'Ik sliep 's nachts niet langer dan twee uur aan een stuk en Finn huilde veel. Maar ik wou voor hem niet opgeven. Een week later weende ik tijdens elke voeding. Het ging echt niet meer.'
BABYB(R)ABBELS – Céline (22): ‘Ik ben blij dat ik Finn vier weken zelf heb kunnen voeden, maar achteraf gezien heb ik er niet van genoten’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Céline was vastberaden borstvoeding te geven. En hoewel het allemaal vlot verliep, viel het haar toch zwaar dat Finn constant huilde en aan de borst wilde. Uiteindelijk besloot ze om over te schakelen op kunstvoeding. Het bleek de beste beslissing ooit.
Het geluk van Céline (22) en Anthony (24) kreeg in maart van dit jaar een gouden randje toen ze de trotse ouders werden van zoontje Finn. ‘Over de naam hebben we heel lang getwijfeld’, vertelt Céline. ‘Ik dan toch. Anthony was van in het begin helemaal overtuigd van Finn. Bij mij waren er twijfels tussen Vic, Vince of Finn. Maar wat ben ik blij dat we deze naam genomen hebben. Het past perfect bij hem!’
Avontuur
‘We waren bewust gestopt met de pil, helemaal klaar om voor een kindje te gaan. Nog geen maand later had ik, net voor mijn 22ste verjaardag, een positieve test in handen. Zou het waar zijn? Hadden we zoveel geluk meteen zwanger te mogen zijn? Twee dagen laten vertrokken we op reis. Voor de komende drie weken was het dubbele streepje op die test de enige houvast die we hadden.’
‘Na een spannende periode zagen we op de eerste echo een mooi kloppend hartje. Ongelofelijk. We werden mama en papa! Ons avontuur begon. We hadden niemand verteld over onze plannen, dus je kan wel raden hoe verrast iedereen was toen we het nieuws vertelden. Een eerste kleinkindje voor onze ouders.’
‘Toen ik dertien weken zwanger was, hielden we een gender reveal party voor de familie. Al van in het begin had ik het gevoel dat het een meisje ging zijn, dus ik had Anthony hier al helemaal op voorbereid. Toch speelde het geslacht geen rol. We waren dolgelukkig met de zwangerschap en het belangrijkste was dat het kindje gezond was.‘
‘Zowel Anthony als ik hadden een rookbom vast. Hij een blauwe, en ik een roze. We hadden op voorhand afgesproken om iedereen in de war te brengen. Iedereen vroeg zich af of het een tweeling zou worden. We hebben goed gelachen! Daarna kwam een rookkanon met de juiste kleur. Het werd een kleine jongen!’
Geen verwachtingen
‘Over het algemeen mag ik zeker niet klagen over mijn zwangerschap. Tot week achttien ben ik misselijk geweest, maar daarna stopte het ook. Verder heb ik weinig gemerkt, behalve die mooie groeiende buik. Ook al mis ik het zwanger zijn en die kleine schopjes stiekem wel een beetje, toch wachten we nog een paar jaar voor er een tweede kindje komt.’
‘Op 37 weken zwangerschap ben ik in bevallingsverlof gegaan om mij verder voor te bereiden op de komst van de baby en alles klaar te zetten. Ik had het nooit verwacht maar toen de bevallingsdatum naderde werd al snel duidelijk dat hij niet vanzelf ging komen. Toen de datum dat ik ingeleid zou worden vastlag, gaf me dat wel een gerust gevoel. We hadden iets om naar uit te kijken en konden ons op ons eigen tempo voorbereiden.’
De bevallingsdatum naderde en het werd duidelijk dat hij niet vanzelf ging komen.
‘Ik had mij op voorhand niet te druk gemaakt over de bevalling zelf. Ik las geen verhalen over bevallingen, had niets opgezocht over het wegpuffen van de weeën en ik had geen idee hoe alles ging verlopen. Ik vertrouwde volledig op mijn lichaam, liet het gewoon op mij afkomen en had totaal geen verwachtingen. Iedere mama, iedere bevalling en iedere ervaring is anders.’
Adrenaline
‘De bevalling duurde uiteindelijk zeventien uur. Van het begin van de weeën tot de geboorte van Finn. Op het moment zelf was dat heel zwaar. Ik moest de hele tijd overgeven en voelde mij enorm zwak. Toen ik zeven centimeter ontsluiting had, kreeg ik een epidurale verdoving. De uren daarna ging het veel beter en kon ik zelfs nog wat slapen. Maar naar het einde toe krijg je een soort oerkracht waarvan ik niet wist dat die bestond. Geweldig was dat! Ik had het gevoel dat ik de wereld aankon.’
Naar het einde toe krijg je een soort oerkracht waarvan ik niet wist dat die bestond. Geweldig was dat!
‘En daar was Finn dan. Vanaf het moment dat je je baby in je armen hebt, vergeet je alles meteen. Heel cliché, maar het is echt zo. Wat een overweldigend gevoel. Dat kleine mensje is van ons en wij hebben de verantwoordelijkheid om hem groot te brengen. De eerste nacht deed ik geen oog dicht. Ik wou de hele nacht naar hem kijken. Overbezorgd en nog vol adrenaline van de bevalling.’
Borstvoeding
‘Al van voor de bevalling was ik ervan overtuigd dat ik borstvoeding wou geven. Finn had het meteen goed onder de knie, maar na drie weken borstvoeding geven brak het mij echt op. Ik sliep ‘s nachts niet langer dan twee uur aan een stuk en Finn huilde veel en wou altijd maar aan de borst. Maar ik wou voor hem niet opgeven. Een week later weende ik elke voeding. Het ging echt niet meer. Anthony overhaalde me om over te stappen op kunstvoeding. Wat ben ik blij dat hij mij toen zo goed geholpen heeft om die keuze te maken. Ik wou het “beste” geven aan mijn kindje, maar ik ging er zelf aan onderdoor.’
