Ruth Beeckmans werd gepromoveerd tot team captain in het nieuwe seizoen van Nathalie Meskens’ ‘Beste Kijkers’, en zal dezer dagen dus geregeld op VTM te zien zijn. Daarnaast toont ze haar serieuzere kant in ‘De Bende van Jan de Lichte’, de veelbelovende historische serie die binnenkort in première gaat op het Film Fest Gent. Wij kunnen alleen maar blij zijn, want hoe meer van de grappige actrice, hoe beter.
Eerder dit jaar hadden we naar aanleiding van de film ‘Rosie en Mousa’ een openhartige babbel met Ruth over het leven als mama van de vijfjarige Charlie-Sue, als partner van Gary en als populaire actrice.
Charlie-Sue en Gary
Als moeder wil je meer dan ooit dat de wereld goed blijft draaien, zei je eerder. Heeft het moederschap jou veranderd?
‘Ik wil in alle omstandigheden dat de wereld goed blijft draaien, natuurlijk. Maar zodra er een kindje in mijn buik begon te groeien, stond ik er toch veel meer bij stil. Op wat voor wereld ga ik mijn kindje zetten? Wat als wij er niet meer zijn? Als moeder wil je koste wat het kost dat je kind alle kansen krijgt die je zelf ook kreeg. Dat er nog altijd lucht zal zijn om te ademen, bijvoorbeeld. Ik ga daar nu toch veel bewuster mee om.’
Wat is het moeilijkste aan mama zijn?
‘De verantwoordelijkheid. Het feit dat ik nooit meer zorgeloos zou zijn zodra ik mijn dochter op de wereld had gezet. Dat ik nu dag in, dag uit leef met de gedachte dat ik zo graag wil dat ze een goed leven zal hebben, dat ze gelukkig zal worden en dat er haar niets zal overkomen. Dat vind ik het heftigste. En ik kan nog altijd niet bevatten dat dat gevoel er van de eerste seconde dat ik zwanger was, gewoon was.’
Je bent duidelijk een erg bezorgde mama.
‘Ik ben inderdaad bezorgd, maar wel over de juiste dingen, vind ik (lacht). Mijn dochter mag in de speeltuin gerust halsbrekende toeren uithalen, omdat ik haar daarin vertrouw en weet dat ze die dingen keigraag doet. Op dat vlak kan ik haar makkelijk de ruimte geven om te groeien en haar laten zijn wie ze is.’
Zodra er een kindje in mijn buik begon te groeien, stond ik er veel meer bij stil dat de wereld goed moet blijven draaien.
‘Mijn mama was heel beschermend toen mijn zussen en ik klein waren, en zo wil ik echt niet worden. Samen met mijn moeder en Charlie-Sue naar de speeltuin gaan is echt vreselijk. Van mijn mama mag dat kind gewoon niets (lacht)! Hoewel ik, nu ik zelf mama ben, haar irrationele bezorgdheid van vroeger wel veel beter begrijp. Het is allemaal liefde.’
Herken je veel van jezelf in Charlie-Sue?
‘Als dingen niet goed lukken, kan dat haar weleens frustreren. Dat herken ik wel van mezelf. Charlie-Sue heeft ook een heel fijne humor, ook al is ze nog maar vijf jaar. Maar voor de rest zie ik eerder gelijkenissen met mijn man bij haar. Mijn dochter heeft echt het wilde, avontuurlijke karakter van haar vader. En ook het competitieve en in alles de beste willen zijn heeft ze van hem.’
Zitten jullie op vlak van de opvoeding van jullie dochter altijd op dezelfde golflengte?
‘Nee, en dat levert weleens discussies op, vooral omdat wij zelf allebei een andere opvoeding hebben gekregen. Natuurlijk willen we allebei dat onze dochter gezond is, maar ik zal veel sneller denken: laat ze maar gewoon de groenten eten die ze lekker vindt, de andere verberg ik wel in een saus of zo. Gary is daar veel strikter in en staat er echt op dat ze alles proeft en probeert. Hij is ook een echte sportman die heel bewust bezig is met gezond leven. Ik ben daar wel iets lakser in. Gary durft boos te zijn als ik Charlie-Sue chips en chocomelk geef na het zwemmen, maar als hij eens een foto stuurt vanuit de kantine, zie ik soms toch ook chocomelk op tafel staan, hoor (lacht)!’
Jullie zijn duidelijk twee compleet verschillende types.
