Ze zou nog een tijdje het ochtendprogramma bij Studio Brussel voor haar rekening nemen, maar Linde Merckpoel (34) voelde dat ze nood had aan een nieuw project. Nu maakt ze een tweewekelijkse vlog voor de radiozender over dingen die haar interesse wekken. ‘Het is zalig om eens volledig met iets anders bezig te zijn. Meer dan op de radio kan je met video in de diepte duiken.’
‘Ik vertelde mijn ouders onlangs dat ik zo jaloers was op hun voorraadkast en ik voelde mij toen echt zo’n huisvrouw.’ Linde Merckpoel zet al lachend haar glas water neer en haalt een rosse lok uit haar gezicht. Als ze een ding niet verwacht had aan haar switch van radiopresentatrice van het ochtendblok naar fulltime vlogger bij Studio Brussel, was het wel haar plotse drang naar huiselijkheid. Nu ze niet langer in een andere tijdzone leeft dan de Vlamingen die ze tweeëneenhalf jaar door de ochtendsleur heeft geloodst, begint ze steeds meer in huiselijke termen te denken, biecht ze op. ‘Ik moet me soms nog heel hard aanpassen aan dit nieuwe ritme. Een van de projecten die het hoogst op mijn lijstje staat, is effectief een voorraadkast aanleggen waar ik gewoon alles kan terugvinden als ik geen zin heb om boodschappen te doen.’
We spreken Linde enkele weken nadat ze haar eerste vlog onder de noemer #Linde de wereld instuurde. Daarin ontdekt ze een hutje langs de autosnelweg waar een Poolse dakloze man blijkt te wonen. Ze doopt hem Jacob. Om hem te beschermen filmt ze hem niet, maar laat ze zijn geïmproviseerde snelwegwoning en bezittingen zien. Ze is zichtbaar aangedaan door zijn verhaal, een verhaal dat ze als radiopresentatrice niet had kunnen vertellen.
Je bent zelf gaan aankloppen bij je bazen met de vraag of je je volledig op video kon storten.
‘En zij zijn daar in het begin heel hard van geschrokken (lacht). Er was afgesproken dat ik de ochtend nog wel een tijdje zou doen, maar ik merkte dat ik een beetje op mijn honger bleef zitten. Er was op dat moment ook sprake van de terugkeer van Arnout Bracke, een van mijn beste vrienden, wat een superbelangrijke factor was voor mij in dit verhaal. Wij waren al jaren aan het fantaseren over een videoreeks die we samen zouden kunnen maken. Toen dat dus op tafel lag, had ik twee opties: mijn mond houden en braafjes nog twee jaar het ochtendprogramma presenteren, of gewoon zeggen wat er op mijn lever lag. Ik heb heel veel chance gehad dat ik bazen heb die geluisterd hebben, ook al hadden ze dit niet gepland.’
Een vlog komt anders binnen dan een klassieke reportage. Het voelt dichterbij. Je voelt: ik mag hier meekijken.
Wanneer is die honger naar video dan begonnen?
‘Enkele jaren geleden heb ik al eens een jaar lang volledig online gewerkt met het format ‘Linde at your service’. Eindelijk, dacht ik toen. Eindelijk heb ik iets gevonden waarvan ik niet enkel merk dat ik het graag doe, maar ook voel dat ik het redelijk goed kan. Wat ik het tofste vind aan wat ik doe bij #Linde is dat ik me nog nooit zo creatief uitgedaagd heb gevoeld als nu. Het is zalig om eens volledig met iets anders bezig te zijn. Meer dan op de radio kan je met een video in de diepte duiken. Wij smijten elke twee weken een vlog online, dus dat betekent dat ik echt veertien dagen lang in een bepaalde wereld kan duiken.’
Eén vlog om de twee weken: critici zouden dat weleens een luxeleventje durven noemen.
‘Het is inderdaad misschien iets om jaloers op te zijn. Ik kan me voorstellen dat vele mensen ervan dromen om uit hun dagelijkse routine te stappen. Langs de andere kant: het is niet dat ik niet hard werk. Ik heb nu alleen meer tijd om na te denken over wat en hoe ik iets wil brengen. Die diepgang was iets waar ik al langer naar op zoek was.’
Ontbrak dat gevoel van uitdaging en diepgang dan als radiomaker?
