Nooit gedacht dat ik ooit naar Brussel zou verhuizen. 'Het is er gevaarlijk, vuil. Er loopt geen enkele Belg rond. Brussel, daar wíl je niet naartoe.' Een half jaar geleden had ik buiten enkele schooluitstappen tijdens mijn tijd in het middelbaar nog geen voet in onze hoofdstad gezet. Juist omdat het er 'gevaarlijk en vuil' was. Overstappen in het Noordstation was zelfs al een hele prestatie. Vergeet het dus maar dat ik langer dan dat kwartiertje tussen de ene trein en de andere in deze stad zou blijven. Geen denken aan.
Tot ik een half jaar geleden mijn vriend ontmoette. Hij had net een leuk appartement gekocht. Twee keer raden: in Brussel. Damn. Maar goed, misschien moest ik mijn dorpsmentaliteit even opzij schuiven. Leuven was toch ook tof? Ik besloot om mijn vriend, maar vooral Brussel, een kans te geven. Wie weet zou niet enkel de liefde voor hém maar ook die voor zijn stad stilletjes aan groeien.
Na heel wat heen en weer gependel, leuke uitstappen en lekkere restaurantjes (ik at in de hoogste bol van het Atomium. Wat een uitzicht!) in de hoofdstad wist ik het beetje bij beetje toch te appreciëren. Ondanks alles. Want ís het er vuil? Jawel hoor. Vuilniszakken en afgedankte meubels sieren zowat elke straathoek in de buurt. Is het er gevaarlijk? Misschien. Denk maar aan die keer dat ik plots opgesloten werd door tien Pakistanen in een nachtwinkel. De schrik van mijn leven, kan ik het noemen. Al was het volgens hen enkel 'sluitingstijd' en dat om 19u34... Vreemd. Maar goed. Ik ben er zonder kleerscheuren buiten geraakt.
Een maand geleden zette ik uiteindelijk de stap die ik een half jaar voordien nooit zou zetten. Sinds een maand woon ik er, echt. Samen – maar vaak ook alleen vanwege zijn drukke agenda – met mijn lief en sinds kort ook met ons adoptiehondje Stella. Een Engelse buldog. Ik woon samen met hen in Brussel omdat ik ze graag zie. Omdat mijn lief Brussel geweldig vindt en ik mijn lief dan weer geweldig vind (of toch meestal). Ik heb mijn eigen kleerkast, er ligt make-up in de lade in de badkamer en ik probeer een voorraadje eten in te slaan. Al vindt mijn lief dat iets te traditioneel. Kortom: ik woon er. Ondanks de terreurdreigingen en invallen in huizen waar terroristen zich schuilhouden. Ondanks dat Salah Abdeslam blijkbaar zo goed als mijn buurman was. Ondanks dat het leger sinds de aanslagen in Parijs met machinegeweren door het Zuidstation loopt. Mijn thuis is nu daar.
Toegegeven: het is niet makkelijk om mijn draai te vinden in zo'n stad. Zeker niet als je weet uit welk klein en veilig boerendorp ik kom, met enkel een aardbeien- en broodautomaat. Geen grap. Het zal je dan ook niet verbazen dat het contrast enorm groot is met mijn nieuwe thuishaven. Als blonde vrouw loop ik er ook niet zo graag alleen over straat. Ja, ik word aangesproken. Keer op keer. 'Bonjour Mademoiselle' – met een knipoog en een grijns. Gelukkig verplaats ik me tegenwoordig met de fiets en krijgen ze zo geen kans meer.
Maar ondanks de bevestigde clichés kan ik ook zeggen dat het niet altijd is zoals we denken. En zeker niet zoals we vandaag in het nieuws horen en zien. Bommen die ontploffen, mensen die vluchten en huilen. Ze lopen wat in het rond, verloren in hún stad. Nee, zo gaat het er niet aan toe. Dat is Brussel niet. Dat zijn terroristen. Mensen die geen mensen meer zijn. Brussel mag dan wel gezien worden als hun hoofdkwartier, het is zoveel meer dan dat. Het is zoveel mooier. Het is een thuis voor mensen die elkaar vriendelijk begroeten op straat, die de deur en hun hart voor je openhouden.
Ik zoek de schoonheid van Brussel in zijn kleinste details. Spelende kinderen die stralen als we met ons hondje de deur uitkomen. 'Stella!', hoor ik dan. Waarna er een jongetje enkele seconden later van onder een geparkeerde auto kruipt terwijl hij eigenlijk verstoppertje speelt. De zon die de helft van de straat verwarmt terwijl ik naar de bakker wandel. De mooiste uitzichten van op de hoogste verdieping van een parkingblok. Een uitgebreide brunch in een gezellig straatje op een zondagmiddag. Ik zoek de schoonheid in de hartverwarmende momenten. Zoals die keer dat ik mijn gsm kwijtspeelde op de hoek van de straat en Mohammed hem eerlijk terugbracht. (Oke, ik heb geen iPhone, misschien heeft dat er iets mee te maken)
Maar ook dat is leven in Brussel. Het is meer dan al dat mensonwaardige dat we vandaag door onze strot krijgen geduwd. Het is meer dan angst en onrust. Brussel is niet mijn droomstad, nee. Maar het is wel schoner dan we denken. En gelukkig maar.
Door Shauni Deferm
