'Ik hoopte dat het de dag erna goed zou komen, maar toen ik thuiskwam, stonden mijn kleren klaar. In een vuilniszak.'
Audrey (20) heeft gebroken met haar ouders
Ik hoopte dat het de dag erna goed zou komen, maar toen ik thuiskwam, stonden mijn kleren klaar. In een vuilniszak.
"Ja, ’t is waar. Ik wil je het huis uit!" Met zijn vuist klopte hij hard op tafel. Ik geloofde mijn oren niet. De geruchten klopten dus tóch: mijn stiefvader wilde niet dat ik nog langer bij hem en mijn mama woonde. Hij greep me vast terwijl hij me de huid vol schold. Ik huilde hard. Het was mijn lief die me van hem wegtrok. Want mijn mama? Die keek toe. Op geen enkel moment probeerde ze tussenbeide te komen. Op geen enkel moment nam ze het voor me op. Ze zat daar gewoon, te kijken. Huilend ben ik naar buiten gelopen en in de auto van mijn lief gestapt.
Een 'junk' en een 'probleemstudente'
Geen oog heb ik dichtgedaan die nacht. Toch was ik er zeker van dat alles goed zou komen. Ik zou de volgende dag naar huis gaan, met mijn mama praten en de storm zou wel gaan liggen. Maar toen ik ’s morgens thuis aankwam, stonden mijn boekentas en een zak vol kleren al klaar. Ik moest écht vertrekken. Mijn laptop en printer, die ik met mijn eigen geld had gekocht, moest ik laten staan.
Wekenlang leefde ik uit die ene vuilniszak met kleren en schoenen. Mijn nieuwe thuis werd het huis van mijn schoonouders. Zij ontvingen me met open armen. Gelukkig. Want hoe hard ik ook probeerde, hoe graag ik het ook wilde: voor een gesprek stonden mijn mama en stiefpapa niet open. Ik was niet meer welkom. Punt. Volgens hen was ik een junk die haar school verwaarloosde en zich nergens voor inzette. Ik hoorde thuis in een gesloten instelling. De waarheid? Ik had in mijn leven niet één sigaret gerookt, laat staan drugs gebruikt. Op school was ik een voorbeeldige leerling: hardwerkend, gemotiveerd, aangenaam. Maar blijkbaar deden mijn mama en haar man er alles aan me te kwetsen. Er zat niets anders op dan met testen en verslagen allerhande te bewijzen dat ik een heel normaal meisje ben, die haar best doet op school en zich ook thuis en onder vrienden perfect normaal gedraagt. Gelukkig gaf de rechtbank me gelijk en zorgde de rechter ervoor dat ik officieel bij mijn schoonouders kon intrekken. Sindsdien heb ik hen niet meer gezien.
Ik was altijd degene die voor haar opkwam, naar haar luisterde en haar troostte als ze verdrietig was.
Mama en ik vs. de wereld
Mijn hele leven heeft mijn mama er alles aan gedaan om mijn broer en mij een goeie thuis te geven. Ik was nog geen jaar oud toen ze scheidde van mijn papa, een paar jaar later leerde ze de papa van mijn broer kennen. Maar toen ook hun relatie stukliep, draaide het alleen nog om ons drietjes. Twee jobs had ze, om ervoor te zorgen dat we niets tekortkwamen. Ze werkte keihard. Daardoor moest ik al op mijn dertiende op mijn broertje passen wanneer mijn mama uit werken was. Maar dat vond ik heel normaal, het was gewoonweg zo. Ik leerde al op jonge leeftijd zelfstandig te zijn. Voor mij waren mijn jeugd en kindertijd bij mijn mama fantastisch. We waren onafscheidelijk. Mama was degene die me meenam naar mijn eerste fuif, altijd naar me luisterde en vaak meer leek op mijn zus dan op mijn mama. Dikwijls dachten vreemden ook dat ze mijn grote zus was. Heerlijk vonden we dat! Mijn mama was mijn steunpilaar en ik de hare. Toen ze in haar vorige relatie werd bedrogen, was ik degene die voor haar opkwam, naar haar luisterde en haar troostte als ze verdrietig was. Maar dat veranderde drie jaar geleden helemaal. Toen ontmoette ze haar huidige man. Ik heb echt geen flauw benul waar het fout liep, maar na amper drie maanden zetten hij en mijn mama me aan de deur.
Papa aan de drugs
Mijn papa heb ik nooit echt gekend. Jarenlang hadden mijn ouders co-ouderschap, tot ik op mijn achtste aan mijn mama heb gezegd dat ik niet meer naar papa wilde gaan. Ik had hem betrapt toen hij zijn drugs aan het bereiden was. Dat beeld van hem, met dat zilverpapier, lepeltje en vuur, staat op mijn netvlies gebrand. Bovendien was hij er ook nooit voor me. Altijd was papa op stap, weg met vrienden. Gelukkig had ik een lieve stiefmama, maar zij was niet degene voor wie ik elk weekend kwam logeren. Mijn papa, met hém wilde ik dolgraag een band opbouwen.
Op mijn veertiende kreeg mama plots telefoon. Hoe het met me ging, wilde papa weten. "Vraag het haar zelf", hoorde ik haar zeggen en ze duwde de telefoon in mijn handen. Dat mijn stem zo veranderd was, zei hij. En of ik hem misschien nog een keer wilde zien. Waarom ook niet? Het was al zo lang geleden. Maar al na amper een paar weken hield hij het voor bekeken. Zelf had ik het ook wel gehad: de vele beloftes om samen op stap te gaan, cadeaus die ik zou krijgen en dingen die we samen zouden doen, bleken al even leeg als onze relatie. Nee, ook nu zouden we geen fijne vader-dochterband krijgen. Sindsdien hebben we geen contact meer. En eigenlijk vind ik het prima zo. Natuurlijk had ik liever een betrokken papa gehad, zoals ik zie bij zoveel vrienden. En ja, dat de relatie met mijn mama is misgelopen, doet me enorm veel pijn. Vooral dat ze niet voor me is opgekomen, heeft me diep geraakt. Maar alle boosheid, woede en frustratie die ik tot een jaar geleden in me had, zijn weggeëbd. Ik zie ook het positieve. Ik heb fantastische schoonouders die me onvoorwaardelijk steunen en bij wie ik nog steeds inwoon. Ik mag studeren, heb een fantastisch lief en ongelooflijk lieve vriendinnen. Zij steunen me door dik en dun. En mijn mama? Ze blijft, ondanks alles, de vrouw die me heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Ze heeft me leren doorzetten, van haar heb ik mijn sterke karakter. Al blijf ik me ook afvragen: welke ouder zet zijn eigen dochter aan de deur?
Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Thomas Legrève
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