‘Begrijp me niet verkeerd: ik heb altijd heel graag radio gemaakt. Ik denk ook dat ik het goed kan, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat radio mijn superpower was. Ik heb altijd erg opgekeken naar mensen als Tomas De Soete, Siska Schoeters, Peter Van de Veire en Sofie Lemaire. Bij hen voel je dat radio hét van het is, terwijl ik voelde dat er iets ontbrak. Sinds ik vlog, wordt die honger enkel nog maar aangewakkerd. Als ik naar huis rijd, blijf ik erover doormalen in mijn hoofd. Ik ben dan wel geen cameravrouw of fotograaf, maar juist dat maakt dat ik er op een onbezonnen manier mee kan omgaan, denk ik. Het voordeel van vloggen is dat het soms eens wat slordiger of rommeliger kan zijn. De camera mag eens scheefzakken of onscherp worden. Zolang je verhaal maar goed is, wordt het je vergeven.’
Ik dacht zelf lang dat tv de logische volgende stap was. Dat ik stilaan moest nadenken over een programmavoorstel.
Je bent dus niet van plan om terug te keren naar de radio?
‘Nee, voorlopig eigenlijk niet. Ik heb het gevoel dat ik dit nog heel lang zou kunnen doen. We staan echt nog maar aan het begin van een leerproces en een uitdaging, dus ik heb voorlopig mijn handen vol.’
De meeste presentatoren ruilen tegenwoordig de radio in voor televisie. Was dat niets voor jou?
‘Ik dacht zelf ook heel lang dat dat de logische volgende stap was. Dat ik stilaan moest beginnen nadenken over een programmavoorstel. Door die zalige onlinewereld te ontdekken, is die stress volledig van mij afgevallen en heb ik niet langer het gevoel dat dat de volgende stap is. Integendeel. Uiteraard is televisie nog belangrijk, maar ik denk niet dat ik het publiek zou bereiken dat ik nu bereik. Als iemand tussen de 15 en 25 jaar mij aanspreekt, durf ik mijn hand ervoor in het vuur te steken dat het over mijn vlogs zal gaan. Hoe dat komt? Een vlog komt anders binnen dan de klassiek gedraaide reportage. Het voelt dichterbij. Je hebt het gevoel: ik mag hier meekijken. Je hebt het privilege te voelen wat iemand anders voelt. Het is zoveel gemakkelijker om op die manier intiem te worden met je kijker.’
Mensen lijken vandaag plezier te scheppen in staalhard en onbeleefd zeggen wat ze vinden. Ik trek mij dat aan, ja.
De titel van je vlogreeks is #Linde. Waarom heb je de keuze gemaakt om vanuit jezelf te vertrekken?
‘Net omdat een vlog zo intiem is, besloten we om het vanuit mijn leefwereld en verwondering te laten starten. #Linde gaat echter niet over mij. Het is anders dan de vorige flinterdunne vlogreeks die we maakten over mij en mijn collega’s. Dit weegt wel iets meer, althans dat is onze ambitie. Ik vind dat ik geen ijdel product maak. Veel vloggers doen dat wel. Maar als ik heel eerlijk ben: ik durf ook weleens te vloeken als ik achteraf mijn beelden zie. Als ik wat meer aandacht zou hebben voor hoe ik eruitzie als ik begin te filmen, zou ik gezien hebben dat mijn lippenstift uitgelopen was of mijn haar beter kon liggen. Ik denk dat mensen daarom ook graag naar mij kijken, omdat het eerlijk is.’
Zullen we dan niets over jou bijleren? Ik onthield uit je eerste vlog alvast dat jouw bijnaam op de redactie ‘Snoepie’ is.
‘(lacht) Uiteraard zit er veel van mij en mijn persoonlijkheid in. Zo maak ik mijn derde video samen met een van mijn beste vriendinnen. Ik geef de dynamiek tussen ons prijs, maar wel ten dienste van het verhaal. Het is niet gratuit. Ik zou het moeilijk vinden om pakweg een random nacht in een hotel te filmen zonder dat het ergens over gaat. Via mijn vlogs kan je misschien een stuk van mijn huis of mijn boekenkast zien, maar ik zal nooit een vlog maken waarbij ik mijn living toon en vertel hoeveel de Ikeazetel of het tapijt kostte. Ik doe geen gesponsorde dingen omdat ik dat heel moeilijk vind. Wat als je dan ergens echt enthousiast over bent? Dan gaan mensen toch ook denken dat dat gesponsord is? Mensen mogen mij gerust vragen vanwaar mijn kleedje komt, maar ik zal het merk zelf nooit taggen. Dat is niet wie ik ben. Ik loop zo waarschijnlijk heel wat geld mis, maar dat is dan maar zo.’
Worden vlogs volgens jou minder serieus genomen door die hele influencercultuur?
