BABYB(R)ABBELS – Sofie (36): ‘Af en toe stel ik mezelf de vraag of we er goed aan hebben gedaan om Mil in deze wereld te brengen’

En plots sta je daar, met een kind in je armen. Van een kinderwens tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Sofie koos er bewust voor om op latere leeftijd zwanger te worden en wil het waarschijnlijk ook maar bij één kindje houden. ‘Nu voel ik mij pas écht klaar’, klinkt het.

Sofie (36) werd begin dit jaar mama van Mil. ‘Onze eerste en heel waarschijnlijk ook enige zoon’, vertelt ze. ‘Toen we beslisten om aan kinderen te beginnen, wist ik op voorhand dat het niet evident ging worden. Ik heb ooit anderhalf jaar geen regels gehad en mijn gynaecoloog wist me toen te vertellen dat ik mogelijks hormoonproblemen zou kunnen hebben.‘ Dus een kindje krijgen, zou niet van een leien dakje gaan.

‘Mijn vriend en ik hadden ons wel voorgenomen dat als er een kindje kwam, dat heel welkom zou zijn. Maar als het niet zou lukken, dat dat ook zo zou zijn. Ik wou zeker niet met IVF beginnen omdat ik in mijn omgeving gezien heb hoe zwaar dat mentaal (en fysiek) weegt. Ik denk niet dat ik daar emotioneel sterk genoeg voor zou zijn.’ Na één jaar proberen, gingen Sofie en haar vriend ervan uit dat een kindje niet voor hen zou zijn. Maar enkele maanden later was het dan toch zover, en nog eens 38 weken later kwam Mil ter wereld. ‘Ik ben ergens ook wel blij dat ik tot deze leeftijd gewacht heb om aan een kindje te beginnen. Nu voel ik mij pas écht klaar.’

Eclairs en epidurale

Ondanks dat ze geen complicaties had, zat Sofie niet op een roze zwangerschapswolk. ‘Ik had niet de typische “Ik ben zo zalig zwanger”-gevoelens of geen speciale goestingskes. Wél intensere goestingskes. Had ik zin in een eclair, dan kon ik daar ook echt mega hard naar verlangen. Daarnaast heb ik ook wel wat angsten gehad tijdens mijn zwangerschap. Vooral om mijn baby te verliezen. Ik las iets te vaak verhalen waarbij het slecht afliep. En ook al nam ik mezelf voor die verhalen niet meer te lezen, toch deed ik het. Tegen het einde was ik het zwanger zijn redelijk beu.’ En alsof hij het voelde, meldde Mil zich op 38 weken. ‘Het was mijn laatste werkdag. Ik moest die dag een aantal keer heen en weer lopen en had de hele tijd last van wat krampen en steken. Voorweeën, grapte ik tegen mezelf.’

Ik ben blij dat ik tot deze leeftijd gewacht heb om aan een kindje te beginnen. Nu voel ik mij pas écht klaar.

Op weg naar huis kwamen de krampen op heel regelmatige basis en werden ze toch wat sterker. ‘Eenmaal thuis ben ik beginnen timen. Er bleek tussen de 4 à 5 minuten tussen te zitten, dus belde ik naar het ziekenhuis. Ik mocht komen. Ik had me voorgenomen om het eerst zonder epidurale verdoving te proberen. Maar na 5 uur pijn te hebben en nog maar 4 centimeter ontsluiting, heb ik toch beslist om een ruggenprik te nemen. Ik was wat teleurgesteld in mezelf want mijn mama heeft drie kinderen op de wereld gezet zonder verdoving. Mijn eeuwige heldin. Maar wat een opluchting! Ik kon weer ademen en wat rusten, en gelukkig heeft het ook mijn weeën niet afgeremd. Even later, na één uur persen, is Mil geboren. Waar ik het meest van onder de indruk ben? Dat ik na de bevalling alweer vergeten was wat voor pijn ik uren heb ondergaan. Ik kon mij die pijn niet meer voorstellen.’

Kampvuur

Het geboortekaartje van Mil tekende Sofie helemaal zelf. ‘Omdat ik iets wou dat van ons beiden kwam. Niet door iemand anders bedacht, maar vanuit ons hart. Ik heb de inspiratie gehaald bij wat wij graag doen: in de natuur wandelen en samen aan een kampvuur zitten. Ik wou er nog meer bij tekenen, maar mijn skills zijn niet zo geweldig. De tekening is gebaseerd op een foto van ons twee op een reis door de Verenigde Staten. We hopen ooit met Mil naar daar te reizen.’

‘Als geboortegeschenkjes hebben we gekozen voor iets wat ook nuttig is voor de mensen. Ik heb zelf geurkaarsjes gemaakt, we hebben zakjes gevuld met bloemenzaad en voor de kindjes heb ik gewoon kartonnen doosjes met wasco’s gekocht. Een tijd geleden stuurde een vriendin een foto van op haar kampeertrip waar de kaars van Mil op tafel stond te branden. Van de schoonfamilie van mijn zus kregen we een foto doorgestuurd van de bloemen die ze met de zaadjes hadden geplant. Dat vind ik super leuk! Als zwangerschapsaankondiging maakte ik zelf trouwens een animatiefilmpje van een zaadcel die zwemt naar een eicel op een foto van mij buik.’

https://www.instagram.com/p/B1L0EEEoAFF/?utm_source=ig_web_copy_link

Bewust één kindje

‘Af en toe stel ik mezelf wel de vraag of we er goed aan hebben gedaan om Mil in deze wereld de brengen. Als je kijkt naar wat er allemaal rondom ons gebeurt... Ik hoop dat wij hem kunnen laten opgroeien tot een zelfstandige jongen met respect voor iedereen. En dat hij deel kan uitmaken van een generatie die het beter zal doen dan hun voorgangers. Waarom maar één kindje? Ik ben ondertussen 36 en wil liever niet na mijn 40ste zwanger zijn.’

‘Ook financieel lijkt één kindje me ideaal. We maken graag verre reizen, vooral naar de Verenigde Staten. Met één kindje lijkt ons dit nog financieel haalbaar. Een kind kost een huis wordt vaak weleens verteld, en dat klopt ook echt. Daarom hebben we beslist om te werken met wasbare luiers. Ik ben heel blij dat we dit doen. Je bent er redelijk snel mee weg en we hebben bijna niets van afval. Ook de aankoopprijs is beduidend lager dan de aankoop van wegwerpluiers.’

Geboortegeschenkjes

Als geboortegeschenkjes hebben we gekozen voor iets wat ook nuttig is voor de mensen. Ik heb zelf geurkaarsjes gemaakt, we hebben zakjes gevuld met bloemenzaad en voor de kindjes heb ik gewoon kartonnen doosjes met wasco’s gekocht.

Foto’s: Jens Bogaerts

Lees ook:

• Shana (26): ‘Ik had de mooiste onderwaterbevalling ooit’
• Nathalie (33): ‘Het gevoel van veiligheid tijdens een thuisbevalling maakt het echt heel aangenaam’
• Julie (30): ‘Ik ging naar spoed om mijn ongerustheid te sussen. Twee uur later beviel ik met een spoedkeizersnede’