BV-biecht: verloren deze 12 vrouwen al iemand dierbaar?

Ik verloor jammer genoeg mijn bomma en bompa enkele jaren geleden. Ook mijn nonkel kwam om in een tragisch verkeersongeluk. Ik denk niet echt dat er een bepaalde manier voor bestaat om hier mee ‘om te gaan’, want het is en blijft iets ontzettend pijnlijks. Hun dood accepteren doe je, denk ik, nooit. Ik probeer me gewoon vast te houden aan de vele mooie herinneringen en deze op te slaan in mijn hart. Ik sta ook vaak stil bij het feit dat het leven kort is en probeer er dus ten volle van te genieten samen met de mensen van wie ik hou.

Ik heb gelukkig nog niet zo veel dierbaren verloren. En bij de meesten was ik trouwens nog heel erg jong. Ik weet dus ook niet zo goed hoe ik hiermee moet omgaan. Ik denk dat het altijd het beste is om de tijd te nemen om droevig te zijn en het een plaats te geven. Iets wegstoppen of verdringen is in geen enkele situatie goed. Mijn raad: omarmen en ventileren.

Iemand dierbaar verliezen is wat me het meest uit mijn slaap houdt. Ik weet dat we allemaal maar een beperkte tijd hebben op deze planeet. Ik probeer mijn zoontje dan ook met dat idee op te voeden. Het minder dramatisch maken, erin prenten dat het bij het leven hoort zoals de zon en de maan, dag en nacht. Maar verdriet is iets dat moet slijten. Daar valt weinig tegen te beginnen.

Ik verloor meer dan 10 jaar geleden mijn grootvader, en dat was voor mij een heel grote klap. Ik groeide praktisch op bij mijn oma en opa thuis, dus dat heeft me toen echt wel gebroken. Nu probeer ik zo veel mogelijk contact te onderhouden met mijn oma, en elk moment dat ik haar zie te koesteren.

Mijn beide ouders leven nog en ik prijs me daar heel gelukkig mee. Het spijtige is dat je dat vanzelfsprekend vindt, terwijl ze eigenlijk al 87 en 85 jaar oud zijn. Ik weet dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn als ze wegvallen. Ik kan het mij niet voorstellen, maar niks zal nog hetzelfde zijn. Met Allerheiligen denk ik ook altijd aan ons derde dochtertje dat we op 6 maanden zwangerschap verloren.

Ik verloor mijn grootmoeder toen ik nog heel jong was. Toch was dat echt een zware klap voor me en ik had het er enorm moeilijk mee, want ze was eigenlijk mijn tweede moeder. Ik draag altijd iets van haar mee in mijn handtas, een soort geluksbrenger. 

Ik moet mijn twee grootouders en een overgrootmoeder missen. Ik probeer de herinnering aan hen levend te houden door geregeld eens naar oude foto’s te kijken en veel over hen te praten met mijn familie en kinderen.

Mijn broer en grote held Daan stierf 6 jaar geleden aan lymfeklierkanker. Drie jaar lang was ik er rotsvast van overtuigd dat ik nooit meer intens gelukkig zou kunnen zijn. Dat ik nooit meer écht oprecht blij zou kunnen zijn. Dat ik zou moeten ‘overleven’ in plaats van te leven. Dankzij een geweldige psychologe ben ik er hélemaal terug bovenop gekomen. Zonder littekens. Zo’n therapie doet echt wonderen.

Ik ben twee jaar geleden mijn vader verloren en dat is nog elke dag moeilijk. Het is altijd vallen en weer opstaan. Ik wist niet dat een gemis zo groot kon zijn. Ik denk veel aan hem en ik praat graag met mensen over hem. Zo is hij altijd dicht bij mij.

Ik verloor helaas al dierbaren, maar nog niet iemand die vlak naast me stond. Ik zou niet weten hoe ik daarmee moet omgaan. En ik hoop eerlijk gezegd dat ik dat nog heel lang niet hoef te weten…

Mensen verliezen hoort helaas bij het leven, ook voor mij. Denken aan de schone momenten die we samen hadden en die koesteren is denk ik de enige manier om daarmee om te gaan. Dat zouden zij ook gewild hebben.

Ik verloor mijn twee grootvaders. Mijn grootmoeders leven nog. Ik herinner me nog de laatste dagen van mijn bompa. Hij kon niet meer praten en gaf amper nog een teken van leven. Hij was een plant geworden, maar toch bleef ik gewoon praten tegen hem. Plots kneep hij heel hard in mijn hand om te zeggen dat hij me hoorde. De tranen sprongen toen in mijn ogen. Ik ben ook meter van het oncologisch welzijnscentrum ‘A Touch of Rose’, opgericht door de zus van Marie-Rose Morel, en daar word ik ook vaak geconfronteerd met hoe hard een ziekte kan zijn. Plots komt iemand niet meer naar de praatgroep omdat hij of zij overleden is. Dat maakt me toch wel heel nederig en dankbaar voor het leven.