'Het was gewoon te absurd voor woorden.' De dochter van Peter Van de Veire ijvert voor body positivity op Instagram.
Jitske Van de Veire: ‘Ik was over alles onzeker, van de puisten op mijn hoofd tot de vorm van mijn kleine teen’
Ze is ambassadeur van de vzw Wel Jong Niet Hetero, heeft een eigen kapperszaak in het hartje van Gent, is de dochter van MNM-stem Peter Van de Veire en deelt schaamteloos haar bodycomplexen met de wereld. Jitske Van de Veire (25) verkleint op eigen houtje en via haar Instagramprofiel het aantal onzekere tieners. Zo hoopt ze voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat het oké is om anders te zijn.
‘Als kind had ik het heel moeilijk om mezelf te zijn. Terwijl mijn vriendinnetjes met hun botjes van Sacha netjes in het midden van het mainstream stramien liepen, wandelde ik met mijn Dr. Martens aan mijn voeten op het randje van dat stramien. Op dat moment voelde ik mij nog niet anders en wist ik gewoon dat die botjes van Sacha niet bij mijn persoonlijkheid pasten, maar dat was nog maar het begin.’
18 en ongelukkig
‘Na mijn coming-out experimenteerde ik heel graag met mijn uiterlijk. In de periode die volgde op mijn Dr. Martensverslaving ging ik als emo door het leven en daarna testte ik nog uit hoe het voelde om als een tomboy over straat te lopen. Ik zette mij af van de trends en keek veel liever naar de videoclips van Tokio Hotel dan naar die van ‘High School Musical’. Ik wilde toen niet gewoon lesbisch en Jitske zijn, maar aan die ingesteldheid kwam op mijn achttiende verjaardag abrupt een einde.’
Gelukkig hebben mijn ouders mij altijd gesteund en ben ik heel vrij opgevoed, zodat ik mezelf tot in het extreme kon ontdekken.
‘Op die dag besloot ik dat ik genoeg had geëxperimenteerd en dat het voor mij tijd werd om mij “normaal” te gedragen. Ik stopte toen zowel mezelf als al mijn uitdagende broeken en T-shirts in de kast en besloot om als een “echt meisje” door het leven te gaan. Ik droeg rokjes en ballerina’s om erbij te horen en stak een speldje in mijn haar om het langs de zijkant samen te houden. Aan die definitie van normaal zijn ging ik uiteindelijk kapot. Ik was in die periode niet wie ik wilde zijn en dat maakte mij heel ongelukkig. Ik was over alles onzeker, van de puisten op mijn hoofd tot de vorm van mijn kleine teen. Het was gewoon te absurd voor woorden.’
‘Gelukkig hebben mijn ouders mij altijd gesteund en ben ik heel vrij opgevoed, zodat ik mezelf tot in het extreme kon ontdekken. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik een paar keer heel hard tegen de muur ben gelopen, maar met vallen en opstaan heb ik geleerd hoe ik mezelf kon aanvaarden. Nu heb ik eindelijk de drang om echt Jitske te zijn. Ik ben niet langer een slaaf van mijn lichaam en weet exact hoe mijn persoonlijkheid in elkaar zit.’
https://www.instagram.com/p/BwJrplLhcvN/
‘Daarom raad ik ouders ook aan om hun kinderen niet té veel te sturen. Als ze op 18-jarige leeftijd beslissen om een tattoo te laten zetten, is het niet de bedoeling om dat meteen als een “marginaal” of “belachelijk” idee te bestempelen. Praat eerst met je kinderen en luister naar wat hun verhaal achter die tattoo of piercing is. Ouders hebben een eigen perceptie van de wereld en mogen hun kinderen die perceptie niet zomaar opleggen. Het leeftijdsverschil mag misschien niet zo groot zijn, maar het generatieverschil is dat wel. Ik heb jammer genoeg ook nog vriendinnen die opgegroeid zijn met het idee “ik moet thuiskomen met een jongen, punt” en dat vind ik een groot probleem.’
Spiegeltjes aan de wand
‘Hoewel ik nu super sterk in mijn schoenen sta, heb ook ik het nog moeilijk om mijn bodycomplexen te aanvaarden. Ik durf mij na al die jaren nog steeds tegenover mijn lief en de hele buitenwereld excuseren voor mijn uiterlijk. Dan zeg ik dingen als ‘sorry voor mijn dikke buik’, maar dat is niet de bedoeling. Schaamte en lichaamstaal horen gewoon niet samen en dat is wat ik ook op Instagram duidelijk wil maken.’
‘Je moet uiteindelijk gewoon voor de spiegel kunnen staan en durven zeggen ‘ça va’. Het is moeilijk om niet te focussen op het feit dat je puisten of vetrollen hebt en het is vooral voor tieners niet evident om tevreden te zijn met zichzelf. Daarom probeer ik hen aan te sporen om niet zo hard te zijn voor hun lichaam. Ze moeten beseffen dat maatje 38 niet betekent dat je dik bent en dat die puisten ook zonder dure zalfjes wel zullen verdwijnen.’