‘Iedereen heeft zijn interpretatie van wat een vlog kan zijn. Voor sommigen is dat hun gesponsorde living tonen. Als zij daar gelukkig van worden, vind ik dat echt prima. Voor mij is dat een verhaal vertellen. Ik had vroeger een iets kortzichtiger beeld van wat juist was en wat fout. Nu kijk ik enkel naar wat werkt voor mij. Daarom misschien dat ik slechte commentaren sneller een plaats kan geven. Vind je mijn video’s slecht? Dan vind ik het absurd dat je toch gekeken hebt. Wat voor zin heeft het om je te omringen met dingen die je stom vindt? Dan ben je niet slim, toch?’
Ben je veel bezig met reacties op je video’s?
‘Iedereen zoekt bevestiging. Het is leuk om te weten dat er mensen naar je video’s kijken, zeker als je merkt dat mensen erdoor bewogen zijn, in eender welk opzicht. Dat heeft als gevolg dat je de negatieve reacties natuurlijk ook leest. Er bestaan tegenwoordig veel mensen die plezier lijken te scheppen in staalhard zeggen wat zij vinden op een onbeleefde manier. Ik trek mij dat aan, ja. Sommige reacties zijn zo bruut, dat ik niet begrijp waarom mensen zich daarmee bezighouden.’
Ik krijg graag kritiek als ik er iets mee kan. Zo zei mijn schoonmoeder dat ze de eerste vlog niet diepgaand genoeg vond.
Heb je daardoor ondertussen niet bijna een olifantenhuid gekweekt?
‘Ik kan dat steeds beter en beter een plaats geven. Volgende keer beter, zeker? Ik krijg graag kritiek als ik er iets mee kan. Ik heb dit weekend bijvoorbeeld de commentaar gekregen van mijn schoonmoeder dat ze mijn eerste vlog niet diepgaand genoeg vond. Ze legde uit waarom en had er gewoon duidelijk iets anders van verwacht. Ik vond het zeer interessant omdat ze haar mening motiveerde. Daar leer je iets uit. Er waren ook collega’s die opmerkingen hadden. Ik vind dat boeiend: dat maakt nu al dat ik anders naar de volgende video’s ga kijken. Het domste wat je kan doen is je omringen met mensen die alles super vinden.’
Ben jij zelf iemand die altijd eerlijk haar mening zal geven?
‘Als ik een opmerking heb, zal ik ze ook geven, ja. Mijn lief vindt het vreselijk dat ik soms heel eerlijk zeg wat ik minder goed vind. Zo had ik onlangs een cadeau gekregen van iemand die vervolgens vroeg of ik er blij mee was. “Eerlijk?”, vroeg ik haar. “Ik vind dat het niet zo bij mij past.” Mijn lief kroop bijna in de grond van schaamte (lacht). Die vond dat afschuwelijk. Als ik iemand iets vraag, wil ik zelf graag ook een eerlijk antwoord. Als je dat niet wilt, moet je het ook niet vragen. Pas op, ik ben beleefd hé. Maar zo is het toch beter dan te zeggen dat je iets super vindt als je dat niet meent?’
In welke zin heeft je jobswitch je persoonlijke leven beïnvloed?
‘Het is een ongelooflijk groot verschil. Ik moet niet meer op tijd in mijn bed! Ik heb weer een avond waarin dingen kunnen. Het voelt na enkele weken nog elke avond alsof ik verwend word met vrije uren die ik cadeau krijg. Ik blijf nog steeds een vroege vogel: ik ga nooit iemand zijn die lang in haar bed kan blijven liggen. Nu ben ik zelf een van de mensen geworden die ik jarenlang door de file heb geloodst. Ik moet zeggen: het is tof om een deel uit te maken van die community (lacht). Ik kon vorige week voor de eerste keer in twee jaar met mijn vriendinnen op een weekdag iets gaan eten. Dat was voordien moeilijk. Op een weekavond spraken zij wel vaker af, maar kon ik er niet bij zijn. Ik leer die geneugten nu ook eindelijk kennen.’
Je vertelde in november dat je nieuw een lief hebt. Heeft je nieuwe job ook met hem voor een nieuwe wind gezorgd?
‘Uiteraard! Je wordt samen wakker en je kan ’s avonds samen gaan slapen. Waar alles vroeger in een gesprek van een halfuur geperst moest worden, is er nu zelfs vaak ruimte om voor de tv te eten. Die babbel kan ervoor of erna dan wel. Zalig! We zagen elkaar sowieso niet ’s morgens toen ik nog op de radio presenteerde. Als ik geluk had, kon mijn lief op tijd stoppen en zagen wij elkaar ’s avonds een halfuur of een uur. Maar soms ging hij uiteraard iets met zijn vrienden doen of ging hij sporten. Daardoor gebeurde het dat we elkaar drie avonden na elkaar niet zagen. Daar werd ik wel droevig van. Nu kan het zijn dat hij gaat sporten en ik iets ga eten met vriendinnen, maar dan kom je thuis en kan je alsnog kletsen. We waren allebei heel blij met de switch.’
