Renée kreeg kanker toen ze zwanger was van een drieling

Zes jaar geleden zijn Ronny en ik getrouwd. En al snel droomden we van een eerste kindje samen. Maar dat verliep niet zo gemakkelijk als we gedacht hadden. Na twee miskramen en verschillende mislukte pogingen met ivf, besloten we het drie jaar geleden nog een laatste keer te proberen. Er hadden zich twee embryootjes kunnen vormen. Ze waren allebei niet zo sterk, maar het was onze laatste kans. Dus besloot de arts om ze allebei in te planten, in de hoop dat er toch eentje zou overleven. En het wonder geschiedde, ik werd zwanger! Ons geluk kende geen grenzen.

Al lang vóór mijn zwangerschap had ik regelmatig last van gezwollen kliertjes in mijn borst. Soms voelde ik zelfs een knobbeltje. Dat kwam plots, en ging even snel weer weg. Een bijverschijnsel van de zware hormonenbehandeling die ik zo lang gekregen had door de ivf, stelde ik mezelf al die tijd gerust. Maar nu ik zwanger was, nam ik toch liever geen risico. Ik stapte naar de huisarts en die stuurde me meteen door naar het ziekenhuis voor een biopsie.

Een drieling en kanker in één dag

Onbewust kreeg ik toen het bange voorgevoel dat er iets fout liep. Na de biopsie kwam ik aan op mijn werk, en ben ik stilletjes beginnen te huilen. Maar mij zorgen maken op voorhand had weinig zin. Dus herpakte ik me, en schoof ik de bange gedachte opzij. Drie dagen later, ik was toen zes weken zwanger, mochten we naar de gynaecoloog voor onze eerste echo. En wat we daar te horen kregen, oversteeg zelfs onze wildste fantasie. Tegen alle verwachtingen in, hadden beide embryootjes het overleefd. Eén van hen had zich zelfs verder gedeeld. Ik was zwanger van een drieling! Heel even waren Ronny en ik compleet in shock. Maar dat duurde niet lang. We hadden zó lang naar een kindje uitgekeken, en nu waren er ineens drie onderweg. We wisten met ons geluk geen blijf.

Enkele uren later, op dezelfde dag, hadden we ook een afspraak met de huisdokter voor het resultaat van mijn biopsie. En toen stopte de wereld pas echt met draaien. Ik had een kwaadaardige vorm van borstkanker en werd meteen doorverwezen naar een oncoloog. In één dag tijd kregen we te horen dat we zwanger waren van een drieling én dat ik kanker had. Mijn man en ik waren compleet lamgeslagen. Zelfs in de auto, onderweg terug naar huis, hebben we nauwelijks iets tegen elkaar gezegd.

De zwangerschap en de behandeling waren te zwaar voor mijn lichaam, dus moest ik twee van mijn kindjes laten inslapen.

Geen uitzaaiingen

Daarna ging het snel. Amper enkele dagen later zat ik al in het Universitair Ziekenhuis van Leuven en kreeg ik te horen welke behandeling mij te wachten stond. Zelf dacht ik in eerste instantie dat ik de zwangerschap zou moeten opgeven, nu ik kanker had. Maar de professor vertelde me meteen dat ik een kankerbehandeling zou krijgen die geen effect had op de gezondheid van mijn kindjes. Op voorwaarde dat er geen verdere uitzaaiingen gevonden werden... Twee weken lang zijn we door een hel gegaan, maar daarna kwam het verlossende antwoord. De kanker had zich niet verder uitgezaaid. Er was nog hoop, ik moest er gewoon keihard voor vechten. De opluchting die Ronny en ik toen voelden was onbeschrijfelijk.

Maar veel tijd om daarbij stil te staan kregen we niet. Ik was zwanger, de tumor in mijn borst was bijzonder agressief, het moest vooruitgaan. Een week later ging ik al onder het mes voor een borstsparende operatie. Ik was toen 11 weken zwanger. De tumor werd uit mijn borst weggenomen en onder mijn oksel werden mijn klieren preventief verwijderd. De ingreep verliep perfect. Maar reden om te feesten was er allesbehalve. Ik moest onmiddellijk starten met chemotherapie en kreeg nog een extra klap te verwerken...

