Alexa (23) kreeg een postnatale depressie

Twee jaar geleden werd ik onverwacht zwanger van ons dochtertje Emily. Het nieuws sloeg in als een bom. Olivier en ik waren nog maar anderhalf jaar samen, ik nam de pil en studeerde aan de universiteit. Een gezinnetje stichten was het laatste waar ik op dat moment mee bezig was. Maar toch heb ik geen moment getwijfeld. Ik heb altijd graag kindjes gezien, en ook Olivier was er meteen van overtuigd dat we er volop moesten voor gaan. We zochten een huisje, gingen samenwonen en zagen ons leven van de ene op de andere dag compleet overhoop gegooid worden. Al van in het eerste semester van mijn zwangerschap kreeg ik het zwaar te verduren. Ik was misselijk van ’s morgens tot ’s avonds en kon nauwelijks iets binnen houden. In een mum van tijd was ik 7 kilo kwijt. Naarmate de zwangerschap vorderde, kreeg ik daarbij ook erg veel last van bekkeninstabiliteit. Mijn studies moest ik noodgedwongen al vrij snel aan de kant schuiven.

Voorbeeldige baby

Mijn zwangerschap verliep allesbehalve over rozen en toen mijn gynaecoloog enkele weken vóór de bevalling begon te vrezen voor een zwangerschapsvergiftiging, moest ik erg nauw worden opgevolgd. Toen ik 39 weken zwanger was, wilde de dokter geen risico meer nemen en werd de bevalling ingeleid. Emily werd vlot geboren en was kerngezond. Ze dronk goed en sliep zelfs al van de eerste nacht netjes door. In één klap was ik alle ongemakken van die moeilijke zwangerschap vergeten en stortte ik mij op het prille moederschap en alles wat daarbij kwam kijken. Er was in korte tijd erg veel veranderd in ons leven, maar toch vonden Olivier en ik thuis snel onze draai in ons nieuwe gezinnetje. Emily was een voorbeeldig kind dat vaak sliep en goed dronk aan de borst. Enkel mijn lichaam raakte maar niet in de plooi. Zes maanden na de bevalling had ik nog steeds last van bloedingen en mijn organen leken hun plaats maar niet terug te vinden in mijn buik. Ik stond elke dag op met een misselijk gevoel, voelde me moe en kampte regelmatig met hoofdpijn. Mijn lichaam had gewoon nog last van het "ontzwangeren", stelde ik mezelf gerust.

Ik was constant bang dat mijn baby iets zou overkomen. Ik durfde zelfs niet met haar naar buiten.

Schim van mezelf

Emily was ondertussen zes maanden geworden en deed het prima! Ik zou een frisse en gelukkige jonge mama geweest moeten zijn. Maar zonder het zelf te beseffen, was ik nog nauwelijks een schim van mezelf. De toekomstplannen die ik tot voor kort zo vol enthousiasme maakte, interesseerden me niet meer. ’s Ochtend stond ik op met een misselijk gevoel en werd ik door angstaanvallen overvallen. En elk dag telde ik de uren af tot Olivier weer thuiskwam van zijn werk, en ik opgelucht kon ademhalen omdat Emily nu wel niks meer zou overkomen. ‘s Avonds kroop ik zo snel mogelijk weer in bed, om niet te moeten denken aan de angst voor de dag die komen zou. Op stap gaan deden Olivier en ik nooit meer. Van een bezoekje aan de kinderboerderij of gaan zwemmen met Emily, kwam niks meer in huis. De zorg voor Emily en mijn grote angst dat haar iets zou kunnen overkomen, waren het enige wat mij nog overeind hield. Op een dag kon mijn mama haar bezorgdheid niet langer meer verbergen, en drong ze erop aan dat ik contact zou opnemen met mijn huisarts. Het werd een lang gesprek, dat mij uiteindelijk ook deed beseffen dat ik kampte met een ernstige postnatale depressie.

Hoe diep ik ook heb gezeten, dat je als mama je eigen kindje iets zou kunnen aandoen, begrijp ik nog altijd niet.

Aan de antidepressiva

De huisarts schreef me meteen een dosis antidepressiva voor en raadde me aan om contact op te nemen met een psycholoog. En dat bleek de juiste beslissing te zijn voor mij. Dankzij de medicijnen en de geweldige steun die ik kreeg van Olivier, mijn mama en oma, kwam ik er langzaam aan weer bovenop. Ik begon gezonder te eten, startte met yoga en kreeg met de dag weer meer zin in het leven. Mijn studies pikte ik opnieuw op in een andere richting, en ook Olivier gaf ik opnieuw de aandacht die hij verdiende. Twee maanden lang heb ik antidepressiva genomen. Daarna ben ik langzaam beginnen afbouwen en heb ik weer op eigen kracht het heft in eigen handen genomen. Hoe diep ik ook heb gezeten, dat je als mama je eigen kindje in die omstandigheden iets zou kunnen aandoen, begrijp ik nog altijd niet. Het welzijn van Emily was juist mijn enige zorg.

Opnieuw verliefd op Olivier

Vandaag zijn we ruim een jaar verder en voel ik me beter dan ooit. Ik geniet van mijn schattige dochter en voel weer vlinders in mijn buik voor Olivier. Af en toe steekt de angst nog eens de kop op, wanneer ik met Emily naar Kind & Gezin moet voor haar spuitjes bijvoorbeeld, en ik weer even stilsta bij wat daarmee allemaal zou kunnen misgaan. Maar ik heb ondertussen geleerd om die angst onder controle te houden. Olivier en ik hebben in heel korte tijd een lange weg afgelegd. En ons leven werd van de ene op de andere dag totaal overhoop gegooid. Waarschijnlijk is de combinatie van die dingen met mijn moeilijke zwangerschap mij uiteindelijk te veel geworden. Maar die tijd is nu voorbij. Volgende maand studeer ik af en gaan we op zoek naar een eigen huis. Het is een zwaar jaar geweest, voor ons allemaal. Maar dat ligt nu achter ons. Wij genieten weer volop van elkaar en onze kleine Emily!

Interview: Jill De Bont
Foto's: Karel Daems

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op. 

Lees meer straffe verhalen:

• Nina (20) heeft borderline
• Lies was maagd tot haar 31ste
• Bram, Leen én Rebecca hebben samen een relatie