Het gebeurde dat mijn lief en ik elkaar drie avonden na elkaar niet zagen. We zijn allebei blij met de jobswitch.
Zoals je eerder vertelde, kan je nu ook samenwerken met je beste vriend Arnout. Hoe vlot dat?
‘Langs de ene kant gaat alles supergemakkelijk omdat we vaak geen woorden nodig hebben om elkaar te snappen. Wij willen bovendien vaak nogal dezelfde richting uit. Langs de andere kant moeten we nog wat zoeken naar een gebalanceerde werkverdeling. Ik voel mezelf soms echt een kleuter omdat ik alles zelf wil doen, maar Arnout heeft uiteraard ook wel iets te zeggen over de video. We moeten allebei een beetje inbinden en elkaar tegemoetkomen. Een ander nadeel is dat je elkaar al zo vaak doorheen de week hoort, dat je minder babbelt buiten het werk. In het weekend zullen we nu minder snel de nood voelen om elkaar te bellen of af te spreken.’
Jullie hebben al eerder samengewerkt. Is er sindsdien veel veranderd?
‘Ik merk dat we ouder geworden zijn. Waar wij vroeger vaak nachten doorwerkten, zijn we nu ook geen studenten meer. Mijn god, nu klinkt ik waarschijnlijk als een bejaarde (lacht). Laat me het zo formuleren: we zijn geen ongeleide projectielen meer. Een video beschouwden we vroeger niet als gelukt als we er geen slaap voor hadden gelaten. Nu weten we dat we geen roofbouw op ons lichaam moeten plegen. We vinden allebei ons leven buiten de job belangrijker. Er was een periode dat dat anders was, maar nu heb ik gewoon andere prioriteiten. Dat wilt niet zeggen dat we niet met dezelfde passie als toen werken. Ik denk zelfs dat het ons slimmere makers maakt.’
In je eerste vlog verzamelde je voedsel voor een dakloze man en riep je mensen op om meer te vragen hoe het gaat met iemand. Zullen al je vlogs zo zijn?
‘Ik denk dat activisme sowieso in mij zit. Dat ik niet enkel iets wil tonen, maar ook iets wil doen. Het ene verhaal leent zich daar beter toe dan het andere. We willen meer dan gewoon een verhaaltje tonen. Ik geloof heel erg in het motto practice what you preach. Zelf probeer ik daarom ook een verschil te maken, van meelopen in de Klimaatmars en een zak meenemen naar de supermarkt tot effectief mensen helpen. Onlangs passeerde ik in Brussel een dakloos gezin met een kindje. Ik stapte af van mijn fiets en keek hen in de ogen. “Hallo, alles goed?”, vroeg ik. Het is ongelooflijk belangrijk om mensen aan te kijken en te bevestigen dat je hen ziét. Ook al weet ik dat hulporganisaties niet aanmoedigen om geld te geven, ik heb dat toch gedaan. Die mensen zitten daar niet voor hun plezier. En daar gaat die eerste vlog ook over: je moet jezelf verplichten om het te zien.’
Ik geloof in de besmettelijkheid van vriendelijkheid en menselijkheid. Hoe naïef dat misschien ook klinkt.
Ben je iemand die kwaad wordt van zo’n onrecht?
‘Het kan mij een klets in mijn gezicht geven, maar kwaad word ik er niet vaak van. Dat zit niet zo in mij. Ik ben eerder iemand die gelooft en hoopt. Sommige reacties doen mij dan ook groot plezier. Zo was er een vrouw die elke dag voorbij een dakloze fietste op weg naar haar werk. Ze stuurde me: “Jouw video heeft ervoor gezorgd dat ik ben afgestapt.” Bij haar volgende rit zou ze eten meenemen in haar rugzak. Dat vond ik heel schoon. Je hoeft die mens niet in huis te pakken, het gaat hem gewoon om de menselijkheid. Ik geloof keihard dat kleine dingen een verschil kunnen maken, al is het maar een keertje vriendelijk lachen naar mensen in het park tijdens het joggen. Ik geloof in de besmettelijkheid van vriendelijkheid en menselijkheid. Hoe naïef dat misschien ook klinkt.’
Lees ook:
