Je bent misselijk, krijgt trek in vreemde dingen en ziet je buik elke dag dikker worden. Of toch niet? Ilse had totáál niet door dat ze al maanden zwanger was. Wat een shock. Ze was bijna 8 maanden ver toen ze bij een routinecontrole hoorde dat ze zwanger was. Nu is ze is 25, getrouwd en mama van een dochter en een zoon.
'Ik was totaal nog niet bezig met kinderen. Ik had een vriend, maar we woonden nog niet samen. Ik nam de pil stipt, dus toen ik op controle ging bij de gynaecoloog en hij me vertelde dat ik zwanger was en zelfs al bijna acht maanden ver was, was ik in shock. Hij kon me zelfs al zeggen dat ik een dochtertje zou krijgen. Ik heb amper gesproken, gedachten stuiterden heen en weer in mijn hoofd. Bijna acht maanden zwanger, ik? Mijn zus had me een lift gegeven en we zijn in totale stilte terug naar huis gereden. Verbijsterd was ik. En het enige wat ik kon denken, was: ik wil dit niet. Het moet weg.'
Ik nam de pil stipt, dus toen ik op controle ging bij de gynaecoloog en hij me vertelde dat ik zwanger was en zelfs al bijna acht maanden ver was, was ik in shock.
'Natuurlijk kon dat niet, het kindje zou al bijna komen. Maar in die shock van het eerste moment was dat wel wat ik dacht. Een paar uur later was ik gelukkig een beetje gekalmeerd en vertelde ik mijn vriend wat er aan de hand was. Hij reageerde net hetzelfde: hij ging weg. "Ik moet even lucht hebben", zei hij en vertrok. Ik begreep hem natuurlijk wel, maar op dat moment was het echt even volle paniek. Ik vertelde het mijn ouders, die gelukkig heel begripvol reageerden – al schrokken ze heel erg toen ik zei dat ik al bijna acht maanden zwanger was. Een paar uur later kwam mijn vriend terug naar huis en hebben we toch maar een fles champagne opengetrokken met z’n allen. Gek hoe snel je went aan een idee en hoe rap je dan de klik maakt. Mijn vriend was blij, heel gelukkig dat hij papa zou worden. Ik was gelukkig met de baby in mijn buik, ook al had ik het tot die dag niet geweten.'
Doordat ik onbewust wist dat een zwangerschap op dat moment niet ideaal was, heb ik die blijkbaar gewoon geblokkeerd.
'Met de shock die verdween, kwamen de vragen opzetten. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat ik niets had gemerkt? Dat ik niet misselijk was geweest, de baby niet had voelen bewegen, mijn buik niet had zien groeien? Ik heb er achteraf met de gynaecoloog nog over gepraat. Hij had al een paar van die "gevallen" meegemaakt, zei hij. Volgens hem kon het perfect en was het puur psychologisch. Doordat ik onbewust wist dat een zwangerschap op dat moment niet ideaal was, heb ik die blijkbaar gewoon geblokkeerd. En ja, volgens mijn gynaecoloog is het dan zelfs mogelijk dat je geen buikje krijgt, want het lichaam volgt op zo’n moment de geest. Ik geloof het, want de dag nadat het allemaal uitkwam, was daar ineens een buikje. Niet supergroot, maar ik was duidelijk zwanger. Het was voor mij ook iets waarover je al eens leest, in verhalen uit de States of zo. Toch niet iets wat mij zou overkomen?'
