Gilles De Coster: ‘’s Morgens als je uit je bed komt, ben je in mijn ogen op je mooist’

De carrière van Gilles De Coster zit al enkele jaren in de lift. Het begon allemaal bij VRT, toen hij als prille twintiger presentator werd van het populaire programma ‘De Ochtend’ op Radio 1. En toen hij zeven jaar geleden de overstap maakte naar VIER, lag de weg open voor een succesvolle tv-carrière. Gilles werd medepresentator van ‘De Kruitfabriek’, won in 2013 het elfde seizoen van ‘De Slimste Mens ter Wereld’, presenteerde samen met Karen Damen het actualiteitsprogramma ‘Karen & De Coster’ en werd de stem van het realityprogramma ‘Topdokters’.

Begin dit jaar maakte hij het programma ‘Misdaaddokters’ voor Canvas. Maar vandaag zijn alle ogen weer op hem gericht in ‘De Mol’, het meeslepende reisprogramma van VIER. Op zijn 38ste heeft Gilles De Coster al een mooi professioneel parcours afgelegd. En toch heeft het leven hem niet altijd gespaard. Gilles verloor zijn moeder toen hij amper elf was en anderhalf jaar geleden zag hij na tien jaar zijn relatie met Linde Merckpoel op de klippen lopen. Over zijn liefdesleven praat hij liever niet. Maar ook al werd hij niet altijd van pijn en verdriet gespaard, dat weerhoudt Gilles er niet van om positief in het leven te blijven staan en dankbaar te zijn voor al het moois dat op zijn pad komt. Zoals ook nu weer, toen hij met tien kandidaten naar Vietnam mocht voor de opnames van het zevende seizoen van ‘De Mol’.

Filmen in een communistisch land als Vietnam lijkt me nochtans niet evident.

‘We hebben het ons inderdaad niet gemakkelijk gemaakt. Er was om te beginnen de taalbarrière. Het weer kan in Vietnam heel onvoorspelbaar zijn en het is er heel vroeg donker. Dat zorgde ervoor dat we per dag twee uur minder konden filmen dan anders. En Vietnam blijft inderdaad een communistisch land, met alle vreemde gewoontes die daarbij horen.’

Hebben jullie daar last van ondervonden?

‘Ik kan daar toch wel een anekdote over vertellen. BMW had ons twee wagens ter beschikking gesteld voor de opnames: een X3 en een gloednieuwe X5. Al van de eerste dag werd de gloednieuwe X5 ingepalmd door het regime. Dat vond ik toch wel ironisch: het communistische regime dat meteen de wagen van pakweg 70.000 euro inpalmt om ons te volgen. Verder hebben we er weinig last van ondervonden. Vooral de culturele verschillen waren soms moeilijk om mee om te gaan. Zo werden we bijvoorbeeld regelmatig gevraagd om een offer te brengen voor mooi weer. Maar dat wordt gelukkig allemaal gecompenseerd door de schoonheid van het land. De omgeving is ronduit prachtig en zeer dankbaar om te filmen. En de Vietnamese cultuur is ook heel rijk.’

En zijn jullie de opnames zonder kleerscheuren doorgekomen?

‘Er is wel eens iemand ziek geweest van een avondmaal dat iets te pikant was. Zelf heb ik daar totaal geen last van gehad. Ik ben gek op pikant eten en ben al vaak in Azië geweest. Maar verder zijn er geen echte ongelukken of moeilijke momenten geweest.’

Ik weet nog niet hoe, waar of wanneer, maar ik zou ooit toch graag nog vader worden.

Je presenteert niet alleen ‘De Mol’, maar bent ook nauw betrokken bij het productieproces. Is dat expliciet op jouw verzoek?

‘Die manier van werken is vooral eigen aan Woestijnvis. Bij hen ben je zelden louter presentator, maar ben je automatisch ook mee maker van het programma en word je betrokken bij alle visies en beslissingen vooraf. Mijn redactie is daar veel straffer in dan ik, maar ik word zelf graag betrokken bij het bedenken van de opdrachten, het uitstippelen van de reis, enzovoort. Met een programma als De Mol werkt dat trouwens ook niet op een andere manier. Je moet daar volledig je ziel kunnen inleggen. Zowel de kandidaten als de opdrachten ken ik vanbinnen en vanbuiten vanaf dag één. Over elke seconde van het programma wordt nagedacht. Met heel het team gaan we zeer perfectionistisch te werk.’

Zit dat perfectionistische ook in jouw karakter?

