'Gelukkig konden we dankzij de hulp van onze ouders de tijd nemen om voor onszelf te zorgen.'
BABYB(R)ABBELS – Esther: ‘Heel even sloeg het helemaal om en werden de wolken stilaan grijzer’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Esther kreeg een zwangerschapsvergiftiging en werd ingeleid. Hoewel ze de eerste maanden op een roze wolk zat, werd die alsnog stilaan grijzer.
Esther (29) en Joeri werden een week nadat België voor de eerste keer in lockdown ging de trotse ouders van Elise. ‘Ik vond Elise al lang een heel mooie naam’, vertelt Esther. ‘Dat Joeri zijn oma (en meter) Elisa heet, is een mooi toeval.‘
Liefdesbaby
‘We waren al bijna een jaar aan het proberen om zwanger te geraken. Omdat we een beetje medische hulp nodig hadden, wisten we perfect wanneer mijn eisprong zou zijn. Het moest net lukken dat mijn eisprong tijdens onze huwelijksnacht plaatsvond. En ja hoor, enkele weken later, tijdens onze huwelijksreis, bleek ik zwanger te zijn. We vertelden het aan onze familie aan de hand van een foto van onze hond met het tekstje ‘Ik word grote zus’. Iedereen was dolgelukkig omdat ze wisten dat we al een tijdje een kinderwens hadden.’
Enkele weken later, tijdens onze huwelijksreis, bleek ik zwanger te zijn.
‘Omdat ik zelf als vroedvrouw in een ziekenhuis werk, moest ik na drie maanden al stoppen met werken. Ik kon volop van mijn zwangerschap genieten en dat deed ik ook. Ik maakte dagelijks een wandeling en bleef sporten in de fitness. Vanaf de helft van de zwangerschap kreeg ik vaker last van harde buiken en moest ik het rustiger aan doen. Ik zal nooit het moment vergeten waarop mijn man mijn buik voor het eerst zag bewegen. Wanneer ik in bad lag om even te ontspannen, schoot de baby in actie. Zo’n onbeschrijfelijk heerlijk gevoel. Ik vond het enorm fijn om zwanger te zijn, totdat de laatste weken eraan kwamen en de kilo’s bleven komen. Bij de controle op 37,5 weken bleek ik een zwangerschapsvergiftiging te hebben.’
Gescheiden van papa
‘Door die zwangerschapsvergiftiging hebben ze me uiteindelijk moeten inleiden. Het was net het begin van de hele coronacrisis in België, dus mijn man zat in de auto te wachten. Juist die dag had hij mijn koffer klaargezet. Eerst mocht hij niet bij me, omdat ik op de MIC (maternal intensive care, n.v.d.r.) opgenomen werd. Uiteindelijk verhuisde ik naar een verloskamer waar ze mijn vliezen braken. Stilaan kwam alles op gang. Na enkele uurtjes vroeg ik een epidurale verdoving en nog wat later had ik volledige ontsluiting en mocht ik beginnen persen. Na een kwartiertje was Elise er al. Ik mocht haar zelf aannemen. Wat een fantastisch moment! Alles ging vanzelf. We bleven nog een paar uur in de verloskamer, maar tegen de ochtend moest ik terug naar de MIC. Joeri mocht opnieuw niet bij ons blijven omwille van de coronamaatregelen, dus lag ik daar een hele dag alleen. Zelfs mijn eigen collega’s durfden niet bij mij komen.’
Ik mocht onze dochter zelf aannemen. Wat een fantastisch moment!
‘Een paar keer per dag videobelde ik dan met Joeri zodat hij zijn dochter toch kon zien. Tegen de avond mocht ik uiteindelijk naar de kraamafdeling waar hij ons gelukkig mocht vergezellen. Er mocht geen ander bezoek komen waardoor we echt konden genieten van ons kersverse gezinnetje. En toch mis je het om je geluk te delen met de grootouders, de meter en peter en je broers en zussen. Niemand die je drie kussen geeft of een knuffel. Nog niet eens een schouderklopje. Niemand aan wie je je verhaal eens kwijt kan of die je kan helpen wanneer je het moeilijk hebt.’
Van roze wolk naar grijze
‘De eerste drie maanden zaten we echt op onze roze wolk. Alles verliep vlekkeloos. De borstvoeding ging perfect, we sliepen goed en we kregen in huis nog veel gedaan. Maar toen sloeg het eventjes helemaal om en werden de wolken stilaan grijzer. Elise weende vaak en was ontroostbaar. Gelukkig vielen de nachten nog steeds goed mee en hadden we in deze moeilijke periode onze ouders die ons eventjes konden aflossen zodat we toch de tijd kregen om voor onszelf te zorgen. Ook mijn man was een enorme steun in deze tijd. Elke dag opnieuw herhaalde hij wat voor een fantastische mama ik wel was.’
Gelukkig konden we dankzij de hulp van onze ouders de tijd nemen om voor onszelf te zorgen.
‘Alles is een fase, zoals we vaak onder vriendinnen en collega’s hoorden zeggen. Alles gaat voorbij en alles komt ook weer goed. Het was fijn dat ik veel vriendinnen had die rond dezelfde periode mama geworden zijn. Daardoor konden we ervaringen delen. Nu verloopt alles met ups en downs. Ondanks dat Elise af en toe eens moeilijke momenten heeft, genieten we van elke dag.’
‘Tijdens onze huwelijksreis in Mallorca ontdekten we dat ik zwanger was.’
‘Voor de zwangerschapsaankondiging lieten we onze hond poseren met de boodschap: “Ik word grote zus”.’
‘Dit is de eerste foto die genomen werd na de bevalling.’
‘Joeri mocht in de verloskamer nog bij ons blijven. Daarna werd ik terug naar de MIC gebracht en werden we gescheiden omwille van de coronamaatregelen.’
‘Ik zou nooit meer deze doopsuiker kiezen. Stel dat het geslacht toch niet klopte, dan konden we alles opnieuw maken.’
‘Onze hond is zo aanhankelijk en lief voor Elise.’
‘Ook al gaat het met ups en downs, we genieten van elke dag.’
‘Dit is Elise samen met Elisa, de oma en meter van Joeri.’
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer verhalen in deze rubriek:
- Lore (30): ‘Bij de allerlaatste check bleek dat Yérôme een cyste op zijn hersenen had’
- Julie (28): ‘Toegeven dat ik mijn baby niet meteen doodgraag zag, vond ik heel moeilijk’
- Katrien: ‘Ik ging op routineafspraak bij de gynaecoloog. Drie uur later werd Nora geboren.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
