Life on sneakers is het verhaal van Evi, die door een chronische ziekte plots op zoek moest naar een plan B voor haar leven. Op sneakers, in plaats van op haar hoge hakken. Het bleek een inspirerend plan B te zijn.
1 juni 2013. Het was een mooie dag volgens Evi, de eerste met een felle zon. De avond verliep moeizamer, met hoofdpijn en stramme spieren. De ochtend nadien zou Evi’s leven volledig overhoop gegooid worden. Ze werd wakker met nog meer hoofdpijn, een scheve rug en gevoelloze benen. Er volgde een periode waarin ze van het ene ziekenhuis naar het andere ging, verschillende dokters sprak en geen oplossing vond. Pas twee jaar later viel er een verdict: Evi had destijds een ruggenmergontsteking die ondertussen tot permanente schade had geleid. Een drama? Gedeeltelijk. Een opluchting? Zeker wel. Want bij het verdict kwam ook rust in het hoofd. En eindelijk die nieuwe start. Een plan B. Haar life on sneakers met een koffie on the go, als het even kan.
'Het verhaal van mijn ziekte is eigenlijk ondergeschikt aan de echte boodschap die ik wil meegeven.' Aldus Evi in een Gentse koffiebar – waar anders?
‘Ik denk dat ik overmoedig geweest ben.’ Dat zeg je helemaal in het begin van je boek. Leg eens uit.
'Klopt. Alles kan en alles mag. Daar was ik van overtuigd toen ik begin de twintig was. In mijn hoofd zou alles volgens plan verlopen. Studeren, een job vinden, doorgroeien in die job, een man vinden, noem maar op. Ik was er echt van overtuigd dat alles erg smooth zou verlopen. Die tien jaren tussen twintig en dertig zouden mijn topjaren worden. Ik heb me lang onoverwinnelijk gewaand, ik heb daarin geloofd en alles in het werk gesteld om mijn doelen te bereiken, perfectionistisch als ik was. Niks kon me raken. Mijn gezondheid? Die vond ik vanzelfsprekend. En waarom ook niet! Ik kon op stap gaan tot vijf uur ’s morgens en alsnog drie uur later aan mijn bureau zitten. Ik stond niet stil bij de vergankelijkheid van de dingen, bij het feit dat alles op een dag kan stoppen. Natuurlijk, je hoort zulke verhalen van anderen. Maar dat het mij zou overkomen? Nooit.'
Mijn rug staat scheef, maar volgens sommigen zie ik er beter uit dan vroeger omdat ik nu straal.
En dan toch. Ineens moet je dan plooien en je kwetsbaar opstellen.
'Inderdaad. Mijn vader overleed plots, ik ging door een scheiding en ik begon te sukkelen met mijn gezondheid. Tot die ene dag in juni 2013 alles verergerde, zo drastisch dat de dokters alle hoop opgaven. Toen was de bodem bereikt. Ik bleek niet onoverwinnelijk. De feiten waren er: mijn rug trok van de ene op de andere dag scheef en ik werd gevoelloos in mijn benen. Maar een verklaring was daar niet voor. Ik heb zo veel dokters gesproken, zo veel ziekenhuiskamers gezien, zo veel praatjes gehoord... Toegeven aan mezelf dat ik hulp nodig had vond ik heel moeilijk, laat staan dat ik het aan anderen zou toegeven. Maar op een bepaald moment besefte ik dat het niet anders meer kon, toen wilde ik zelfs om hulp schreeuwen. Ik kon niet meer werken, niet voor mijn dochter of mezelf zorgen. Achteraf gezien besef ik dat ik gewoon door de onmacht en kwaadheid heen moest. Stap voor stap leerde ik loslaten.'
INTERVIEW: Evi Renaux schreef het boek ‘Life on sneakers’ nadat ze ernstig ziek werd
Hoe maak je die klik dan? Jij, de perfectionist die alles wil oplossen?
'Ik heb me wel eens die grote waarom-vraag gesteld. Waarom ik? Waarom dit? Maar ik vond er nooit een antwoord op. Daar ben ik dus mee gestopt. Ik kon maar beter aanvaarden dat de situatie was wat ze was, zonder me daar vragen bij te stellen. Wat niet wilt zeggen dat er geen intens verdriet bij kwam kijken. Ik besefte heel goed dat mijn leven zoals ik het kende voorbij zou zijn. Op een dag zat ik heel erg diep en maakte ik me de bedenking dat het zo toch niet verder kon. Liggend in een ziekenhuisbed in de woonkamer, wachtend tot iemand zou bellen of langskomen, de zoveelste herhaling van Grey’s Anatomy op televisie... Ik besefte dat de keuze bij mij lag. Ofwel bleef ik daar zo liggen, ofwel herpakte ik me. Dat eerste zou ik kunnen. Ik ben invalide verklaard, ik móét niets als ik niet wil. Maar zonder twijfelen ben ik voor die laatste optie gegaan. De dokters hadden me misschien wel opgegeven, maar er waren nog zo veel mensen die wel nog in mij bleven geloven. Dan moest ik dat zelf toch ook doen?'
Door te bloggen had ik het gevoel dat ik sociaal contact had, zelfs al kon ik niet gaan werken of op café hangen.
Je bent vanuit dat ziekenhuisbed met je blog Rue NØ begonnen. Had je de impact daarvan verwacht?
