30 onder de 30: Lous and The Yakuza (23): ‘Madonna deelde een filmpje waarin haar kroost al dansend op mijn single ““Tout est gore”” te zien was’

Meet Lous and The Yakuza

• Werd op 26 mei 1996 geboren in Lubumbashi (Democratische Republiek Congo).
• Toen Marie-Pierra amper twee jaar oud was, ontvluchtte haar Rwandese moeder Congo door de oorlog. De zangeres zag haar pas twee jaar later terug in Brussel. Ze was negen jaar oud toen het gezin terugkeerde naar Rwanda.
• Op haar vijftiende ruilde ze Afrika in voor België om er haar muzikale droom na te jagen.
• Haar eerste single ‘Dilemme’ kwam uit in september. Debuutalbum ‘Gore’ staat gepland voor begin juni.
• Is op Instagram te volgen via @lousandtheyakuza.

Marie-Pierra Kakoma’s jeugd speelde zich afwisselend in Afrika en in België af. En hoewel ze verschillende trauma’s te verwerken kreeg, heeft de 23-jarige zangeres enkel goede herinneringen aan haar kindertijd. Daar heeft ze naar eigen zeggen haar ouders voor te danken, die alles opgaven voor hun gezin. Toen ze twee jaar oud was, werd Marie-Pierra van haar moeder en jongere zus gescheiden door de politieke spanningen tussen Rwanda en Congo. Het duurde twee jaar voor het gezin van zes zich in Brussel wist te herenigen. Daar werd Marie-Pierra ‘een kind van Europa’, zoals ze het zelf omschrijft. Haar terugkeer naar Rwanda op negenjarige leeftijd noemt ze traumatiserend. ‘Ik was gewend geraakt aan basisbehoeften als warm water en elektriciteit. De ellende in Afrika was een ver-van-mijn-bedshow. Maar plots zag ik overal op straat wezen, daklozen en kreupele mensen. Dat was vlak na de Rwandese genocide die in 1994 had plaatsgevonden, en iedereen had het over z’n vermoorde familie en vrienden.’ Tien jaar lang had Marie-Pierra last van nachtmerries en slapeloosheid. Op haar vijftiende besloot ze terug te keren naar België om haar muzikale droom na te jagen. Bijna tien jaar later ligt haar debuutplaat klaar, maar de weg ernaartoe verliep allesbehalve van een leien dakje…

Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met muziek?

‘Ik ben ermee geboren. Thuis was het altijd feest. Mijn moeder vond het heerlijk om onze familie en vrienden bij elkaar te brengen, om welke reden dan ook. Op zevenjarige leeftijd begon ik liedjes te schrijven over charmante prinsen, verhalen, boeken en tragedies. Die drang om mensen een boodschap mee te geven, hen te ontroeren en laten dansen, zat er al van jongs af aan in. Op mijn vijftiende besloot ik Afrika te verlaten omdat ik in Rwanda geen toegang had tot kunst en technologie.’

Op je vijftiende in je eentje in een vrijwel onbekend land arriveren terwijl je familie aan de andere kant van de wereld vertoeft, moet allesbehalve makkelijk zijn geweest.

‘Ik ging naar een kostschool in Namen, waar ik op mijn achttiende afstudeerde in de richting Latijn-wetenschappen. School heb ik altijd leuk gevonden. Ik studeerde rechten, filosofie en politicologie aan de universiteit. Mijn ouders hadden hoge verwachtingen van mij. Toen ik hen vertelde dat ik vastbesloten was om zangeres te worden, begrepen ze dat niet, vooral omdat ik van nature niet de beste zangeres ben. Ik wist dat ik geen talent had... en mijn ouders ook. In mijn leven hoorde ik vaker “Zwijg!” dan “Bravo!” toen ik zong. Toch was het mijn roeping. En aangezien de stem een spier is, vertelde ik mezelf dat ik gewoon veel moest oefenen.’

Mijn rolmodel is God. Ik ben erg gelovig, dus ik bid vijftig keer per dag.

‘Mijn ouders steunden me niet, dus moest ik op zoek naar een job. Maar als ik écht wilde doorbreken in de muziekwereld, kon ik niet anders dan me er voor de volle honderd procent voor inzetten. Van 9 uur tot 17 uur aan een bureau zitten? Dat vond ik pure tijdverspilling. Om mijn uren in de studio te betalen, deed ik wat modellenwerk, maar daar raakte ik dan weer volledig door afgestompt. Ik begon wiet te verkopen, wat veruit mijn domste idee ooit was. Ik werd door m’n huisbaas op straat gezet en zwierf maandenlang dakloos door de straten van Brussel.’

Hoe kijk je terug op die moeilijke periode?

