BABYB(R)ABBELS – Julie (28): ‘Toegeven dat ik mijn baby niet meteen doodgraag zag, vond ik heel moeilijk’

Julie (28) en Glenn (30) werden in juni de trotse ouders van Cilou. ‘In 2010 keek ik hoe Cilou Annys tot Miss België gekroond werd. Ik weet nog dat ik toen zei dat als ik ooit een dochter zou krijgen, ze de naam Cilou zou dragen. Met het gevolg dat iedereen de naam al wist toen bekend werd dat onze baby een meisje was. Omdat dat zo voorspelbaar was, wilde ik toch nog van naam veranderen, maar mijn vriend heeft me uiteindelijk kunnen overtuigen om toch bij het initiële plan te blijven. Gelukkig maar!’

Over PCOS en FHA

De weg naar een zwangerschap verliep bij Julie en Glenn niet van een leien dakje. Vorig jaar vertelde ze aan Flair over hoe ze door een vruchtbaarheidsziekte in een fertiliteitstraject belandde. ‘Voordat ik de pil nam, had ik een heel regelmatige cyclus’, vertelt Julie. ‘Dus ik ging er vanuit dat een zwangerschap van een leien dakje zou lopen. Maar vier maanden nadat ik gestopt was met anticonceptie, had ik mijn regels nog steeds niet.’

Bij de dokter kreeg Julie op dat moment te horen dat ze PCOS, ofwel Polycystisch Ovariumsyndroom, heeft en ze dus niet vanzelfsprekend op een natuurlijke manier zwanger zou geraken. ‘Ineens zit je in een gigantisch fertiliteitstraject waar je totaal niet op voorbereid bent en waarvan je nog niet weet hoe zwaar of moeilijk dat eigenlijk wel is.’

Vier maanden nadat ik gestopt was met anticonceptie, had ik mijn regels nog steeds niet.

Na zeven rondes met clomid (een medicijn met de werkzame stof clomifeen(citraat), een stof die de (hersen)hormonen stimuleert tot het groeien van de eiblaasjes en het optreden van een eisprong, red.) was Julie nog niet zwanger en besloten ze over te stappen naar het ziekenhuis in Jette. Daar wordt vastgesteld dat Julie geen PCOS, maar FHA (functionele hypothalamus amenorroe, red.) heeft. ‘PCOS wordt vaak verkeerdelijk als diagnose gesteld bij vruchtbaarheidsproblemen’, vertelt Julie. ‘Bij FHA komt het er op neer dat je hypofyse te weinig hormonen aanmaakt. Waarschijnlijk door overmatig sporten, te gezond eten en/of stress. Maar ook die diagnose trek ik nu nog steeds in twijfel. Ik at niet té gezond, ik had niet bewust extra stress en sporten deed ik wel, maar niet overmatig. Het was ook niet dat ik plots wél een eisprong kreeg door minder intensief te gaan sporten.’

Dat Julie bang is om bij een eventueel tweede kindje opnieuw door hetzelfde traject te moeten gaan, is logisch. ‘Ik zou liever eerst nog eens kijken of het op een natuurlijke manier, mits hulp van bijvoorbeeld acupunctuur of dergelijke, toch niet lukt. Hormonen zijn het laatste redmiddel.’

Hormoonbehandelingen en negatieve zwangerschapstesten

Uiteindelijk werd Julie na negen hormoonbehandelingen en ontelbaar veel negatieve zwangerschapstesten zwanger. ‘Ik deed de test op een vrijdagavond wanneer mijn vriend naar een quiz vertrok. Ik was er zeker van dat het ook dit keer niet gelukt was, maar plots zag ik toch heel licht streepjes tevoorschijn komen. Om hem te verrassen bij thuiskomst had ik buiten lichtjes gezet, de gang versierd en een doos gemaakt met de test in.

Net die avond besloot hij om wat langer te blijven plakken en vond hij het dus raar dat ik nog wakker was. Heel droog stelde hij de vraag of ik zwanger was en wanneer ik “ja” antwoordde, begon hij een helemaal ander verhaal te vertellen over hoe een zotte avond hij beleefd had. Dat was best grappig. Op zondag belde het ziekenhuis van Jette ons met de woorden “Proficiat mevrouw, u bent zwanger!”. We waren zo gelukkig! Omdat mijn ouders en schoonouders zo met ons hadden meegeleefd, besloten we het nieuws diezelfde avond ook aan hen te vertellen.’

Ik was er zeker van dat het ook dit keer niet gelukt was, maar plots zag ik toch heel licht streepjes tevoorschijn komen.

‘Vanaf 28 weken lag Cilou in stuit en hoewel ik alles geprobeerd heb om haar te doen draaien, was ze te koppig en is ze blijven liggen. Uiteindelijk ben ik dan bevallen met een geplande keizersnede. Dat zorgde ervoor dat ik mijn bevalling heel bewust en zonder enige “pijn” op voorhand heb kunnen meemaken. Ik heb geen weeën gehad en ik vind het ergens ook wel jammer dat ik niet natuurlijk ben bevallen. Niet omdat ik mezelf gefaald voel, maar ik was – mede dankzij mijn mama die kinesist en yogalerares is – supergoed voorbereid.’

Neutrale gevoelens

Plots was de baby daar. ‘Het gevoel dat ik had toen ik Cilou voor het eerst zag, was nogal neutraal. Ik had verwacht dat ik haar meteen doodgraag zou zien, maar ik voelde heel weinig. Dat vond ik wel raar en moeilijk. Ik had het gevoel dat de baby die in mijn buik zat een soort van gestolen was. Niet dat ze gewisseld waren, maar de baby in mijn buik kende ik. Ik had geen idee wie het baby’tje was dat nu naast mij lag.

Op dat gevoel was ik niet voorbereid. Ik zou alles voor haar doen, mijn moederinstinct was wel helemaal aanwezig, maar om te zeggen dat ik het echt voelde? Nee, dat was er niet. Ik vond dat heel jammer. Vooral omdat ik niet wist dat je dat gevoel als kersverse mama ook gewoon kan hebben.’

Ik had verwacht dat ik haar meteen doodgraag zou zien, maar ik voelde heel weinig.

‘Ik voelde mij zo slecht dat ik op een gegeven moment naar de wachtdienst van de vroedvrouwenpraktijk gebeld heb. De tranen bleven rollen. Daarna heb ik een week genomen om het voor mezelf een plaats te geven en het met nog andere mensen, zoals mijn mama en beste vriendin, te delen. Toen het voor mij oké aanvoelde, heb ik dat ook gedeeld op mijn Instagramaccount. Ik kreeg zo veel herkenning!

Op zo’n moment vraag ik me echt af waarom we die taboes zo houden. Ik heb die post wel met heel veel pijn geschreven. Ik vroeg me vooral af wat mensen van mij zouden vinden. Dat vond ik moeilijker dan de posts rond het fertiliteitstraject. Het ging over mij als mama, en dat maakt het heel persoonlijk. Niemand zou je beoordelen voor een feritiliteitstraject, maar zeggen dat je bepaalde gevoelens niet hebt voor je kind? Dat vond ik heel moeilijk.‘

Er kwam zo veel herkenning! Op zo’n moment vraag ik me echt af waarom we die taboes zo houden.

‘Nu kan ik wel gewoon zeggen dat ik Cilou écht doodgraag zie. Dat moment moet gekomen zijn bij mijn oma. Ze is dement, herkent me niet meer en praat ook al jaren niet meer. Maar toen ik Cilou ging voorstellen toen ze ongeveer zes weken oud was, zei mijn oma op een gegeven moment: “Die is van u, hé”. Dat moment, dat mijn oma besefte dat haar kleinkind een kind had en dat ze die woorden zo uitsprak terwijl ze al twee jaar geen woord meer had gezegd: dat kwam wel binnen. Op dat moment besefte ik “Ja, wauw, ze is écht van mij”. Dat was heel bijzonder.’

Schakeringen

‘Hetgeen mij opvalt is dat het moederschap voor elke mama zowel grijze als roze wolken heeft, maar dat die voor iedere mama ook verschillen. Voor mij was het bijvoorbeeld moeilijk om de verbinding met mijn kind te voelen. Een andere mama heeft daar geen problemen mee, maar worstelt ongetwijfeld weer ergens anders mee. Vergelijk je niet met andere mama’s. Iedereen heeft die schakeringen. Voor iedereen zijn er roze en grijze wolken, maar voor iedereen zijn die anders. En dat is meer dan oké.’

Benieuwd hoe het verder gaat met Julie en Cilou? Julie deelt regelmatig updates op haar Instagramaccount.

We zijn zwanger!

Mijn zwangerschap is heel goed verlopen. Ik had weinig kwaaltjes, alleen in het begin wat last van pijnlijke borsten en af en toe misselijkheid. Toch was ik niet per se graag zwanger. Ik voelde mij vooral heel dik. Tot zo’n 24 weken heb ik ook wel wat angst gehad om een miskraam te krijgen. En toen ik eindelijk klaar was om te genieten, kwam corona op mijn pad.

Foto: Irmy Photography

Foto’s: Irmy Photography, eigen foto’s

 

Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.

Lees ook:

• Elise (25): ‘Ik had totaal geen feeling met baby’s en was bang dat ik dat fameuze moederinstinct niet had’
• Annelien (24): ‘Op het einde was ik het beu om zwanger te zijn dus liet ik me inleiden’
• Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn baby leefde niet meer.’