‘Zeker weten. Daarom is “De Mol” zo fijn voor mij, omdat ik daarin de ruimte krijg om zo perfectionistisch te zijn. Het eist dat zelfs van mij. Soms wordt dat zelfs absurd en vallen er wel eens pittige discussies.’

In Vietnam hebben jullie drie weken lang in een prachtig decor kunnen werken. Heb je naast de opnames zelf nog iets kunnen zien van het land?

‘Nee. Na het beëindigen van de opnames restte ons maar een dag voordat we terug naar huis vlogen. Een paar mensen zijn nog een oorlogsmuseum gaan bezoeken of hadden een massage geboekt, maar zelf heb ik niets speciaals meer gedaan. In dit geval vond ik dat minder erg, omdat ik Vietnam al uitgebreid bezocht had een paar jaar geleden, tijdens een vakantie.’

Je bent een reisfreak.

‘Ja, absoluut. Ik reis graag en veel. En daarom probeer ik ook, wanneer er weinig tijd en mogelijkheden zijn om van een mooie omgeving te genieten, dat moment toch zo bewust mogelijk te beleven. Zo hebben we bijvoorbeeld gefilmd tussen de prachtige karstgebergten van Halong Bay. Om daar te komen moet je eerst een boottocht maken van ongeveer dertig minuten. En dat halfuur dacht ik toch zeer bewust: zie mij hier eens pendelen naar mijn werk! Daar blijf ik altijd alert voor. Ik vind het zeer belangrijk om nooit te vergeten dat ik dit niet zomaar als vanzelfsprekend mag beschouwen, dat ik moet blijven beseffen dat ik echt een geluksvogel ben dat ik deze dingen mag doen voor mijn werk.’

Jij bent opgegroeid als tweede oudste in een gezin van vier kinderen. Hou jij nog altijd nauw contact met je familie?

‘Ja, absoluut. Familie is heel belangrijk voor mij. Sommige periodes werk ik hard en moet ik inderdaad al eens een familiemoment missen. Maar dat vind ik op zich niet zo erg, omdat ik dat op andere momenten kan goed maken. Zo werkte ik vorige week bijvoorbeeld een dag van thuis uit, en ben ik om halfvier mijn petekindje en haar zusjes gaan afhalen van school. Momenten als deze, daar geniet ik enorm van, omdat ik het altijd een cadeau vind om hen te kunnen zien. Ik ben gezegend met een heel fijne familie.’

Je jongste broer kennen we als Pieter uit het programma ‘Dertigers’. Krijgt hij vaak advies van zijn grote broer?

‘Nee, eigenlijk niet. Yannick is vooral actief in de Brusselse theaterscene, een totaal andere wereld dan waarin ik werk. Hij speelde enkele jaren geleden wel al eens een belangrijke rol in de tv-serie De Ridder, en is nu bezig met het tweede seizoen van “Dertigers”. Maar eigenlijk is theater nog altijd zijn grote passie. Yannick is een acteur, en dat ben ik totaal niet. Ik kan wel een beetje de strenge, mysterieuze presentator spelen in “De Mol”, maar verder rijkt mijn acteertalent niet. Yannick zou eerder mij advies moeten geven dan dat ik hem kan coachen bij zijn tv-werk.’

En durft hij dan ook commentaar te geven?

‘Dat zal hij zeker niet nalaten. Maar ik denk dat hij mij niet vaak bezig ziet op tv. Yannick kijkt amper tv en woont ook in Brussel, daar is VIER niet overal even gemakkelijk te bekijken. Maar geen enkele van mijn broers of zussen, of mijn vader zal het laten om commentaar te geven, hoor. Integendeel zelfs.’

En hecht je meer belang aan hun mening dan aan het commentaar van anderen?

‘Ik probeer me over het algemeen zo weinig mogelijk te laten beïnvloeden door commentaar. Ik zal niet snel gaan zweven als ik word opgehemeld en laat me ook niet neerhalen door negatieve kritiek. Ik vind het vooral belangrijk dat mijn eigen verhaal klopt, dat ik zelf tevreden kan zijn en trots ben op het resultaat dat ik heb geleverd. Maar ik weet dat de familie kijkt naar “De Mol” en ben altijd benieuwd naar wat ze ervan vinden. Vooral mijn nichtjes hebben altijd een hoop theorieën klaar (lacht).’

Die nuchtere manier van omgaan met kritiek heb je allicht met scha en schande geleerd. In het begin van je carrière bij Radio 1 werd je niet van kritiek gespaard. En dat moet als prille twintiger toch niet gemakkelijk geweest zijn.