'Die blog kwam er omdat ik mezelf opgesloten voelde tussen vier muren. Ik telde de latjes op het plafond, ik telde de uren tot de seconden. Ik had niemand om mee te praten, niets om echt naar te kijken. Door te bloggen had ik het gevoel dat ik het raam kon openzetten. Dat ik dingen van me kon afschrijven en sociaal contact had, zelfs al kon ik niet gaan werken of op café hangen. Ik wilde een lifestyle-interieurblog maken, maar als je niet buitenkomt, is dat nogal moeilijk. Ik ben dus gewoon beginnen schrijven en gaandeweg herontdekte ik hoeveel plezier dat schrijven me gaf. Ik herinnerde me mijn eerste ambitie: topjournaliste worden bij Flair. Ik had altijd willen schrijven, maar uiteindelijk was ik in de televisiewereld beland. Ook tof en boeiend, maar schrijven is toch mijn eerste liefde. Het was een geruststelling om te voelen dat ik toch nog iets kon, al was het vanuit mijn bed.'
In je boek haal je ook aan dat je elke avond opschreef wat je die dag gelukkig had gemaakt. En het begon allemaal met koffie, juist?
'Ja, koffie! Ik dronk al jaren koffie, maar ik had nooit echt stilgestaan bij de smaak, hoe lekker dat eigenlijk was. Op een dag was ik een tas koffie aan het drinken en besefte ik hoe blij ik daarvan werd. Een klein geluk, zeg maar. Ik besloot op te schrijven wat me die dag nog gelukkig maakte en dag na dag werd dat lijstje langer. Een sms’je van een vriendin, een onverwacht bezoekje, de zon die scheen... Ik probeerde mezelf echt bewust te maken van dat kleine geluk en daarbij zag ik dat ook stijgen. Zo geraakte ik ervan overtuigd dat je zelf je leven in handen kan nemen. Een soort van selffulfilling prophecy,zeg maar. Als je echt iets wil, kan je dat bewerkstelligen. Een simpel voorbeeld: als je ergens binnengaat met de gedachte dat er geen plaats is, zal je de vrije plekjes of de opties niet zien. Als je ergens binnengaat met de gedachte dat je wel een plaatsje zal vinden, schuift er misschien zelfs iemand op om plaats te maken. Het is in je hoofd slechts een ingreep van een seconde, maar jij beslist wel.'
Een sms’je van een vriendin, de zon die scheen... Ik probeerde mezelf echt bewust te maken van dat kleine geluk.
Dat klinkt alsof een mental coach het je heeft ingefluisterd. Heb je ooit hulp gezocht?
'Nee. Ik denk dat ik gewoon positief in het leven sta, dat moet wel. Ik was nochtans een echte stresskip. Ik vond mezelf nooit goed genoeg, dus ik verras mezelf nu met het feit dat ik tevreden ben met een soort van middelmatigheid. Met mijn geloof in de gedachte dat ik mezelf kan overstijgen. Het is misschien een cliché dat je iets ergs moet meemaken om dat te beseffen, maar toch. Je weet niet half hoeveel je kan als je iets echt wil. In mijn omgeving heb ik enkele vriendinnen met een burn-out, ook hen zie ik worstelen. Ook hen hoor ik de vraag stellen hoe lang het nog moet duren. Een termijn kan je daar helaas niet op plakken. Maar de oplossing kan je jezelf wel bieden. En dat is voor mij begonnen met het zoeken en vinden van die kleine lichtpuntjes. De rest volgde.'
INTERVIEW: Evi Renaux schreef het boek ‘Life on sneakers’ nadat ze ernstig ziek werd
Hoe kijk je nu terug op heel die periode die geleid heeft tot vandaag?
'Ik heb het gevoel dat ik daarmee een nieuw, wit blad papier heb gekregen. Waarop ik zelf kan schrijven. Alsof ik de kans heb gekregen om sommige dingen te schrappen en nieuwe dingen toe te voegen. Hoe dan ook kies ik nu zelf wat er op dat blad komt te staan. Veel mensen zijn bang voor een nieuwe start, of het nu een scheiding is, een verhuis of een ontslag. Maar je krijgt die nieuwe start pas wanneer je echt breekt met iets. Wanneer de ene deur dichtgaat en de andere opent. Laat het oude los, maak tijd voor een nieuwe versie van jezelf en eenmaal je daar blij mee bent, komt wel wat moet komen. Dat bij de ups ook downs horen, spreekt voor zich. Soms kruip ik ook mijn bed in met het gevoel dat de voorbije dag niet echt geslaagd was. Maar dan weet ik evengoed dat er morgen weer een nieuwe dag komt. Als vrouw heeft het me ook veranderd. Ik was erg ijdel, droeg altijd hoge hakken. Nu kan ik enkel nog sneakers dragen. Ik heb er verschrikkelijk slecht uitgezien en mijn rug zal voor altijd scheef staan. Maar volgens sommigen zie ik er nu beter uit dan jaren geleden, om de simpele reden dat ik nu zelfbewuster ben en meer straal. Dat is het grootste compliment dat ik kan krijgen.'
Ik stond niet stil bij de vergankelijkheid van de dingen, bij het feit dat alles op een dag kan stoppen.
Wat wil je nog allemaal bereiken?
'De gekste dingen. Ik wil graag een koffiebar openen, een koffieservieslijn ontwerpen, sneakers ontwerpen, blijven schrijven, nog een boek maken, lezingen geven, noem maar op. En in tegenstelling tot vroeger weet ik nu dat ik niet overmoedig moet worden. Misschien gebeurt er niks van dat alles, en dan is dat ook oké. Ik heb geleerd te leven in het nu, vandaag. Morgen is een andere dag. En volgende week, dat is nog ver weg. Ik vermijd ook de vraag: "Wat als?" Wat als ik morgen ineens slecht word? Wel, dat zie ik dan wel weer. Vandaag is een goede dag, laat me daar maar eerst van genieten.'
Klik hier om een exemplaar van Evi Renaux's 'Life on sneakers' te winnen.
