Liselotte verloor haar vriend. Sinds zijn dood kreeg ze meerdere malen het gevoel dat hij in contact probeerde te komen met haar.
'Het gaat goed met me, poepie', zei Jonas. 'Ik heb rust gevonden. Je hoeft je geen zorgen te maken over mij. Hier voel ik me zoveel beter.' Nooit ga ik de woorden vergeten die Jonas in mijn droom tegen me zei. Poepie, zei hij, net zoals hij me vroeger altijd noemde. Jonas, mijn vriend, heeft eind vorig jaar zelfmoord gepleegd. Toen ik die bijzondere droom kreeg, waren het heel zware weken geweest. Ik had zijn dood echt niet zien aankomen, niemand eigenlijk, dat maakte het extra hard. Bovendien ging het toen heel moeilijk tussen mij en Jonas' ouders. Ik mocht hem niet gaan groeten en ze wilden ook liever niet dat ik naar de begrafenis kwam. Tuurlijk vond ik dat vreselijk, maar ik respecteerde hun wens. Tenslotte waren zij hun zoon kwijt, hun verdriet was zo groot. Zelf vond ik het vreselijk dat ik geen afscheid had kunnen nemen. Ik kon maar niet beseffen dat hij wég was.
Ik voelde Jonas voortdurend heel dicht bij mij. Lag ik in bed, dan was het alsof hij gewoon naast me sliep.
Zo ver, zo dichtbij
Ik voelde Jonas voortdurend heel dicht bij mij. Alsof hij er eigenlijk nog was. Lag ik in bed, dan was het alsof hij gewoon naast me sliep. En er gebeurden nog veel vreemdere dingen. Mijn hondje ging plots aan de deur zitten alsof er iemand stond, te wachten tot ik die zou binnenlaten. Toen ik de deur opendeed, liep Marley naar de lift, zonder enige reden of aanleiding. Dat deed hij daarvoor nooit. De radio kraakte keihard en viel vaak weg zonder dat ik die aanraakte, en ja: voor Jonas' dood werkte die nog prima. Als ik alleen in de auto zat, sprong na een paar kilometer het gordelalarm van de passagierszetel aan, alsof er iemand naast me zat die was vergeten zijn gordel vast te klikken. Als ik dan met mijn hand over de stoel streek, voelde ik een koude tocht. Heel gek eigenlijk, maar het viel niet te ontkennen. Ik wist gewoon dat het Jonas was die nog steeds bij me was. Ik droomde ook heel vaak over hem, haast elke nacht, over de reizen die we samen gemaakt hadden en over de dingen die we met ons tweeën deden. Het leek allemaal zo echt!
Telefoon uit het hiernamaals
Op een bepaald moment zocht zijn mama toch contact met me. Ze nodigde me uit bij hen thuis om te praten en ik kreeg daar ook zijn urne te zien. En die week kwam die ene droom... Ook in mijn droom was ik bij Jonas' ouders thuis. Zijn papa kreeg telefoon en gaf me hem door: het was voor mij, het was Jonas. Om me te zeggen dat het goed met hem ging. Zijn stem klonk helemaal zoals ik me dat herinnerde. Toen ik hem vroeg om me een teken te geven, viel de lijn weg. Ik probeerde hem nog terug te bellen, maar dat lukte niet. Het klinkt misschien gek, maar ik voelde me zo gelukkig toen ik wakker werd. Dat ik zijn stem nog eens had gehoord, en dat hij nog bij me was. Eindelijk, dacht ik, nu kan ik verder. Daarna heb ik ook amper nog over Jonas gedroomd, alsof ik gerustgesteld was nu ik wist dat hij vrede gevonden had. Alsof ik eindelijk afscheid had kunnen nemen. Ik denk dat hij ook moest weten dat het weer goed zat tussen zijn ouders en mij, dat was heel belangrijk voor hem.
Aan of uit?
Ik heb ook zijn mama over mijn droom verteld. Een emotioneel moment, want het raakte haar diep. Ik denk dat ze het jammer vond dat zij niet zo'n droom had gehad, maar dat ze vooral ook blij was om te horen dat hij goed terechtgekomen is. Ik ga nog af en toe naar de begraafplaats, om me hem te kunnen herinneren. Veel heb ik niet meer van Jonas, enkel onze foto's, en daar kijk ik ook nog vaak naar, vooral als ik het moeilijk heb. Maar ik denk nog het meest terug aan die droom, dat brengt me ongelooflijk veel troost. Nog één keer heb ik sindsdien het gevoel gehad dat hij echt contact met me zocht. Op een ochtend begon de televisie, die vroeger van hem was en nog op mijn appartement staat, helemaal uit zichzelf te spelen. Heel luide muziek, op een zender die ik zelf nooit opzet. Ik had hem de avond voordien écht afgezet. Zo vreemd! Ook toen dacht ik meteen: dat is Jonas.
Interview: Barbara De Coninck
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