‘Absoluut. Gary lacht daar dikwijls om en zegt dat hij in zijn jonge jaren nooit voor mij zou zijn gevallen. En hij was op het eerste gezicht ook helemaal niet mijn type. Gary is een stoere brandweerman, terwijl ik uit een eerder alternatieve kunstscene kom. Ik kreeg bijna een toeval toen hij me de eerste keer kwam ophalen in zijn knalgroene cabrio. Ik was beschaamd om zo gezien te worden en was bang voor wat mijn vrienden zouden denken van zo’n johnny (lacht). Dat was zo oppervlakkig, denk ik nu, want ze hebben hem allemaal omarmd.’
Gary was een relatief oudere vader toen Charlie-Sue geboren werd. Ik mag er niet aan denken dat hij al vroeg zou wegvallen.
‘We zijn ondertussen al meer dan tien jaar samen. Gary was oorspronkelijk een vriend van mijn zus. Toen zij voor haar verjaardag een groot feest gaf, raakten we toevallig met elkaar aan de praat. En verder hoef ik er geen tekeningetje bij te maken, hè. We zijn sinds die dag niet echt meer van elkaar weg geweest. Als ik tegenwoordig het programma “Blind Getrouwd” zie, denk ik soms: tja, bij ons was het eerlijk gezegd niet veel anders.’
Kan het ook soms stuiven tussen jullie?
‘Oh, ja. Gary en ik kunnen heel goed en heel luid ruziemaken. Hierbij dus mijn welgemeende excuses aan onze buren (lacht). Meestal draaien onze discussies over te weinig tijd hebben voor elkaar door mijn drukke leven. En soms vormt de opvoeding van Charlie-Sue een punt van discussie. Maar we proberen daar allebei wel oog voor te hebben, en we proberen ook bewust tijd te maken voor elkaar. We zijn net terug van vijf weken vakantie in Zuid-Afrika met ons gezin, en die heeft ons echt goed gedaan.’
Gary is 15 jaar ouder dan jij. Speelt dat leeftijdsverschil je soms parten?
‘Heel vaak merk ik daar niets van, maar ik ondervind wel dat het verschil alleen maar groter lijkt te worden met het ouder worden. Onbewust doet Gary soms ook alsof hij me nog dingen moet leren. Ik kan het echt niet verdragen als hij zegt: “Je zal het nog wel zien, ik
was ook zo toen ik zo oud was als jij”. Nu onze dochter wat groter wordt, krijg ik steeds meer van mijn pre-baby-zelf terug en vind ik het heel fijn om bijvoorbeeld weer eens een avondje te kunnen gaan stappen. Gary heeft dat gevoel minder, alsof hij al op een ander punt in zijn leven is beland. Zulke dingen hebben wel met leeftijd te maken.’
Maakt dat je niet bang voor de toekomst?
‘Nee, daar maak ik me geen zorgen over, want Gary is absoluut geen saaie man. Hij is altijd een groot feestbeest geweest. Maar de toekomst, in de zin van hoelang we nog zullen kunnen samenblijven, vind ik soms wel een beangstigende gedachte. Gary was al een relatief oudere papa toen Charlie-Sue werd geboren. Mijn vader is zelfs maar zes jaar ouder dan Gary. Ik mag er niet aan denken dat hij al vroeg zou wegvallen. Over die angst zou ik tien jaar geleden nooit hebben nagedacht, maar sinds we samen een kind hebben, is die gedachte onvermijdelijk. Maar eigenlijk mag ik daar niet te veel bij stilstaan, want het leven is op dat vlak toch onvoorspelbaar.’
Je droomde altijd van een groot gezin. Houdt Gary’s leeftijd je tegen om aan een tweede kind te beginnen?
‘Dat speelt wel mee, maar met onze drukke levens zie ik het ons praktisch gezien niet rondkrijgen met meer dan één kind. Ik weet ook niet of we er Charlie-Sue en onszelf een plezier mee zouden doen. Alle vrije tijd die we nu hebben, gaat naar haar. Ik weet niet of zij die zou willen delen. Ik ben nu zo gelukkig met mijn perfect gezonde kind, dat ik me dikwijls afvraag of ik nog meer mág willen. Gary en ik zijn ook twee chaoten bij elkaar. Dat komt niet goed met meer dan één kind. Ons verstand wint het hier echt van ons hart.’
De dood voor ogen
Je hebt de voorbije jaren een paar zware beproevingen doorstaan. Op de filmset van ‘Safety First’ werd je in allerijl afgevoerd met hersenvliesontsteking en vorig jaar raakte je betrokken bij een vrij ernstig auto-ongeval. Hebben die gebeurtenissen je kijk op het leven veranderd?
‘Bij de hersenvliesontsteking was het al snel duidelijk dat ik niet de gevaarlijke, levensbedreigende variant had. Dat zorgde ervoor dat ik nooit gedacht heb dat ik zou doodgaan. Tijdens mijn ongeval heb ik wel de dood voor ogen gezien en sloeg de angst me echt om het hart dat ik mijn dochter nooit meer zou terugzien. Ik heb me nooit zo verdrietig, alleen en machteloos gevoeld als op dat ogenblik. Die ervaring heeft me echt getekend.’