‘Van het ene op het andere moment zijn we overgeschakeld naar kunstvoeding. Dat was de beste beslissing die we ooit gemaakt hebben. Finn werd een heel ander kindje. Hij sliep en at goed en was vrolijk. Ik ben blij dat ik hem vier weken zelf heb kunnen voeden, maar achteraf gezien heb ik er zelf niet van genoten.’
Ik wou het “beste” geven aan mijn kindje, maar ik ging er zelf aan onderdoor.
‘Dit is natuurlijk onze persoonlijke ervaring en die is bij iedereen anders. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat het beste is voor zichzelf en het kindje. Ik vind het belangrijk dat je jezelf goed blijft voelen als mama. Oké, de eerste dagen, weken, maanden zijn moeilijk, maar je mag jezelf niet verliezen. Ik raad iedereen aan om hulp te vragen. Liever te snel iets vragen dan ermee blijven zitten tot je het niet meer aankan. Praat erover.’
‘Ik geniet zo van het moederschap. Finn is een enorme brave en vrolijke baby. Ik denk dat we wel kunnen zeggen dat we heel veel geluk hebben dat hij zo’n makkelijke baby is. Er heerst een enorm gevoel van liefde voor hem. Hij is, samen met zijn papa, mijn nummer één. Ik ben zo fier op hem als hij weer nieuwe vorderingen maakt.’
‘Het was 6u ‘s ochtends. Ik had het gevoel dat ik zeker nog een test moest doen voor ik naar mijn werk zou vertrekken. Ik bleek ongeveer drie weken zwanger te zijn. Er gingen allerlei emoties door mijn hoofd. Droomde ik? Was het echt waar? Met trillende handen stond ik in de badkamer. Ons prille geluk.
Na de eerste positieve test vertrokken we voor drie weken naar Italië. Er was geen tijd om naar de huisarts te gaan om bloed te nemen en nog te vroeg om naar de gynaecoloog te gaan. De komende drie weken was de positieve test onze enige houvast. Op reis zelf heb ik dan nog een test gedaan die ons terug wat meer vertrouwen gaf.’
‘Eindelijk volgde de ontknoping voor heel de familie. Een jongen of een meisje? Wij wisten het al enkele dagen, maar konden toch nog even zwijgen tot de dag van de gender reveal party. Het was een ongelooflijk mooie dag die ik nooit zal vergeten. Iedereen was zo blij en gelukkig!’
‘Een evolutie van mijn groeiend buikje. Week na week alles zien veranderen, die schopjes voelen, je lichaam graag zien... Na het eerste schopje kon ik zeggen dat ik mij voor het eerst mama voelde. Geweldig om dit de eerste keer ooit te mogen voelen.’
‘Tijdens mijn zwangerschap klampte de kat haar heel hard vast aan mij. Ze wou steeds bij mij liggen of mijn buik voelen. Door het gespin schopte de baby dan ook. Zo leuk om te zien hoe een dier hiermee omgaat. Ze heeft Finn nu nog steeds heel graag en komt vaak bij ons liggen.’
‘Tijd om onze liefde en het beginnende buikje vast te leggen op foto. Een zalig gevoel om te weten dat we toen al met z’n drieën waren. We waren samen zo verliefd op onze jongen die in mijn buik groeide.’
‘Exact een maand voor de inleiding werd deze foto gemaakt. Mijn buik was enorm groot, maar wat ben ik blij dat ik Finn negen maanden veilig bij mij heb gedragen. Ik had er totaal geen probleem mee dat mijn lichaam veranderde. Ja, ik heb meer striemen en een flubberbuikje, maar dat neem ik er graag bij. Ik ben een trotse mama van een prachtige zoon!’
‘De eerste foto van Finn. Hij is nog geen uur oud op deze foto. De gevoelens die we toen hadden waren onbeschrijfelijk. Zo intens verliefd op deze kleine vriend.’
‘Dit is de opstelling van de suikerbonen bij ons thuis. Alles zelf gemaakt samen met de hulp van “de moetie”, Finn zijn meter en mijn stiefzus. Ik ben er best trots op hoe mooi het geworden is. Helemaal hoe ik het in gedachten had! Ons geboortekaartje is afgestemd op de mooie reis die we twee jaar geleden maakten. We zijn toen drie weken naar Zuid-Afrika geweest om rond te trekken en van de prachtige natuur te genieten. Hier zijn we nog dichter naar elkaar toe gegroeid. De reis heeft een grote indruk op ons nagelaten en dit wouden we heel graag verwerken in het geboortekaartje. Later willen we Finn graag veel mooie plekken laten zien, onder andere ook deze reis naar Zuid-Afrika.’
‘Finn is op deze foto al drie maanden oud. De tijd gaat zo snel vooruit! Ik ben sinds een paar weken terug aan het werk en ik mis hem enorm hard. Maar hij is in goede handen bij de grootouders en ik ben toch ook wel blij om mijn collega’s terug te zien en weer onder de mensen te komen.’
Foto’s: eigen foto’s, Phebe Joos
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer mama’s over het moederschap:
- Louise (27): ‘Ik vind het pijnlijker om mijn wenkbrauwen te epileren dan om te bevallen’
- Yasmine (25): ‘Ik wilde een kind. En liefst nú.’
- Marieke (27): ‘Door mama te zijn, besef ik wat onvoorwaardelijke liefde betekent’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
