Shalini (32) zorgt voor twee pleegkinderen die al heel wat hebben meegemaakt

Als Dave en ik een avondje weggaan, zijn de kinderen doodsbang dat we niet meer terugkeren.

Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde, en het liefst veel. Al snel nadat Dave en ik getrouwd waren, besloten we werk te maken van onze kinderwens, maar dat ging niet zo vlot als gehoopt. Na een paar jaar vruchteloos proberen en een aantal ivf-pogingen, overwogen we adoptie. Maar ook dat werd niks, want de wachtlijsten zijn immens en het is erg duur. Toevallig botste ik op een artikel over pleegzorg. Ik wist zelfs niet dat er zoiets bestond! Dave en ik zijn er steeds meer over beginnen praten, woonden een infoavond bij en beslisten vervolgens om ervoor te gaan. Want een leven zonder kinderen, dat konden we ons gewoon niet voorstellen.

Plots van nul naar twee kinderen gaan was zwaar, maar we smeten ons gewoon.

Dubbel zo zwaar

In 2012 werden we officieel pleegouders en was het wachten tot we nieuws kregen van de pleegzorg-organisatie. Tot er plots een telefoontje kwam: of we interesse hadden om niet één kind, maar twee kinderen – een broertje en zusje – op te vangen? Waarom niet, dachten we. We hadden hier toch al die lege kamers te vullen. Geleidelijk aan hebben we Dylan en Elise, toen vier en twee jaar oud, leren kennen. We gingen eerst een paar keer bij hen in het home op bezoek. Daarna kwamen zij eens naar hier; eerst voor korte bezoekjes, later om te blijven slapen of voor een weekend. Pas daarna kwamen ze bij ons wonen. Een paar maanden later noemden ze ons al "mama" en "papa" en leken ze gewend aan de situatie. Toch was het best zwaar in het begin, want Dave en ik gingen in één klap van nul naar twee kinderen. Maar we hadden geen tijd om er veel over na te denken; we werden in het pleegouderschap geworpen en gingen er gewoon in mee.

Elise vraagt hoe het was toen ze in mijn buik zat. Dan weet ik niet wat te antwoorden.

Een veilige thuis

Achteraf bekeken waren we misschien wat naïef. Pleegzorg is immers niet gemakkelijk. Je krijgt de zorg over een kind dat al een en ander in z’n korte leventje heeft meegemaakt, en dat hadden we onderschat. Een jaar lang ging alles goed, tot Dylan het moeilijk kreeg. Op school, bij vriendjes en bij onze familie lijkt hij dezelfde vrolijke jongen, maar eenmaal thuis veranderde zijn gedrag helemaal. Volgens de organisatie is dat een goed teken, want het wil zeggen dat hij zich veilig en geborgen voelt bij ons, maar makkelijk is het niet. We hebben ondertussen samen met pleegzorg hulp gezocht bij een psycholoog. Beetje bij beetje gaat het beter met hem.

Elise heeft zich in vergelijking met hem veel makkelijker aangepast. Zij was nog maar een jaar oud toen ze door de jeugdrechter uit huis werd geplaatst, dus ze weet haast niets meer van de periode voor ze bij ons terechtkwam. Onlangs vroeg ze zelfs hoe het was toen ze in mijn buik zat. Dan weet ik niet zo goed wat te antwoorden. Net zoals ik ook niet altijd goed weet wat ik mijn kinderen kan vertellen over hun verleden, en wat niet. Het is een moeilijke afweging. Ik wil hen beschermen en zou graag hebben dat ze zorgeloos kunnen opgroeien, spelen en kind zijn zonder al die zorgen, maar ik vind ook dat ze het recht hebben om hun achtergrond te kennen.

Omdat ze hongersnood hebben gekend, schrokken ze nu hun borden leeg en houden ze de potten angstig in het oog.

Kinderen met een rugzak

Het is bij momenten best moeilijk, maar Dave en ik hebben als koppel al zo veel waters doorzwommen, dat we ook dit weer te boven komen. We hebben wel moeten leren om tijd voor onszelf en voor elkaar te maken. Onze kinderen hebben heel veel bevestiging nodig en vinden het vreselijk als we weggaan. Een uurtje vinden ze al erg, dus je kan je voorstellen hoe ze het vinden als ze bij Daves of mijn ouders moeten gaan logeren (lacht). Doodsbang zijn ze dan dat we niet meer zullen terugkomen. Duidelijke afspraken maken helpt. "Ik heb vanavond een vergadering, maar ik kom je nog een kus geven wanneer je al in bed ligt." Dan zijn ze gerust. En als we tegen Dylan zeggen dat we vóór de middag thuis zullen zijn, moeten we hem ook echt ophalen vóór hij zijn boterhammen eet, want anders panikeert hij. En zo zijn er nog dingen waardoor je nooit vergeet dat je kinderen al een heel rugzakje hebben. Ik moet bijvoorbeeld altijd véél eten maken, want ze zijn als de dood dat het eten plots op gaat zijn. Ze scheppen hun bord vol en schrokken dat leeg, om daarna zo snel mogelijk een tweede op te scheppen. Ondertussen houden ze de potten angstvallig in het oog. Ik moet soms echt zeggen: "Jongens, zelfs als het eten op is, is er nog brood." Ze hebben als klein kind zo vaak honger gehad, en dat schudden ze niet zomaar van zich af.

Dromen van vier kinderen

Voor Dylan en Elise er waren, was ik bang dat ik hen niet graag zou zien. Zou ik me wel genoeg "mama voelen"? Ik weet nu dat ik me daar helemaal geen zorgen over hoefde te maken. Ik zie die kinderen echt doodgraag en vecht als een leeuwin voor hen als het nodig is. Na dag één zag ik hen al graag, en de moeilijke momenten die we hier af en toe doormaken, veranderen daar niks aan.

Ik geloof heel erg dat het weer goed komt met ons gezinnetje. Zozeer zelfs dat ik ondertussen al droom van een derde pleegkindje, wanneer de rust weergekeerd is en het beter gaat met Dylan. We gaan binnenkort de zolder verbouwen tot twee slaapkamers: eentje voor een derde pleegkind en hopelijk eentje voor een kind van onszelf. Pas dan zal mijn gezin compleet zijn. Er is hier nog altijd te veel liefde om het bij die twee te houden.

Interview: Annelies Waegemans
Foto's: Karel Daems

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op. 

Lees meer straffe verhalen:

• Laura (26) werd bedrogen op haar huwelijksdag
• Nele (20) overleefde een horrorcrash veroorzaakt door een wegpiraat
• Olivia (23) ontdekte dat haar zus eigenlijk haar mama is