BABYB(R)ABBELS – Marissa (24): ‘Ik had een missed abortion. Het hartje van onze vrucht was rond zes weken gestopt met kloppen’

Marissa (24) en Maxim (28) hadden op kerstavond van 2018 een positieve zwangerschapstest in handen. ‘Kerstmis kon haast niet magischer zijn’, vertelt Marissa. ‘Op 30 januari zouden we het nieuws, tijdens een etentje voor mijn verjaardag, aan onze ouders vertellen. De dag ervoor hadden we onze eerste echo. Deze viel door omstandigheden vrij laat, op tien à elf weken. Daar werden we meteen uit onze droom wakker geschud: een missed abortion (door het ontbreken van symptomen is het niet duidelijk dat er een miskraam heeft plaatsgevonden en de embryo in de baarmoeder niet meer leeft, n.v.d.r.). Het hartje van onze vrucht was rond zes à zeven weken gestopt met kloppen.

 

Op 1 februari moest ik naar het ziekenhuis voor een curettage. Hoewel het leven voor de buitenwereld gewoon verderging, stond mijn wereld letterlijk stil. Weken en maanden gingen voorbij. Vooral augustus, de maand waarin onze baby normaal geboren zou worden, viel enorm zwaar. We hadden besloten om niet te focussen op een nieuwe zwangerschap, maar als het kwam, was het zeer zeker welkom. Tot ik op 17 december opnieuw een positieve zwangerschapstest had.  

Hoewel het leven voor de buitenwereld gewoon verderging, stond mijn wereld letterlijk stil.

Voorzichtig enthousiast maakten we een afspraak bij de gynaecoloog en lieten we een bloedtest uitvoeren bij de huisarts. Een paar dagen later zouden we op weekend gaan naar Keulen, maar die ochtend kreeg ik op het toilet een bloeding. Uit schrik dat het weer mis zou gaan, zijn we meteen naar de huisarts van wacht gegaan die ons doorverwees naar spoed. Bij de gynaecoloog van wacht kregen we rond vijf weken zwangerschap onze eerste echo. Het was nog te vroeg om uit te maken of het al dan niet een miskraam zou worden en op zes weken moesten we nog eens terugkomen.

Tweede echo

Het was enorm spannend om naar die tweede echo te gaan. Maar het hartje van onze baby klopte zó hard! Alsof hij heel duidelijk wilde maken dat alles goed ging. Dat was het mooiste moment van mijn leven. Cas was uitgerekend voor 24 augustus. Ons sterretje zou normaal op 28 augustus geboren worden. Vier dagen verschil, alsof het zo moest zijn.

Cas was uitgerekend voor 24 augustus. Ons sterretje zou normaal op 28 augustus geboren worden. Vier dagen verschil, alsof het zo moest zijn.

Op Kerstmis hebben we het nieuws aan onze ouders verteld aan de hand van een rompertje met de boodschap ‘Wegens lange productietijd is het kerstcadeautje vertraagd. Verwacht: augustus 2020’. Voor de gender reveal maakten we een filmpje met een confetti shooter. 

De zwangerschap zelf verliep op zich super vlot. In het begin was ik wel misselijk, maar tot op de laatste dag van mijn zwangerschap ben ik zeer actief gebleven. Door de coronacrisis heb ik, op aanraden van de gynaecoloog, uit voorzorg twee maanden thuis gezeten. Ook mijn vriend was toen thuis en dat maakte dat we nog veel tijd met z’n tweetjes hebben kunnen doorbrengen. We konden samen de babykamer in orde brengen, doopsuikerideetjes opdoen, het geboortekaartje ontwerpen, samen gaan wandelen en fietsen… 

Frambozenbladthee en fitnessoefeningen

Cas werd in het begin vrij groot en zwaar geschat, dus we kregen langs alle kanten te horen dat we wellicht eerder zouden bevallen. Maar de uitgerekende datum kwam in zicht en de tekenen voor een bevalling bleven uit. Mijn vriend had de week voor de uitgerekende datum verlof genomen en zou op 25 augustus terug moeten gaan werken. Ik heb die week liters frambozenbladthee gedronken en de ochtend van mijn bevalling nog fitnessoefeningen staan doen om alles op gang te brengen.