‘Zeker niet. Die periode is een harde leerschool geweest. Ik ben zeer empathisch en trok het me in het begin dan ook zeer erg aan wanneer ze me de grond in boorden. In die periode heb ik echt geleerd een olifantenvel te kweken. Maar het grappigste is dat, toen ik enkele jaren later de VRT verliet en de overstap maakte naar Woestijnvis, er plots gezegd werd dat VRT een van zijn grootste talenten ooit verloor. Plots werd over mij gesproken in het andere uiterste, en dat is natuurlijk evengoed belachelijk.’

Heeft die kritiek je harder gemaakt?

‘Dat denk ik niet. Het heeft me vooral geholpen om mezelf nog meer te relativeren dan ik daarvoor al deed. Ik heb er alleen een dikker vel door gekregen. Kritiek blijft tenslotte ook máár kritiek. Dat definieert niet wie ik ben. Ik word eerder gedefinieerd door de gigantische smile waarmee ik elke dag naar mijn werk kom en het enthousiasme waarmee ik mijn job nog altijd doe.’

Er zijn drie dingen waarmee ik echt mijn hoofd kan leegmaken: lopen, koken en pianospelen.

Je wordt dit jaar 39, de 40 lonkt. Sta je daarbij stil?

‘Toch wel, vrees ik. En het is de eerste keer in mijn leven dat dit me overkomt. Twintig worden, de dertig passeren, het deed me allemaal niets. Maar veertig worden laat me precies toch niet zo onbewogen. Dat begint al verdacht veel op het halfway point te lijken. En vooral: je bent niet meer jong als veertiger, hè. Deze jonge man, zullen ze me niet meer noemen. Dat is voorgoed gedaan. Maar aan de andere kant denk ik ook gewoon: stop met zagen en neem een voorbeeld aan je oudere broer. Hij is net veertig geworden en heeft een groot verkleedfeest gegeven om dat te vieren. En als je op je veertigste nog altijd een verkleedfeest geeft, dan blijf je toch voor altijd een grote puber, niet? Daar trek ik me aan op (lacht)!’

En hoe sta je tegenover de fysieke aftakeling?

‘Ik blijf voorlopig nog van alle kwaaltjes gespaard. Daar maak ik me dus nog geen zorgen om. En als man ken je de luxe dat je op tv schaamteloos oud mag worden, zonder dat daarbij stil wordt gestaan. Terwijl dat voor vrouwen jammer genoeg nog altijd gevoeliger ligt. Maar ik vind dat bijna ieder mens mooier wordt met ouder worden. Daarom maak ik me over mijn eigen fysieke veranderingen ook niet al te veel zorgen.’

Ben jij op dat vlak dan zo zelfverzekerd?

‘Oh, nee. Iedereen heeft complexen, dus ik ook. Ik moet heel erg op mijn lijn letten. Ik heb de aard om snel te verdikken, en dat is heel vervelend, gezien ik erg graag eet. Maar eigenlijk is dat meer een frustratie dan een complex. Mijn grootste complex zijn de wallen onder mijn ogen. Op elke foto van mezelf is dat het eerste dat ik zie. En soms denk ik wel eens: had je als tiener toch maar die beugel gedragen, dan zat je nu niet met die spleet tussen je tanden. Ik ben ook al jaren grijs maar dat heeft me nooit gestoord. Mijn haren kleuren, daar wilde ik echt niet mee beginnen. Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik mensen nog altijd het mooiste vind wanneer ze volledig naturel zijn. ’s Morgens als je uit je bed komt, ben je in mijn ogen nog altijd het mooist.’

Als succesvol tv-presentator hoef je je allicht geen zorgen te maken over je loon. Hoe belangrijk is geld voor jou?

‘Geld is belangrijk in de mate dat het me de mogelijkheid biedt om alle leuke dingen te kunnen doen die ik graag doe. Zoals reizen, bijvoorbeeld. En ik vind het tof eens een mooi meubeltje te kunnen kopen voor mijn huis. Maar ik zit natuurlijk in de luxepositie dat ik probleemloos toekom op het einde van de maand. Veel mensen kennen die luxe niet. En dan kijk je natuurlijk op een heel andere manier naar geld.’

Waar kan jij veel geld aan uitgeven?