Schaamte en lichaamstaal horen niet samen.
‘Toch zijn het volgens mij niet de hormonen die pubers onzeker maken. De maatschappij legt ons gewoon een ideaalbeeld op waar je uiteindelijk wel of niet aan voldoet. Zo was het vroeger een ramp wanneer in de Joepie met dikke letters geschreven stond dat Katy Perry verdikt was. Dat veroorzaakte enerzijds een drama vanjewelste en anderzijds een bende onzekere meisjes die zich schaamden omdat ook zij enkele kilootjes verdikt waren. Daar is het ook bij mij fout gelopen.’
Nieuwe norm
‘Nu is die Joepie vervangen door Instagram en staren jongeren zich blind op gespierde lichamen of slanke benen. Ik probeer daar verandering in te brengen en jongeren op het hart te drukken dat foutjes oké zijn en dat je ook zonder schroom met die puistjes naar buiten mag komen, zonder dat dat ‘een ding’ moet zijn.’
‘Ik post dus graag al eens wat naakt, maar enkel en alleen om iets duidelijk te maken. Ik begrijp dan ook niet waarom mijn bikinifoto’s mét vetrolletjes als pornografisch materiaal worden beschouwd, maar de bikinifoto’s van tengere influencers of modellen wel online mogen blijven staan. Ik snap dat er een grens is en aanvaard die ook, maar begrijp niet dat bepaalde vrouwenlichamen op sociale media worden gediscrimineerd. Het lijkt wel of mager zijn de norm is. Langs de andere kant heb ik wel ongelooflijk veel bewondering voor de Insta-fitgirls die in de fitness hun lichaam elke dag trainen. Alle maten zijn mooi. Het is gewoon belangrijk dat ze ook stuk voor stuk in de media getoond worden.’
‘We worden op sociale media constant geconfronteerd met perfectie en hoewel ik zo hard hamer op body positivity, betrap ik mezelf wel vaker op het feit dat ook ik nadenk over wat ik post. Onbewust negeer ik dus nog steeds mijn bodycomplexen. Ik heb mezelf vastgezet door een soort rolmodel te willen zijn. Ik merk zelf dat ik heel veel aspecten van mezelf niet post en mijn goede trekjes net wil overbelichten. Dat komt omdat ik het gevoel heb dat ik aan een soort verwachtingspatroon moet voldoen. Ik zou dat patroon doodgraag eens doorbreken door een foto van een pint of hamburger te posten, maar ik besef zelf ook wel dat dat niet meer zo evident is.’
‘Een tijd geleden kreeg ik opeens de ingeving om kinderen van andere BV’s op te zoeken. Toen ik op de foto’s van Viktor Verhulst en Olga Leyers stootte, kreeg ik opeens een slag in mijn gezicht. Zij zagen er zo perfect uit. Ik draag dag in en dag uit slobberige truien vol met haren terwijl zij in hun zwemoutfit met hun perfect lichaam showen. Dat raakte ergens diep vanbinnen wel een snaar bij mij.’
Toen ik op de foto’s van Viktor Verhulst en Olga Leyers stootte, kreeg ik opeens een slag in mijn gezicht. Zij zagen er zo perfect uit.
‘En het is gewoon ook perfect oké om eens te huilen omdat je je niet goed in je vel of minderwaardig voelt. Die momenten moeten er ook zijn. Zo heb ik een klein nestje waarin een aantal onzekerheden verborgen liggen. Eerlijk gezegd vind ik het geruststellend om stiekem nog wat complexjes voor mezelf te houden.’
‘Ik durf dus ook wel al eens naar iemand op te kijken, maar beperk dat vaak tot vrienden en familie. Ik kan mij op een eerlijke manier met hen identificeren, zonder dat ik mezelf achteraf schuldig moet voelen. En ja, ook in mijn kapperszaak fangirl ik er al eens op los. Ik vind het echt knap hoe sommige vrouwen hun haren in een roze of blauwe kleur laten verven, dat getuigt volgens mij van een sterke persoonlijkheid.’
https://www.instagram.com/p/Btgkf4mhuvs/
‘Nu’
‘Mensen zijn uiteindelijk ook maar kuddedieren die op zoek gaan naar andere mensen met dezelfde mindset. Ik heb mij vroeger heel hard aangepast aan de groepen waar ik wilde bij horen, maar dat wil ik nu nooit meer doen. Ja, ik ben inderdaad anders dan mijn Chirovrienden, maar dat is geen ramp. Op de een of andere manier slaag ik er uiteindelijk toch altijd in om mij te blenden.’
‘Daarom heb ik ook het woordje ‘nu’ getatoeëerd staan. Dat is eerlijk gezegd de enige tattoo die voor mij een betekenis heeft. Iedereen heeft zijn eigen ‘nu’. Het woord is zo universeel, maar tegelijkertijd verschillend van persoon tot persoon. Iedereen beleeft ‘nu’ vanuit een ander perspectief en dat vind ik ontzettend fascinerend.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