De uitgerekende datum kwam in zicht en de tekenen voor een bevalling bleven uit.

Die zondagavond zaten we gezellig in onze lounge. Toen ik mij verplaatste, voelde ik ineens een ‘knak’ in mijn buik. Mijn vliezen waren gebroken. De materniteit liet via de telefoon weten dat we nog thuis mochten blijven tot de weeën niet meer draagbaar waren. Mijn zus, die vroedvrouw is, heeft me gedurende die tijd samen met mijn vriend begeleid tot het niet meer ging. Rond middernacht zijn we naar het ziekenhuis gegaan met drie centimeter ontsluiting. Twee uur later kreeg ik een epidurale verdoving en om 4u52, na een klein half uurtje persen, is Cas geboren. Ons regenboogkindje. Dat eerste moment dat ze Cas op mij legden, voelde vooral heel onwennig. Maar al snel komt het besef dat het je eigen kindje is en overviel de ontzettende grote liefde mij. Het is in geen woorden te beschrijven wat er op zo’n moment allemaal door je heengaat. 

Omwille van de coronamaatregelen mochten we geen bezoek ontvangen in het ziekenhuis. Achteraf gezien vonden we dat een goede regeling. Omdat we ons enkel over onszelf en Cas moesten bekommeren en niet om al het bezoek, waren we heel ontspannen en verliep de borstvoeding meteen van in het begin goed. Natuurlijk was het voor de kersverse grootouders, peter en meter wel jammer dat ze moesten wachten om Cas te ontmoeten. 

Rots in de branding

Ik vind het heerlijk om mama te zijn. Ik zou een hele dag kunnen knuffelen met Cas en uren naar hem kunnen staren. Het is alsof mijn levensdoel eindelijk bepaald is. Moeder zijn betekent voor mij de rots in de branding zijn. Alles op alles zetten zodat mijn kind het fijn heeft. Het betekent ook alle dagen vuile kleren, van een beetje terug te geven, lekkende borsten, een pamper die lekt,... Tot zelfs af en toe eens dagen waarin je geen tijd vindt om jezelf te douchen.

Waar ik het in het begin moeilijk mee had, en nu nog eigenlijk steeds heb, was planningen maken. Hoe kon zo’n klein baby’tje nu in één, twee, drie mijn hele planning omgooien? Ik was voor Cas al vrij chaotisch, dus ik moet wellicht niet vertellen dat het nu zeker niet beter geworden is.

Hoe kon zo’n klein baby’tje nu in één, twee, drie mijn hele planning omgooien?

Het moederschap heeft mij zeker veranderd. Heel mijn denken, doen en laten staat nu in teken van mijn kind. Ik heb het zeer moeilijk met hem los te laten. Sinds zijn geboorte heb ik hem al een aantal keer achtergelaten om bijvoorbeeld naar de kapper te gaan of te gaan eten met Maxim. Maar daar kan ik maar even van genieten. Ik tel vaak de tijd af om opnieuw bij Cas te zijn. Ik wil gewoon zoveel mogelijk genieten van alles wat deze baby te bieden heeft. Of er ooit een tweede kindje zal komen, dat is iets wat de toekomst zal uitwijzen.

Foto’s: eigen foto’s, Amelie Poppe Fotografie

Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.

Lees ook:

• Evelyne (29): ‘Het was stil in mijn buik. Mijn zoontje leefde niet meer.’
• Jolien (26): ‘Mijn toenmalige partner stond niet achter een kind en wou dat ik voor abortus koos’
• Julie (30): ‘Ik ging naar spoed om mijn ongerustheid te sussen. Twee uur later beviel ik met een spoedkeizersnede’