Daphne (26) wist tot aan haar bevalling niet dat ze zwanger was

Op mijn 22^ste ben ik voor de eerste keer mama geworden van onze dochter Nyana. De baby was niet gepland. Ik nam de pil, maar toch beleven mijn regels uit. Ik was zwanger! Mijn vriend Angelo en ik wisten niet wat ons overkwam. Maar de baby was meer dan welkom. Mijn eerste zwangerschap was er een uit de duizend. Ik had geen last van typische zwangerschapskwaaltjes, de baby bewoog goed en ik voelde me prima. Op het einde van mijn zwangerschap had ik een mooie ronde buik waar ik trots op was. Nyana is vijf dagen over tijd gegaan en daarna tijdens een vlotte bevalling geboren. Angelo wilde het houden bij één kindje, ik wou graag nog een tweede. We kwamen overeen dat een tweede baby welkom was zodra Nyana naar school zou gaan. Na de geboorte van onze dochter ben ik meteen weer aan de pil gegaan. Omdat onze eerste baby als een verrassing kwam, was ik daarna extra voorzichtig. Ik legde mijn pil op mijn nachtkastje en nam ze iedere avond rond hetzelfde tijdstip in. Angelo wees mij erop als ik ze dreigde te vergeten.

De dokter betastte m’n buik en voelde niks

Mijn regels kwamen regelmatig en ik voelde me prima. Enkel de 7 kilo zwangerschapsgewicht die ik overgehouden had na mijn bevalling van Nyana, kreeg ik er niet af. Maar uiteindelijk woog ik nog altijd maar 65 kilo, over die zeven kilo meer dan vroeger maakte ik mij geen zorgen. De tijd vloog voorbij en ik was me van geen kwaad bewust. Ik werk als thuishulp bij bejaarden en doe fysiek vrij zwaar werk. Daarom moet ik op mijn werk jaarlijks een medische controle ondergaan om arbeidsgeschikt verklaard te blijven. Een onderzoek dat niks abnormaals aan het licht bracht. De dokter heeft zelfs mijn buik betast en merkte niks ongewoons. Dat ik die hardnekkige zwangerschapskilo’s maar niet kwijtraakte, en er zelfs nog drie kilo’s extra waren bijgekomen, weet ik aan mijn onregelmatig leven en gebrek aan nachtrust. Er is geen enkel moment geweest waarop ik een tweede zwangerschap vermoedde.Mijn regels kwamen regelmatig, ik was niet misselijk of extra moe, en in mijn buik voelde ik geen beweging. Angelo vroeg me eens lachend of ik niet zwanger was. Hij was een aantal kilo’s bijgekomen, net zoals tijdens onze eerste zwangerschap van Nyana. En er was ook een vriendin die er een aantal keer op aan stuurde omdat ze vond dat ik toch een buikje kreeg. Een opmerking die me op de duur serieus begon te irriteren. Ik besefte zelf ook wel dat ik mijn zwangerschapskilo’s van Nyana nog niet kwijt was! Ik sportte niet en lette niet op mijn voeding. En ik bleef iedere maand mijn regels krijgen. Daarom had ik totaal geen oren naar wat mijn vriendin insinueerde en heb ik ook nooit een zwangerschapstest gedaan.

Iets aan het broeden

Alles ging prima. Tot ik op een middag mijn dochtertje ging oppikken. Ik raakte niet meer vooruit en voelde me grieperig. Ook mijn buik deed pijn, alsof ik een stevige buikgriep aan het broeden was. Ik stopte ons dochtertje in en ging zelf ook even op bed liggen. De buikpijn was zo erg geworden dat ik ongerust werd en Angelo belde om me naar de huisarts te brengen. Daar kreeg ik een ernstige bloeding. De arts voelde geen baby in mijn buik zitten, maar zei toch dat hij veronderstelde dat ik weeën had. Alles erop wees dat ik op het punt stond te gaan bevallen. Ik hoorde het in Keulen donderen! Tijd voor meer uitleg was er niet, daarvoor was mijn bloeding te verontrustend. De dokter belde een ambulance met mugarts op om mij naar het ziekenhuis te brengen en raadde mijn vriend aan om onze dochter weg te brengen.

 

Ik had gewoon alles gegeten en gedronken, nooit extra gerust. Wie weet wat er allemaal mis was met onze baby!

