Koningin van de Belgische hiphop Coely Mbueno (26): ‘Tuurlijk ben ik bang dat mensen mij gaan vergeten, maar ik wil mezelf niet voorbij rennen, anders raak ik de weg kwijt’

Meet Coely

• Op 5 januari 1994 geboren in Borgerhout.
• Studeerde Kantoor/Verkoop aan het Sint-Lievenscollege in Antwerpen.
• Was amper 17 toen ze in 2012 een platencontract bij Beatville tekende en kort erna haar debuutsingle ‘Ain’t Chasing Pavements’ lanceerde.
• Stond al in het voorprogramma van Kanye West, Kendrick Lamar, De La Soul en Snoop Dogg.
• Bracht in 2017 haar debuutalbum ‘Different Waters’ uit en stond sindsdien al in een uitverkochte Ancienne Belgique en op festivals als Rock Werchter, Pukkelpop en Tomorrowland.
• Kaapte in 2018 twee MIA’s (Music Industry Awards) weg. Ze won in de categorieën Solo Vrouw en Urban.
• Werkt momenteel aan haar tweede album waarvan de titel voorlopig onbekend is.
• Is op Twitter en Instagram te volgen via @coelycoely.

Ze is amper 26, maar na zo’n tien jaar in de muziekbusiness mag Coely Mbueno zich al bijna een oude rot in het vak noemen. Een gesprek over werkethiek, mentale gezondheid en de wereld na Black Lives Matter.

Ze tekende een platencontract toen ze nog op de schoolbanken zat, stond al in het voorprogramma van onder meer Kanye West en Kendrick Lamar, speelde reeds meermaals zowat elke Belgische festivalweide plat en wordt weleens de Beyoncé van België genoemd. Maar ondanks alle lof blijft de intussen 26-jarige Coely – een samentrekking van de naam van haar vader (Colin) en die van haar moeder (Elysée) – met haar beide voeten op de grond. Haar bescheidenheid en arbeidsethos heeft de Antwerpse artieste met Congolese roots naar eigen zeggen te danken aan haar jeugd, die allesbehalve makkelijk was.

Coely werd samen met haar broers grootgebracht in de Seefhoek, een volkswijk in Borgerhout. Na de scheiding van haar ouders kwam haar moeder er alleen voor te staan. Het gezin had het niet breed, wat Coely motiveerde om des te harder te knokken. ‘Zelfs als ik geen zangeres was geworden en vandaag een kantoorjob had, zou ik dezelfde drive aan de dag leggen. Werkethiek is álles.’

Je bent altijd erg openhartig geweest over je moeilijke jeugd. Welke levenslessen heeft je verleden je bijgebracht?

‘We hadden het thuis niet breed, maar mijn moeder deed er alles aan om ons te geven wat ze kon. Dat heeft me gemotiveerd to not back down. For nobody. Ik vertikte het om mezelf te wentelen in zelfmedelijden. Tuurlijk is het niet fijn of makkelijk om niet veel te hebben. Mentaal is dat heel heavy. Dat is ook de reden waarom ik mensen nooit zal veroordelen. Je weet nu eenmaal niet waar ze vandaan komen of wat ze hebben meegemaakt. Nog zoiets wat mijn jeugd me leerde, is dat als je iemand hulp kan aanbieden, je dat ook moet dóén. Je hebt geen idee wat voor zegen dat voor die persoon kan zijn. Iedereen kan op een bepaald moment in z’n leven wel een helpende hand gebruiken.’

Toen je begin dit jaar 26 werd, keek je in een bericht op sociale media terug op de afgelopen tien jaar. In die post sprak je voor het eerst over je depressie en dat je dankzij psychologische hulp uit een negatieve spiraal wist te komen.

‘Ik vond het héél belangrijk om met mijn verhaal naar buiten te komen. Ik mag dan wel een artiest zijn, ik ben ook maar een mens. Gedurende lange tijd zat ik slecht in m’n vel; ik heb er meermaals aan gedacht om met mijn carrière te kappen. Er waren bepaalde zaken uit mijn verleden die ik nog niet had verwerkt en daar kwam dan de stress en druk van een beginnende carrière in de spotlights bovenop. Het was gewoon te véél. Maar ik was het niet gewend om over mijn gevoelens te praten. Dus zette ik een vrolijk gezicht op en cijferde ik mezelf weg. Zo belandde ik in een depressie. Het heeft even geduurd voor ik hulp durfde te zoeken, mede doordat het nog steeds zo’n taboe is. “Als ik naar een psycholoog moet, ben ik dan zot?”, vroeg ik me af. Nu weet ik wel beter. Iederéén heeft baat bij een psycholoog, daar ben ik heilig van overtuigd.’