‘Vroeger durfde ik veel geld neertellen in een goed restaurant. Maar dat is ondertussen een beetje veranderd, nu er een generatie nieuwe restaurants is opgestaan die voor een derde van de prijs een even fijne ervaring bieden. Zoals restaurant Publiek in Gent bijvoorbeeld, een van mijn favoriete adresjes. Aan reizen geef ik wel nog altijd veel geld uit. Daar spaar ik ook echt voor, zodat ik me ter plaatse niet hoef in te houden en ik toch gewoon dat leuke hotelletje mét zwembad kan nemen. Zodat ik volop kan genieten van waar ik ben. En goed keukenmateriaal neemt soms ook een stevige hap uit mijn budget. Want mijn God, wat kan een goede pan soms duur zijn!’

Ben jij een hobbykok?

‘Ja, ik kook heel graag. En met goed materiaal is dat nog zoveel leuker. Koken is echt ontspanning voor mij. Want als ik een sausje aan het maken ben, denk ik alleen maar aan dat sausje. En ik schep er heel veel voldoening uit met mijn gerecht nadien iemand plezier te kunnen doen. Eigenlijk zijn er drie dingen waarmee ik echt mijn hoofd kan leegmaken: lopen, koken en pianospelen. Al moet je je bij dat laatste niet al te veel voorstellen. Een pianovirtuoos ben ik zeker niet. Maar ik heb onlangs een digitaal kwart vleugelpianootje gekocht. Het kostte handenvol geld en ik had er lang voor gespaard, maar het blijft een van de beste aankopen die ik de laatste tien jaar heb gedaan. Pianospelen is pure ontspanning voor mij.’

Met hobby’s als lopen en lekker koken leef jij allicht erg gezond.

‘Ik ben daar inderdaad wel mee bezig, maar zeker niet tot in het absurde. Ik probeer vooral genoeg groenten te eten en niet te veel alcohol te drinken. In de week hoeft dat zelfs niet. En ik loop af en toe, al schiet dat er de laatste tijd ook vaak bij in. Maar ik wil daar allemaal niet te extreem in zijn en hou op dat vlak wel van inconsequentie. Ik kan gerust een hele week goed mijn groentjes eten en twee keer gaan lopen, om dan in het weekend schaamteloos het zwijn uit te hangen. Een mens is niet gemaakt om heel zijn leven lang zich ascetisch te gedragen. Je moet af en toe in excessen kunnen vervallen, vind ik.’

Het gaat je op professioneel vlak al een aantal jaren voor de wind. Maar je werkt dan ook hard, en dat kan soms zijn tol eisen. Sta je daarbij stil?

‘Ja, toch wel. Daarom zorg ik er ook voor dat mijn drukke periodes mooi afgelijnd zijn, als je ze op de kalender bekijkt. “De Mol” is nu op antenne en binnenkort beginnen de play-offs in het voetbal, maar als die eenmaal achter de rug zijn, ga ik echt schaamteloos twee maanden niks doen. Dan sta ik ’s morgens op, maak ik een wandeling of bel ik even met een kameraad en hou ik het verder heel rustig. Dat is ook nodig, want een werktempo zoals dat van “De Mol”, dat houdt geen enkel mens lang vol. Maar ook in drukke periodes zoals nu, probeer ik nog altijd rustmomenten in te lassen om bijvoorbeeld mijn petekindje van school te kunnen halen. Of rij ik naar mijn beste vriend, om hem en zijn kindjes nog eens te zien.’

Je praat met opvallend veel liefde over je petekindje en je nichtjes. Hoop jij zelf ook nog vader te kunnen worden?

‘Ja, toch wel. Ik weet op dit moment nog niet hoe, waar of wanneer, maar ik hou wel heel veel van kinderen en zou inderdaad ooit zelf ook graag vader worden. Ik vind het echt zalig om mijn petekindje en nichtjes van school te halen en met hen te spelen. Je krijgt daar ook zoveel van terug.’

En wat zijn voor jou nu nog grote professionele ambities?

‘Ik speel met een aantal ideeën en heb wel wat vage plannen in mijn hoofd. Maar ik probeer ook niet al te ver vooruit te kijken, omdat ik niet wil vervallen in een verhaal zoals John Lennon het zo mooi verwoordde als “Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt”. Ik wil veel liever leven in het nu, en genieten van alle moois dat ik vandaag mag beleven. Op dit moment voel ik mij zeer gezegend met al wat ik nu kan en mag doen. Wat de toekomst nog voor mij in petto heeft, dat zie ik dan wel weer.’

Lees ook:

• Stephanie Coorevits: ‘Ik geloof niet in “de happy single”. We zijn niet gemaakt om alleen te zijn’
• Linde Merckpoel: ‘Vind je mijn video’s slecht? Dan vind ik het absurd dat je toch gekeken hebt’
• ZIEN: Paulien Riemis vlogt tijdens haar trip naar Jamaica met Flair