‘Ik ben altijd het licht aan het einde van de tunnel blijven zien, ook al was het gedimd. Het was winter, ik kon me niet wassen, ik viel 16 kilo af en ik was constant bang om aangevallen of verkracht te worden. Ik sliep in de buurt van verluchtingsroosters om me op te warmen. De tijd ging tergend traag vooruit. Mijn leven was de hel. Tot ik werd opgemerkt op YouTube. Mijn single Dilemme werd gedraaid op de radio en mijn muzikale carrière leek eindelijk van de grond te komen. Vandaag zijn mijn ouders, met wie ik vier jaar lang niet sprak omdat ze mij een mislukkeling vonden, apetrots.’

Over je ouders gesproken... Net als zij investeer je in humanitair werk.

‘Klopt. In januari volgend jaar open ik in samenwerking met de overheid een kliniek in Rwanda. Het wordt een gezondheidscentrum voor dorpelingen die op afgelegen plaatsen wonen en daarom geen beroep kunnen doen op de grote ziekenhuizen in de steden. Ik ga op tournee, dus mijn moeder – die net als mijn vader dokter is – zal de coördinatie op zich nemen, maar ik zal zelf ook vaak ter plaatse zijn.’

Op Instagram deel je vaak portretten met een beschilderd gezicht. Welke betekenis hebben die symbolen?

‘Elke ochtend mediteer ik met behulp van kristallen. Dan sta ik stil bij mijn gevoelens, ideeën, herinneringen en persoonlijke verhalen. Vervolgens teken ik symbolen op mijn gezicht die belangrijk voor me zijn, als ware het kleefbriefjes. De meest persoonlijke exemplaren verstop ik op m’n armen, benen, handen of rug. Jawel, ik kan op mijn rug tekenen (lacht).’

Hoe bedacht je je artiestennaam?

‘Lous is een anagram van soul, Engels voor “ziel”. Ik ben een bijzonder spiritueel persoon, die leeft in de wereld die ze in haar hoofd heeft gecreëerd. Yakuza is het woord dat men in het Japans gebruikt om outlaws te omschrijven. Die toevoeging heb ik gekozen omdat ik de zaak van de gemarginaliseerden en de zwarten, die altijd als criminelen werden beschouwd, verdedig. Ik ben niet gespaard gebleven van racisme. Maar telkens wanneer iemand me vragend aankeek of een vrouw haar handtas bij zich hield zodra ze me zag, nam ik de tijd om de persoon in kwestie uit te leggen dat ik geen dief was. Met homofoben doe ik net hetzelfde. Dan vraag ik hen wat hen zo stoort aan het geluk van een ander.’

Wat verwacht je van 2020?

‘In juni komt mijn debuutalbum “Gore” uit, waarop thema’s als vrede en liefde centraal staan. Muziek maken is voor mij een eindeloze zoektocht naar de waarheid. Ik doopte dit album “Gore” omdat de dingen soms zo gewelddadig, ondraaglijk, bloederig en absurd zijn dat ze bijna grappig worden. Lachen is het beste medicijn. Dat is niet alleen een gezegde, het is ook mijn levensfilosofie.’

Tot slot: wie is jouw rolmodel?

‘God. Ik ben erg gelovig, dus ik bid vijftig keer per dag. Bidden is spreken tegen jezelf omdat God in ieder van ons leeft. Ik haat verafgoding. Ik zal nooit een ander mens als rolmodel hebben, ook al inspireert het werk van Kate Bush, Prince en Michael Jackson me. Ik mocht Alicia Keys al ontmoeten en Madonna deelde op sociale media een filmpje waarin haar kinderen al dansend op mijn single “Tout est gore” te zien waren. Dat maakt me natuurlijk blij, maar niet meer dan wanneer ik een niet-beroemd kind zie dansen op mijn muziek. Ik maak geen onderscheid. Ik beschouw alle mensen als mijn gelijken.’

Waarom Lous and The Yakuza?

Chef Reportage Elisabeth: ‘Dat een vrouw die zoveel obstakels moest overwinnen erin slaagt om een normaal leven op te bouwen, is al sterk. Marie-Pierra sloeg er ook nog eens in om haar droom waar te maken én zet zich bovendien in om anderen te helpen om een beter leven te krijgen. Straf!’

Welke vrouw onder de 30 maakt voor jou het verschil? Mail de jury je kandidaat mét korte motivatie op 30@flair.be.

Nog meer markante vrouwen onder de 30: 

• Amina Hatim (25), Nele Vandael (27) en Una Kreso (28): ‘Vrouwelijke personages die alleen maar janken of gereduceerd worden tot lustobject, irriteren ons mateloos’
• Maria-Laura Raia (23): ‘Ik ben het ultieme bewijs dat je alles kan bereiken, zolang je er maar hard genoeg voor werkt’
• Serine Ayari (28): ‘Weinig vrouwen houden comedy vol. De bedreigingen en haters maken het moeilijk’