Elf jaar geleden werd bij Flo (22) een kwaadaardige hersentumor ontdekt. De kanker, die keer op keer terug kwam, leek onoverwinnelijk en de dokters gaven Flo zelfs een 'einddatum'...
De dokters hebben er nog steeds geen verklaring voor, maar als een wonder ben op een dag 'gezond' uit mijn slaap ontwaakt.
Elf jaar lang heb ik hard gevochten tegen een hersentumor. Net toen de dokters me een einddatum wilden geven, kwam ik als bij wonder 'gezond' uit de laatste operatie. Dat is nu vier jaar geleden, en het voelt alsof ik een tweede leven heb gekregen. Daarom wil ik nu niet zomaar 'zijn'. Ik wil écht leven.
Het noodlot
'Ik doe het niet meer. Dat heb ik tijdens die elf jaar in de medische mallemolen wel vaker gedacht. Tot het weer tijd was voor controles en operaties, en ik geen andere keuze had dan ze te ondergaan en te vechten voor mijn leven. Een leven waar ik nu dankbaarder dan ooit voor ben, ook al hebben de vele ingrepen een flinke impact op mij en op mijn toekomst gehad. Op mijn tiende sloeg het noodlot voor de eerste keer toe. Het verdict: een kwaadaardige hersentumor. Alleen een operatie en radiotherapie konden me redden. Die behandeling sloeg tijdelijk aan, maar drie jaar later sloeg de kanker terug, harder dan ooit tevoren. Opnieuw moest ik door de hele procedure, en ook deze keer ging ik onder het mes. Dat slechte nieuws kreeg ik daarna nog twee keer te horen, en bij elke operatie was de tumor kwaadaardiger geworden. Ook op 24 januari 2012. Voor ik de operatiekamer in werd gereden, hadden de dokters me al gewaarschuwd: 'De kans bestaat dat we je na deze ingreep een einddatum moeten geven. Een maand, een jaar...'
Vechtersbaasje
Ik heb mijn kalmeerpilletje ingeslikt, heb mijn vrienden en familie een dikke knuffel gegeven en zei: 'Let’s do this shit!' Of het nu Lady Luck was of de attitude waarmee ik onder narcose ging, weet ik niet, maar als een wonder ben ik die dag 'gezond' uit mijn slaap ontwaakt. Al ben ik liever voorzichtig met dat woord en zal je me eerder "beter" horen zeggen. Dat is een van de stempels die mijn verleden op me heeft achtergelaten.
Tot op vandaag hebben ook de dokters er geen verklaring voor. De angst om te hervallen is kleiner geworden, maar zal nooit helemaal wegebben. Door de zware behandelingen heeft trouwens ook mijn hoofd het flink te verduren gekregen. Ik ben sneller vermoeid, heb een minder sterk geheugen en heb vooral last van concentratieproblemen. Daardoor heb ik mijn wens om geneeskunde of psychologie te studeren, moeten opgeven. Maar dat neemt niet weg dat ik heb gevochten voor mijn dromen. Ik heb verplicht een andere weg moeten inslaan, maar heb wel voor passie gekozen. Als fotografe kan ik mijn ei kwijt in de kunst en in de avonturen die ik meemaak. Zo was ik de huisfotograaf voor Tomorrowland en Summerfest, ervaringen die niemand me ooit nog kan afpakken.
Telkens opnieuw keerde de kanker terug, en bij elke operatie was de tumor kwaadaardiger geworden.
En één ding heb ik geleerd en zal ik eeuwig koesteren: ik twijfel niet langer. 'Wat als...' en 'Had ik maar...' staan niet in mijn woordenschat. Ik dóé het gewoon. En zelfs wanneer mijn avonturen nergens op uitdraaien, geeft het feit dat ik het op z’n minst heb geprobeerd, me een onbeschrijflijk goed gevoel. Dan weet ik dat ik écht leef, en niet zomaar 'ben'.
Toekomstdroom
Ik heb jarenlang de angst in de ogen van mijn ouders, broer en zus gezien. Nu zie ik geluk en trots. Ik heb in mijn leven nooit al te veel geluk gehad, maar met de steun van mijn omgeving en het besef dat ik moet doen waar ik me goed bij voel, heb ik toch het grote geluk gevonden. Ik ben misschien een wondertje, maar ook vooral een go-getter. Ik ben er nog, en daar moet ik iets mee doen. Mijn grote droom is nu om beroemd te worden met mijn werk als fotografe en al mijn creatieve projecten.
Onlangs deed ik mee met een designerwedstrijd voor JBC. Die won ik, en mijn T-shirts hebben in de winkelrekken gelegen. Dat gaf me een geweldige kick. Op zo’n moment heb ik het gevoel dat ik iemand anders ben dan de Flo die de medische strijd is aangegaan, al helpt dat soort ervaringen ook om me beter te kunnen uiten over wat ik heb meegemaakt. Op het vierjarige jubileum van mijn beterschap heb ik een emotionele tekst op Facebook geplaatst. Sommige mensen vinden dat misschien over the top, maar voor mij is dat een deel van het verwerkingsproces en een teken dat ik elke dag een stapje verder sta. Dat is wie ik ben, en dat is geluk voor mij.
Interview: Elien Geboers i.s.m. Chloé Spruyt
Foto's: Tine Schoemaker
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
