'Op de momenten dat ze bij haar papa is, ga ik een beetje door een hel. Ik kan haar moeilijk missen.'
Simone (26) werd eindelijk zwanger nadat ze 44 kilo afslankte
124 kilo woog ik op de dag van mijn maagverkleining. Ik heb een erfelijke ziekte, het syndroom van Dunnigan. Die zorgt ervoor dat ik moeilijk gewicht kwijtraak én een veel te hoge cholesterol heb, die elk moment kan leiden tot een pancreasontsteking. Weight Watchers, het Koen Crucke-dieet, intensieve begeleiding door een diëtiste... You name it en ik heb het geprobeerd. Af en toe viel ik drie of vier kilo af, maar die vlogen er ook weer snel aan. Diëten sloegen gewoon niet aan bij mij.
Ik wilde zo graag een kindje, maar mijn dokter maande me aan om dan eerst af te vallen via een maagverkleining. Ik was immers veel te zwaar om spontaan zwanger te worden. “Je maakt te weinig hormonen aan doordat je veel te zwaar bent. Dat is ook de reden waarom je bijna nooit je regels hebt”, legde hij uit. Ik had soms veertig, vijftig dagen geen maandstonden. Geloof me, dat is heel frustrerend voor een meisje van 21 jaar. Mijn keuze voor een maagverkleining was dan ook snel gemaakt. Ik moest die kilo’s kwijt, en dringend. 44 kilo ben ik kwijtgeraakt. Ik kon eindelijk in een normale maat, een maatje 42. Met dat gezonde gewicht stegen mijn kansen ook om zwanger te worden.
Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven. Ik ga zonder kinderen blijven: dat heb ik zo vaak gedacht.
Ik zwanger? Echt?
Maar ik had geen rekening gehouden met het feit dat mijn vriend drager was van het mucovisidosegen, waardoor hij geen zaadleiders heeft. Op een normale manier zwanger worden zat er dus niet in. Het sperma moest uit zijn teelballen gehaald worden en met ivf ingebracht worden. Bij de vijfde terugplaatsing was het eindelijk raak. Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven, dacht dat het niet zou lukken. Ik ga zonder kinderen blijven: dat heb ik zo vaak gedacht... Ik kon het nauwelijks geloven toen ik hoorde dat het prijs was. Ik zwanger? Echt? Word ik dan toch mama? Gaat het nu écht gebeuren waar ik al zo lang naar verlang? Het mooiste moment in mijn hele zwangerschap was toen ik het hartje zag en hoorde kloppen. Ook mijn vriend was in de wolken: hij zou papa worden, iets waar hij nooit op gehoopt had. Achteraf gezien was dat het tederste moment in onze relatie. Dat prille besef dat we ouders zouden worden, dat we iets van ons tweeën zouden krijgen. Een mensje dat helemaal van ons was... De eerste weken van de zwangerschap was het nog bang afwachten: gaat het allemaal goed komen? Ik kon nog altijd een miskraam krijgen. Maar dat gebeurde gelukkig niet.
Mijn geluk kon niet op
Na die eerste bange weken was het genieten voor mij. Ik vond het fantastisch om zwanger te zijn. Ik ben tien dagen over tijd gegaan en kon mijn geluk niet op. Nog tien extra dagen met dat baby’tje in mijn buik... Daar was ze veilig, niets kon haar raken. Ik kon nog even met haar alleen zijn voordat ik haar moest delen met een hele buitenwereld. Zalig. De bevalling was iets minder rooskleurig. Die duurde zesendertig uur, ik kreeg maar geen ontsluiting. Ik ben ook net na de bevalling flauwgevallen omdat ik niet genoeg voedingsstoffen in mijn lijf had. Tijdens mijn zwangerschap leefde ik immers op twee boterhammen en een stuk fruit. Meer kon ik niet binnenhouden door die maagverkleining. Dat vind ik nog altijd heel jammer, dat ik dat allereerste snooze-moment niet gehad heb met Josie. Ik heb haar ook geen borstvoeding kunnen geven: ik had al niet genoeg voedingsstoffen voor mezelf, laat staan voor haar. Ondanks die problemen was ik doodgelukkig met haar. Ze was meteen alles voor mij. Tweeëntwintig is misschien jong om al moeder te worden, maar zo voelde dat niet. Ik wilde al mijn hele leven mama zijn en nu was ik het écht.
Op de momenten dat ze bij haar papa is, ga ik een beetje door een hel. Ik kan haar moeilijk missen.
Hij werd jaloers
Eind vorig jaar is mijn relatie met de papa van Josie jammer genoeg afgesprongen. Hij was erg jaloers geworden sinds ik al die kilo’s was kwijtgeraakt. Ik kreeg ineens aandacht van andere mannen, tot zijn grote afgrijzen. “Zie je wel, die wil u. Ik ga niet goed genoeg meer zijn, zeker? Ik zag u liever in jeansbroek, toen had ik u nog voor mij alleen. Nu loop je altijd in jurkjes rond.” Hij geraakte zo gefrustreerd en geïrriteerd, dat hij op zoek is gegaan naar avontuurtjes op een chatsite. Ik weet niet of hij me echt bedrogen heeft en eigenlijk maakt dat ook niet uit. Het vertrouwen was zoek. Hij heeft mij constant verweten te flirten met andere mannen sinds ik was afgevallen. Maar eigenlijk was het omgekeerd: hij ging op zoek naar avontuurtjes, ik niet. Dat was de doodsteek voor onze relatie. We komen wel nog altijd heel goed overeen. Dat vind ik heel belangrijk. Josie moet een goede band hebben met haar papa én met mij. In de eerste weken na onze breuk ging dat moeilijk, maar nu kunnen we al eens lachen als hij haar komt ophalen. Ik vind het erg jammer dat dat ons-gevoel er niet meer is, maar ik blijf het een prachtige tijd vinden. Josie is drieënhalf nu: da’s zo’n mooie leeftijd. Op momenten dat ze er niet is, ga ik wel een beetje door een hel. Ik kan haar heel moeilijk missen. Ze brengt drie weekends per maand door bij haar papa en voor de rest is ze bij mij. Tegen de vakanties kijk ik het meest op: dan gaat ze soms voor een week naar haar papa. En een week is echt héél lang. Te lang voor een mama die elke dag bij haar kindje wil zijn, die elk woordje en elk pijntje wil meemaken. Dat is lastig. En nee, aan dat gevoel van haar te moeten missen zal ik nooit wennen.
Interview: Sarah D'Haese
Foto's: Thomas Legrève
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