De angst om dood te gaan die ik voelde bij m’n auto-ongeluk, heeft echt een blijvende impact op mij.
Je hebt er een trauma aan overgehouden.
‘Trauma is een groot woord, maar toch... Op aanraden van de spoedarts en politie ben ik meteen na het ongeval opnieuw achter het stuur gekropen. Maar ik rij nu anders dan vroeger en zit heel wat angstiger in de auto. Ik betrap mezelf er ook op dat ik nog heel vaak aan het ongeluk terugdenk. De angst om dood te gaan die ik toen voelde, heeft echt een blijvende impact op mij.’
Leef je daardoor meer in het hier en nu?
‘Dat heb ik eigenlijk altijd al gedaan. Daarom maak ik ook al lang geen goede voornemens meer over mijn uiterlijk en gezondheid. Ik leef nu, en hier ligt nú een keilekker koekje bij mijn koffie. Waarom zou ik me dat dan ontzeggen? Op vlak van mijn huishouden is dat net zo. Als vandaag de zon schijnt, dan zal het poetsen moeten wachten tot morgen en ga ik eerst gewoon iets leuks doen.’
Overweeg je om in therapie te gaan om het trauma van het ongeval te verwerken?
‘Ik heb het overwogen, ja. Niet zozeer om dat trauma te verwerken, maar wel om wat meer structuur in mijn leven te kunnen brengen. Ik ben ervan overtuigd dat ik aan een of andere chaosziekte lijd en daar eigenlijk iets aan zou moeten doen. Net door die chaos is de therapie er uiteindelijk niet van gekomen, maar daar rust voor mij zeker geen taboe op. Ik wil daar in de toekomst absoluut opnieuw werk van maken.’
Een kilootje meer of minder
Je komt erg zelfzeker over. Ben je echt zo?
‘Ik denk het wel, al voel ik me natuurlijk niet elke dag even zelfzeker. Er zijn ook punten waar ik onzeker over blijf, zoals mijn job. Als actrice moet je nu eenmaal keer op keer opnieuw bewijzen wat je waard bent.’
Voel jij je over je figuur ook zo goed in je vel als je laat uitschijnen?
‘Natuurlijk voel ik me beter in mijn vel als ik strakker ben en wat kilo’s minder weeg. Maar dat weegt niet op tegen de moeite die het kost om dat gewicht te verliezen. Ik heb gewoon een heel goed zelfbeeld, denk ik. Soms schrik ik wel als ik foto’s van mezelf zie. Dan denk ik: zie ik er zó uit (lacht)?! Voor mijn gezondheid zou het beter zijn als ik pakweg tien kilo minder woog, maar ik ben gelukkig met wie ik nu ben. Al wil ik daarmee zeker geen ongezonde levensstijl promoten, laat dat vooral duidelijk zijn.’
Soms schrik ik wel als ik foto’s van mezelf zie. Dan denk ik: zie ik er zó uit (lacht)?!
Spelen je vormen je soms parten in je job?
‘Dat werkt in twee richtingen. Voor rollen waarbij ze een slank iemand voor ogen hebben, val ik natuurlijk uit de boot. Maar als ze een gezellige, mollige dame nodig hebben, kom ik in de bovenste schuif te liggen. En dan zijn er nog de rollen waarbij het er niet toe doet hoe je eruitziet, en dat zijn eigenlijk de tofste. Daarom was ik ook zo blij dat ik voor de rol van de mama van Rosie gecast werd.’
Twitter mijd je omdat je geen negativiteit over je heen wil krijgen, vertelde je eerder.
‘Elk mens is er gevoelig voor als hij wordt neergehaald. Ik heb ook geen tijd en zin om dat te lezen. Mijn werk mogen ze bekritiseren, dat wil ik graag weten. Maar het interesseert me niet wat iemand denkt over hoe ik eruitzie. Gelukkig zal ik van die uitlatingen niet worden, dus ik zie niet in waarom ik ze dan zou moeten toelaten in mijn leven.’
Wat zijn nu nog je grootste ambities?
‘Rosie en Moussa was een leuke ervaring. Daarom hoop ik de komende jaren de filmwereld meer te verkennen. Ik zou het ook heel fijn vinden mocht ik ooit een dierenprogramma kunnen presenteren. Maar ik besef dat ik gelukkig mag zijn met alle kansen die ik nu krijg. Daarnaast hoop ik dat het thuis zo goed mag blijven gaan als het nu gaat. Meer kan of mag ik echt niet verlangen, denk ik.’
Lees ook:
