'Ik begrijp gewoon niet waarom iemand mij graag zou zien. Zoveel heb ik toch niet te bieden?'
Marie (22) is ziekelijk jaloers
Ik begrijp gewoon niet waarom iemand mij graag zou zien. Zoveel heb ik toch niet te bieden?
'Je bent gewoonweg niet genoeg.' Het waren de woorden van mijn eerste vriend toen die een einde maakte aan onze relatie. Dat hij me had bedrogen met maar liefst acht vrouwen, was dus mijn eigen dikke, vette schuld. Ik was niet genoeg. Met die éne zin maakte hij mijn zelfvertrouwen met de grond gelijk. Geen wonder dat ik er helemaal onderdoor ging. Ik besloot in therapie te gaan. Dat hielp, maar toen ik mijn vorige vriend leerde kennen, was het een van de eerste dingen die bij me opkwamen: zou ik deze keer wél genoeg zijn? Ik besloot meteen open kaart te spelen: mijn vriend moest weten wat me was overkomen. Jeroen reageerde lief, begripvol ook. En verzekerde me: hij zou mij nooit bedriegen. Voor hem was ik genoeg.
Alleen op café? Alarmbellen!
In het begin van onze relatie deden Jeroen en ik alles samen. Waar hij was, was ik en omgekeerd. We waren onafscheidelijk. Ik leunde volledig op hem, beschouwde hem als mijn grote steunpilaar. Hij was mijn grote liefde, de man met wie ik oud zou worden. Alles ging goed, ik had mijn jaloezie onder controle en durfde me meer en meer open te stellen. Tot hij op een avond stuurde dat hij na zijn werk niet naar huis zou komen, maar met vrienden nog iets ging drinken. Meteen sloeg de paniek toe: zou hij iemand anders hebben? Zou ik ook deze keer niet genoeg zijn? Had hij wel écht afgesproken met vrienden? In mijn hoofd gingen honderd-en-een alarmbelletjes af. De hele avond was ik onrustig en wist ik met mezelf geen blijf. En toen hij thuiskwam, overstelpte ik hem met vragen: waar was hij geweest? Wie was erbij? Waren er ook vrouwen? Had een van hen met hem gepraat? Wat had hij nog allemaal gedaan? Al mijn onzekerheden waren in één klap aangewakkerd. Maar Jeroen begreep mijn reactie niet. Het was toch normaal dat hij iets was gaan drinken met vrienden? Hij kon me toch niet overal mee naartoe nemen? Dat moest ik toch snappen? Ja, tuurlijk begreep ik dat. Maar omdat hij me zo had overvallen met zijn avondje uit, had ik me er niet op kunnen voorbereiden. En net door dat onverwachte was ik in paniek geslagen.
Toen hij op een avond sms'te dat hij iets ging drinken met vrienden, sloeg ik helemaal in paniek. Had hij een ander?
Mezelf gek denken
In de weken en maanden die volgden, ging Jeroen alsmaar vaker op stap, en elke keer stelde hij me voor voldongen feiten. Met een sms liet hij me dan weten dat hij nog iets ging drinken na zijn uren, ook al had ik hem verteld dat het zoveel makkelijker zou zijn als hij me vooraf waarschuwde. Mijn eigen agenda stond altijd in het teken van Jeroen: alleen als hij moest werken, deed ik mijn eigen ding. Maar wist ik dat hij thuis zou zijn, dan zorgde ik ervoor dat ik geen andere plannen had. Net daarom was het extra lastig als hij me last minute liet weten dat hij weg zou gaan. Mijn vriendinnen woonden allemaal verder weg en een auto heb ik niet. Afspreken op het laatste moment was dus erg moeilijk, vaak zelfs onmogelijk. En dus zat er niets anders op dan thuis te blijven, wat zoveel wilde zeggen als: mezelf gek denken. Zouden er nog vrouwen zijn? Zou hij in de verleiding komen? Was ik nog wel genoeg? Hoe langer onze relatie duurde, hoe aanhankelijker ik werd, en hoe meer Jeroen op stap wilde gaan, afstand nam. Waardoor ik net nóg aanhankelijker werd...
Wat voor lief is me dat?
Twee weken geleden had Jeroen er genoeg van. Hij was het beu. Mijn constante achterdocht, voortdurende vragen en aanhankelijkheid hadden hem volledig verstikt. Hij had ruimte nodig. Ja, hij zag me nog graag, maar op deze manier lukte het niet meer. Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar mijn mama vertrokken. Slapen doe ik sindsdien bijna niet meer. Eten evenmin. De maanden voor de breuk was ik al enorm vermagerd door de aanhoudende ruzies en spanningen en sinds de breuk is dat alleen maar verergerd. Ik krijg geen hap door mijn keel. Ik besef dat ik moet veranderen. Dat mijn jaloezie té extreem is. Het kan niet anders dan heel erg verstikkend zijn om met iemand als ik samen te zijn. Ik ben aanhankelijk, onzeker, heb de hele tijd bevestiging nodig. Maar ik weet dat mijn jaloezie komt door mijn enorme onzekerheid, dat ik vroeger zo niet was. Bij elke beslissing, elke commentaar die ik krijg of stap die ik zet, twijfel ik aan mezelf. Dat éne zinnetje blijft door mijn hoofd spoken en vaak vraag ik me zelfs af of ik wel goed genoeg ben voor mijn vrienden, laat staan voor mijn lief. Ik begrijp maar niet waarom ze mij graag zien. Zoveel heb ik toch niet te bieden? Maar ik wil niet meer zo zijn. Ik wil niet meer zo onzeker zijn, zo jaloers. Ik wil veranderen. Die constante doemgedachten maken mij en elke relatie met mensen rondom me kapot. Want hoe meer ik twijfel aan alles en iedereen, hoe jaloerser ik ben, en hoe meer ik mensen van me wegduw. Terwijl dat net het laatste is wat ik wil.
Hulp!
Een paar maanden geleden ben ik dan ook hulp gaan zoeken. Maar het enige wat ze me konden zeggen, was dat ik op de wachtlijst sta en dat het minstens één jaar duurt voor ik bij iemand terechtkan. Tuurlijk kan ik zelf hulp gaan zoeken, maar een psycholoog kost ongelooflijk veel geld en zonder tussenkomst van het ziekenfonds kan ik dat gewoonweg niet betalen. Ik kom er niet met een "paar uurtjes" consultatie. Ik heb een lange, intensieve behandeling nodig. Het deed me dan ook enorm veel pijn toen Jeroen me vertelde dat we het misschien nog eens konden proberen als ik hulp had gekregen, als het beter met me ging. Maar wat voor lief ben je als je er niet bent op de momenten dat je partner je nodig heeft?
Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Tim De Backer
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
