BABYB(R)ABBELS – Celine (26): ‘We vonden het heel bijzonder om onze zoon de namen van zijn overleden grootouders te geven’

En plots sta je daar, met een kind in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Celine (26) werd tien maanden geleden voor het eerst mama van zoontje Tuur en vormt zo samen met Timo (32) de familie Pannekoek.

Celine (26) en Timo (32) zijn sinds augustus vorig jaar de trotse ouders van zoontje Tuur Erkan Viviane. ‘De naam Tuur hoorden we in de musical 40-45 en ik was er meteen weg van. Kort, stoer, lief, eigentijds maar niet té’, vertelt Celine. ‘Erkan is de naam van mijn papa die 23 jaar geleden spijtig genoeg overleden is na een verkeersongeval. Viviane is de naam van de mama van mijn vriend. Hij heeft zijn mama 12 jaar geleden moeten afgeven aan leukemie. We vonden het heel speciaal om als officiële tweede en derde naam van ons kindje de namen van zijn overleden grootouders te kiezen. Het zijn zijn beschermengeltjes die hem altijd zullen bijstaan waar hij ook gaat.’

Pannenkoekenmix

De weg naar een zwangerschap liep voor Celine en Timo verrassend vlot. Al zijn ze zich wel bewust dat dat geen evidentie is. ‘Ik hoorde veel verhalen van jonge koppels die toch lang moesten proberen om een kindje te krijgen. Ik nam al meer dan tien jaar de pil, dus ik ging er dan maar vanuit dat het wel even zou duren vooraleer de hormonenhuishouding in mijn lichaam weer normaal zou zijn na al die jaren anticonceptie.’ Twee maanden later had Celine een positieve zwangerschapstest voor haar neus. ‘De achternaam van mijn vriend is ‘Pannekoek’, dus we besloten onze zwangerschap op een ludieke manier aan te kondigen. De familie kreeg een pak melk, doos met eieren, pannenkoekenmix en een receptje. Bij de ene viel de frank al wat sneller dan bij de andere, maar iedereen was zo blij. Ook op Facebook kregen we veel leuke reacties op onze originele aankondiging.’

De achternaam van mijn vriend is ‘Pannekoek’, dus we besloten onze zwangerschap op een ludieke manier aan te kondigen.

En toch blikt Celine met gemengde gevoelens terug op haar zwangerschap. ‘Ik was in het begin heel angstig dat ik het kindje zou verliezen. En mijn vriend was de hele zwangerschap lang onzeker over onze toekomst met zo’n kleintje. Gingen we het financieel en praktisch wel allemaal aankunnen? Ik probeerde me daar niet in mee te laten slepen, maar soms verstoorde die gedachten wel het babygeluk.’ Ook de fysieke kwaaltjes bleven voor Celine niet uit. ‘De eerste weken was ik enorm misselijk en moe. Vanaf vier maanden had ik last van bekkeninstabiliteit. Dat wens ik echt niemand toe! Als zelfstandig thuisverpleegkundige ben ik tot acht maanden zwangerschap blijven werken. Daar ben ik best trots op, want het was best heavy.’

‘Op het einde bestond mijn outfit standaard uit een zomerkleedje, steunkousen, sandalen in drie maten groter – thank you, hittegolf – en een bekkenband. Ik voelde me enorm moe (want ik kon niet slapen), onaantrekkelijk, eenzaam (omdat mijn partner vooral met veel zorgen zat), niet meer mezelf en ik kon daarnaast op weinig begrip van collega’s rekenen. Voor mij voelde zwanger zijn dus een beetje als negen maanden overleven en hopen dat ze snel gedaan zouden zijn. Ik heb mijn buik dan ook nog geen moment gemist. Voor mij was die zwangerschap dus helemaal geen rozengeur en maneschijn, maar nu ik Tuur in mijn armen heb, kan ik wel zeggen dat het dat allemaal meer dan waard was.’

Tranen van geluk

Ook bij de bevalling had Celine zich iets heel anders voorgesteld. ‘Ik had me altijd voorgenomen zonder epidurale te bevallen. Waarom? Geen idee, omdat ik me had laten wijsmaken dat je dan pas écht weet wat bevallen is. Hoe stom van mij om me zoiets te laten aanpraten. Na vijf uur puffen, afzien, overgeven en niet meer waar te kruipen van de pijn besloten mijn vriend en de vroedvrouw dat ik nu wel lang genoeg de held had uitgehangen. De vroedvrouw verzekerde me dat zij zelf ook een epidurale had gehad en het er met een reden is. Ze zei ook dat mijn bevalling nog een tijdje kon duren, dus dat ik beter even rust kon nemen voor de baby en mezelf. Even voelde ik me ‘gefaald’ omdat ik het mezelf zo had voorgenomen, maar toen die ruggenprik inwerkte kon ik eindelijk even ontspannen.’

Maar toen viel Celines ontsluiting stil. ‘Ze gaven me al snel wee-opwekkende middelen en dus ging ik van relaxte, lichte weeën naar gigantisch veel pijnprikkels. Maar tien uur later en na drie kwartier persen was onze held daar. Ik heb mijn vriend nog nooit écht zien huilen, maar toen stond hij te snikken met veel geluid en tranen van geluk. Het was zonder twijfel het allermooiste en zotste moment van ons leven. En ik kan het cliché beamen: zelfs daar op die verlostafel was ik alle pijn alweer vergeten van het moment dat ik onze zoon op mijn borst kreeg. Ik zou het zo opnieuw gedaan hebben. Ongelofelijk zot tot wat wij vrouwen in staat zijn. Ik voelde me onoverwinnelijk. Alsof ik nu echt aan het leven kon beginnen dat voor mij voorbestemd was.’

Ongelofelijk zot tot wat wij vrouwen in staat zijn. Ik voelde me onoverwinnelijk.

Afgesloten hoofdstuk

‘Mama zijn is meer dan wat ik ervan verwachtte. Vooral in het begin toen ik nog niet direct het ‘echte leven’ moest hervatten, voelde het alsof niks er nog toe deed. Alles werd nogal banaal. Alleen mijn baby telde. Dankzij Tuur ben ik rustiger geworden en kan ik beter relativeren. Ik voel me nu zo compleet. De Celine voor het mama zijn is een afgesloten hoofdstuk, dit is de Celine die ik wil zijn. Al vind ik het wel jammer dat, sinds ik mama ben, het contact met vriendinnen die nog niet in dezelfde levensfase zitten, wat vervaagt. Ze begrijpen niet met wat je allemaal bezig bent, wat er in je omgaat, dat je niet meer de baas bent van eigen agenda. De gespreksonderwerpen zijn ook veranderd en ik merk dat ik gewoon andere interesses heb nu. Langs de andere kant heb ik op korte tijd wel wat nieuwe mom friends leren kennen en het is fijn steun en herkenning te vinden bij elkaar!’

Foto’s: eigen foto’s, Lien Ronne, Michelle Janssens en Marijke Bosmans

Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.

Lees ook:

• Annelies (30): ‘De poetsvrouw stond elke ochtend aan Jutta’s bedje, maar mijn eigen mama mocht er niet in’
• Bevallen in tijden van corona: ‘Hartverscheurend om je geluk niet te kunnen delen met familie en vrienden’
• Eline (29): ‘Het ouderschap is geen roze wolk, maar ik heb het me geen moment beklaagd en ga nu 200 % voor het moederschap’