10 minuten en 2 keer persen

Toen de ambulance arriveerde, had ik al 10 centimeter ontsluiting en zag de dokter het hoofdje zitten. Het ziekenhuis zouden we niet meer halen. Tien minuten en twee keer persen later is ons zoontje Liam geboren. Heel even stopte de wereld met draaien. En daarna sloeg de angst  meteen toe. Mijn hele zwangerschap had ik op niks gelet, ik had heel wat verkeerde dingen gegeten en gedronken, en nooit deftig gerust. Mijn pil was ik blijven doornemen, terwijl er een baby groeide in mijn buik. Ik had geen enkele vitamine geslikt of gynaecologische controle ondergaan. Wie weet wat er allemaal was misgegaan met onze baby! Tijdens de bewuste medische controle op mijn werk was ik acht maanden zwanger geweest. Dat ik onze baby niet had voelen bewegen en mijn buik nooit bol was komen te staan, was te wijten aan het feit dat ons zoontje zich helemaal onderaan in mijn bekken had ingenesteld, volledig tegen mijn rug aan en met de placenta voor zich. In die situatie wordt je meestal platte rust voorgeschreven omdat de kans op complicaties en vroeggeboorte erg groot is. Iets waar ik als bij wonder aan ontsnapt ben. Ook wanneer ik aan de praktische kant van de zaak dacht, sloeg de paniek zwaar toe. Alle babyspullen hadden we twee weken daarvoor nog opgeslagen op zolder bij oma. We hadden geen naam, geboortekaartje of suikerbonen voorzien. En er was niks van pampers, flesvoeding of andere babyverzorgingsspullen in huis.

Sorry, baby

Ik wist totaal niet meer waar ik het had. De tranen liepen over mijn wangen en ik bleef de hele tijd sorry zeggen. Pas toen we van de eerste schok bekomen waren, keken mijn vriend en ik elkaar aan en liet ook Angelo zijn tranen de vrije loop. Hij had een zoon gekregen. De wens die hij zo hard gekoesterd had tijdens de zwangerschap van Nyana was nu, totaal onverwacht, werkelijkheid geworden. De keuze van de naam van onze zoon heb ik overgelaten aan Angelo, ik had geen flauw idee. Toen Angelo een uur later onze familie opbelde en vertelde dat we de trotse ouders geworden waren van onze zoon Liam, stond iedereen perplex. Mijn schoonzus wilde ons verhaal zelfs gewoon niet geloven. Toen ze aankwamen in het ziekenhuis had Liam al aan de borst gedronken en bleek alles met hem in orde te zijn. En dat was een gigantische opluchting.

Achter mijn rug werd geroddeld dat ik de zwangerschap verzwegen had voor mijn vriend. Zoiets doet pijn.

Een jaar later barstte de bom

Mijn schoonzus hielp mij de eerste dagen uit de nood met kleertjes en babyspullen van haar zoontje. En mama ging meteen nieuwe spullen kopen voor mij en Liam. Daarna kwam alles thuis vrij snel op zijn pootjes terecht en zocht ik zo snel mogelijk mijn draai in ons uitgebreide gezin. Die eerste maanden waren zwaar. Angelo en ik hadden heel veel aan elkaar, we kregen steun uit onze familie, en mama stond altijd voor ons klaar. Maar buitenstaanders spaarden ons niet van kritiek. Achter mijn rug werd geroddeld dat ik de zwangerschap verzwegen heb voor mijn vriend. Zoiets doet pijn, en heeft uiteindelijk ook psychische sporen nagelaten. Een jaar na de geboorte van Liam barstte de bom en kreeg ik de weerslag van alles wat ik had meegemaakt rond de komst van Liam. Drie uur lang heb ik zitten hyperventileren en kon ik niet meer op mijn benen staan. Ik was een wrak. De dokter schreef me drie weken rust voor. Ik sliep de hele dag lang. Vandaag maak ik me soms nog zorgen over Liams verdere ontwikkeling. Maar  ondertussen is hij 21 maanden oud en een kerngezonde, blije baby. Nyana is gek op haar kleine broer. Ons gezinsgeluk is compleet. Of ik nu niet bang ben om een derde keer ongepland zwanger te worden? Dat zal ons niet meer overkomen! Mijn man heeft zich laten steriliseren. Ons zullen ze niet meer liggen hebben (lacht).

Interview: Jill De Bont. Foto’s: Karel Daems.

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via jill.debont@flair.be en we nemen graag met jou contact op. 

Lees meer straffe verhalen:

• De man van Lies (30) is transgender
• Mariska (35) werkt als pornoactrice
• Liselotte (24) had contact met haar overleden vriend