Bij elke echo zagen we ons meisje vrolijk bewegen en ging alles prima met haar. Dat hield mij er mentaal bovenop.

Slaapwel, schatjes

De combinatie van een zware kankerbehandeling en een drielingzwangerschap zou mijn lichaam nooit aankunnen. Dus was er geen ander optie: ik moest twee van mijn drie baby’tjes laten inslapen. Een verschrikkelijk moment, dat mij zo kwaad maakte op alles en iedereen rondom mij. Na twee miskramen en een lange lijdensweg van ivf, moest ik nu ineens van twee gezonde kindjes afstand doen! Ik kon het maar moeilijk vatten, maar er zat niks anders op. Ik moest vechten voor mijn leven, en daar had ik al mijn kracht voor nodig. Dat werd al snel duidelijk.

Kort na de operatie kreeg ik een infectie op de wonde aan mijn borst en moest ik in het ziekenhuis worden opgenomen. Door de chemo begon ik al mijn haar te verliezen, en ook dat kwam hard aan. Ik stond echt te janken in de douche toen ik rondom mij, op de grond, die bos lange krullen zag liggen. Om de drie weken kreeg ik chemo, zes kuren na elkaar. Voelde ik me niet misselijk van de zwangerschap, dan was ik wel ziek van de chemo. Mijn hele zwangerschap heb ik me doodziek gevoeld. En toch ben ik geen dag depressief geweest. Samen met mijn man, familie en vrienden ben ik altijd moedig blijven verder vechten. Voor ons dochtertje. Want die deed het fantastisch! Elke echo zagen we ons meisje vrolijk bewegen en ging alles prima met haar. Dat hield mij er mentaal bovenop.

Na de bevalling, de bestraling

Toen ik 33 weken zwanger was, stopte ons baby’tje plots met groeien. Ik werd opnieuw in het ziekenhuis opgenomen en kreeg onmiddellijk platte rust opgelegd. Zo hebben ze mijn zwangerschap nog tot 37 weken kunnen rekken. Het was de bedoeling om me nog een laatste chemokuur toe te dienen en daarna de bevalling in te leiden, maar dat was buiten ons meisje gerekend. Op 2 april ging haar hartslag plots zo angstwekkend de hoogte in, dat de gynaecoloog liever geen risico meer nam. Lynn werd met een spoedkeizersnede geboren. Ze woog 1,880 kilo, was perfect gezond, maar moest wel nog even in de couveuse. Twee weken na Lynns geboorte ben ik met mijn bestraling gestart, tot mijn dochter drie maanden oud was.

Ondertussen zijn we twee jaar verder. Ons Lynn is supergezond en een schat van een kind. Bij mij laat de kankerbehandeling nog steeds zijn sporen na. Van de actieve, sportieve vrouw die ik vroeger was, is niet veel overgebleven. Ik heb nog veel last van concentratieproblemen en functioneer alleen als ik alles heel gestructureerd kan aanpakken. Maar als ik Lynn zo vrolijk zie rondhuppelen, dan voel ik me intens gelukkig en vergeet ik al mijn zorgen. Alleen het besef dat ik eigenlijk dríé zulke prachtige kindjes had kunnen hebben, doet nog altijd pijn.

Officieel ben ik vandaag kankervrij. Om de drie maanden ga ik op controle. Ook daar probeer ik altijd met een zo positief mogelijke ingesteldheid naartoe te stappen. Maar het blijft toch iedere keer weer een stressvol moment.

Interview: Jill De Bont
Foto's: Joost Joossen

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.

Lees meer straffe verhalen:

• Shanna's baby kreeg een agressieve hersentumor
• Michelle leeft met de vreselijke gevolgen van epilepsie
• Danseres Greet raakte verlamd in een ongeluk