hoe ik het kon goedmaken. Het begon met strelingen. Ik deed wat hij vroeg: alles om mama gelukkig te maken. Na een halfjaar verkrachtte hij me voor het eerst. Mama bleef depressief en hij begon met pijnlijke vernederingen om me te “straffen”. Eten kreeg ik niet meer, ’s nachts dwong hij me om hondenvoer te eten. Ik was niets waard, zei hij. Hij mishandelde me, bedreigde me, zei dat hij een van m’n zussen zou nemen als ik het zou vertellen. Ik leefde op automatische piloot. Was emotieloos. Dat was normaal, dacht ik. Tot ik op een dag naar Oprah keek. Ik was dertien en zag meisjes van mijn leeftijd die hetzelfde hadden meegemaakt. Oprah zei dat zoiets niet normaal is. Ik stapte naar mama: “Mama, het is dus niet normaal dat mijn stiefvader ’s nachts bij me komt?” Ze was in shock, verbrak onmiddellijk alle contact met hem. Na vijf jaar therapie kan ik zeggen dat ik er sterker uit ben gekomen. Ik ben trots dat ik de moed heb gehad om het te vertellen. Dat is mijn redding geweest.’

Tekst: Evelien Rutten, Chaima Saysay, Sarah D’Haese.

Nancy (44) werd vanaf haar 13de 2 jaar lang misbruikt door een familielid

‘Vaak misbruikte hij me in de woonkamer, tegenover ons zat papa. Papa zag dus alles gebeuren. Maar hij deed niets. Mijn eigen vader, die ik zo vertrouwde, liet toe dat hij me betastte. Waarom, papa? Waarom deed je niets? En waarom liet je me vallen toen ik alles eindelijk durfde te vertellen aan mama? Al negenentwintig jaar lang hoor ik niks van je. Alsof het mijn schuld was.’

Je bent verkracht. Wat moet je doen?
 

Als slachtoffer van verkrachting overvallen je heel wat gevoelens: angst, onzekerheid, ... Veel slachtoffers hebben zelfs een schuldgevoel: ze voelen zich schuldig dat ze het niet hebben kunnen voorkomen. Daarom is het ook zo moeilijk om erover te praten. Dat is helemaal niet abnormaal. Toch moet je beseffen dat jij een slachtoffer bent en dringend hulp nodig hebt. Dus...
 

Contacteer zo snel mogelijk de politie. Vertel je verhaal zodat deze professionele mensen een onderzoek kunnen opstarten en de dader zo snel mogelijk gestraft wordt. De politie kan je bereiken via het noodnummer 101.
 

Ga niet onder de douche. Je voelt je vuil en wilt zo snel mogelijk de sporen van de dader van je lijf schrobben. Maar zo bemoeilijk je een DNA-onderzoek. Je spoelt bewijsmateriaal weg.In 55 procent van de gevallen is dat de reden waarom een dader niet gevat wordt. Doe dus eerst aangifte!
 

Laat je onderzoeken door een dokter. Door seksueel contact loop je risico op infectieziektes, soa’s of een ongewenste zwangerschap. Zet je angst opzij, ga naar je huisarts of bel het ziekenhuis. Laat je medisch onderzoeken. Een gezond lichaam is de eerste stap in het verwerkingsproces. Het ziekenhuis kan je bereiken via het noodnummer 100 of 112.
 

Praat over die traumatische ervaring. 32,5 procent van de mannelijke en 14,8 procent van de vrouwelijke slachtoffers houden deze ervaring voor zich. Neem je ouders in vertrouwen of vertel het aan je beste vriendin. Je hart luchten helpt je al een heel eind verder. Nog beter zou zijn om contact te nemen met een psycholoog. Die kan je helpen om alles stap voor stap te verwerken. Zo sta je er niet alleen voor. Wil je anoniem je verhaal kwijt? Bel dan naar de hulplijn 1712 of neem een kijkje op de website www.ikzwijgnietmeer.be.

Tekst: Evelien Rutten, Chaima Saysay, Sarah D’Haese.