De muziekwereld lijkt een en al glitter & glamour, maar achter de schermen is het keihard werken. Hoe ga je om met die druk?

‘Er zijn mensen die vinden dat wat ik doe geen echte job is. Daar kan ik echt kwaad van worden. Ze hebben geen idee hoeveel tijd en moeite er kruipt in een album, een optreden, een promotour… Dat vréét echt energie, zowel lichamelijk als mentaal. Bovendien wil je jezelf constant verbeteren. In het begin had ik het daar erg moeilijk mee. Nu is het meer van go with the flow. Mijn debuutplaat dateert van 2017. Tuurlijk ben ik weleens bang dat mensen mij gaan vergeten. Maar ik wil mezelf ook niet voorbij rennen, want anders raak ik de weg kwijt.’

Intussen is je tweede album volop in de maak. Kan je er al wat meer over vertellen?

‘Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik ermee bezig ben (lacht). Het coronavirus heeft roet in het eten gegooid wat de planning betreft, maar de lockdown heeft tegelijkertijd voor meer rust in m’n hoofd gezorgd. En dat is mijn nieuwe album alleen maar ten goede gekomen.’

Midden in de lockdown barstte de Black Lives Matter-discussie los. Op sociale media liet je weten moe te zijn. Hoe probeer je je gevoelens op zo’n moment een plaats te geven? Kruip je dan meteen in je pen?

‘Mentaal zat ik er even door. Ik kroop eerder in m’n schulp dan in m’n pen. Tegelijkertijd wist ik hoe belangrijk het was om erover te praten. George Floyd was heus niet het eerste zwarte slachtoffer van politiegeweld. Toch was het alsof de wereld nu pas werd wakker geschud. Hoewel ik geen activiste ben, wil ik mijn stem en platform ten volle benutten. Als zangeres kan ik mijn boodschap het best verpakken in een song, maar dat vraagt tijd. Bovendien was ik simpelweg te colèrig om iets op papier te krijgen.’

Die stereotiepe beeldvorming zal niet verdwijnen zolang we niet meer kleur zien op televisie, in de krant…

‘Kijk, dat er iets moet veranderen staat buiten kijf. Maar die stereotiepe beeldvorming zal niet verdwijnen zolang we niet meer kleur zien op televisie, in de krant… Vandaar mijn oproep aan de media: pass the mic. Laat de juiste mensen aan het woord en bekijk de wereld ook eens vanuit hun standpunt. Durf luidop vragen te stellen en praat erover met je omgeving. Waar zit het probleem? Waar kunnen we dingen fiksen? Er kan zoveel opgelost worden als iedereen gewoon z’n best zou willen doen. Het systeem is kapot en het moet dringend hersteld worden. De situatie stemt me triest; tegelijkertijd ben ik hoopvol. Ik heb het gevoel dat onze generatie het zal moeten waarmaken, maar ik ben ervan overtuigd dat het ons zal lukken. We leven allemaal op dezelfde aardbol, dan kunnen we er maar beter het beste van maken, toch?’

Tot slot: wie is jóúw rolmodel?

‘Ik heb niet één bepaald rolmodel. Iedereen kan in mijn ogen een rolmodel zijn. Maar mensen met een sterke werkethiek, die ondanks hun succes bescheiden blijven, vind ik bijzonder inspirerend.’

Waarom Coely?

Moderedactrice Catherine: ‘Coely is niet voor niets the first lady of hiphop van ons land. Ze kan schrijven, spitten, zingen en performen, heeft een geweldige stem, een unieke look én een boodschap waardoor ze haar plaats in deze lijst meer dan verdient. Haar debuutplaat was van wereldklasse, dus ik ben heel benieuwd naar de opvolger die in de maak is.’

Nog meer markante vrouwen onder de 30: 

• Michèle Cuvelier (28): ‘Ik denk dat ik over tien jaar terugblik en denk: kinneke toch, hoe heb jij dat geflikt?’
• Amaya Coppens (26): ‘De woede die ik voel, is sterker dan de angst. Ik kan niet zwijgen terwijl het Nicaraguaanse volk wordt lastiggevallen en vervolgd’
• Kaoutar Achahbar (23): ‘Ik ben het ultieme bewijs dat het niet is omdat je een hoofddoek draagt, dat je geen kans maakt in het leven’