Nee, een crowdfunding opstarten is niet nodig. Redactrice Katrien zit niet in geldnood, maar wil wél wat meer overhouden aan het einde van de maand. Wat blijkt? Eén: het is veel eenvoudiger dan het lijkt. Twee: ook zonder latte is het leven mooi.
Er is een tijd geweest dat ik niet met een gat, maar met een krater in mijn hand door het leven huppelde. Online shopperdeshop, lunchen met de vriendinnen, chai latte on the go, citytripjes met logement in het hipste hotel van de stad. Yolo! Elke uitgave vergoelijkte ik met het ‘Maar ik ben het waard’-mantra dat ons van shampoos tot vrouwenseries wordt wijsgemaakt. Ik verdiende het omdat ik hard gewerkt had, omdat een vrouw vanaf een bepaalde leeftijd toch geen plastic handtas meer meezeult, omdat qualitytime met vriendinnen zo belangrijk is, omdat ik zo’n impulsieve lust-for-life-crazy vrouw ben. Tot ik enkele keren na elkaar verhuisde (vooral dóén als je je geld er snel wil doorjagen) en besefte dat ik geen vet spaarvarken had om op terug te vallen. Bovendien begon ik steeds vaker aan moneygraine te lijden, lees: een licht onpasselijk gevoel in combinatie met een bonzend hoofd telkens als ik onnodig mijn euro’s over de balk smeet. Wat voor een materialistische consument was ik geworden? Een jaar geleden besloot ik het geld niet meer uit ramen en deuren te smijten en begon ik beetje bij beetje reserve te kweken. Maar het kan nog beter. Voor Flair hou ik een maand lang elke uitgave onder de loep. Welke kosten kan ik schrappen of vervangen? En hoe doe ik het beter dan in mijn spendaholic-periode? Bij elke kostenpost vergelijk ik mijn uitgaven met die van een jaar geleden. Doe ik het nu beter? En weet je, zo moeilijk is een beetje besparen eigenlijk niet.
Besparen op... eten
- In de online supermarkt werk ik braaf mijn lijstje af en ga ik naar de kassa zonder de koekjes en chocolade te moeten passeren.
- Ik laat in enkele dagen tijd zes klantenkaarten aanmaken. De promoties vliegen me meteen rond de oren.
- Eten is, samen met onderdak, de meest primaire basisbehoefte. Rigide je uitgaven halveren lukt dan ook niet. Maar net omdat het een grote deel van je huishoudbudget uitmaakt, worden al die kleine beetjes samengeteld al gauw veel.
De supermarktcheck
Welke supermarkt bezocht ik? Degene die om de hoek ligt, natuurlijk. Fout numero uno! Voor een goedkopere supermarkt een halfuur omrijden is ook allesbehalve een geldbewuste keuze, maar op de website van Test-Aankoop kan je in enkele klikken de voordeligste supermarkt bij jou in de buurt vinden. Ik geef mijn postcode in, duid aan hoeveel gezinsleden er zijn (twee, want de foetus in de buik tel ik niet mee – al is die dagelijks goed voor op z’n minst een boterham met chocoladehagelslag meer) en of ik merk- of huisproducten koop (beide). De supermarkt waar ik nu ga, zou me volgens de site € 369,90 per maand kosten. De goedkoopste supermarkt, waar ik € 332,59 zou uitgeven – is op vier kilometer van mijn deur. Hop, € 37 bespaard!
Huismerken
Ik was vroeger de snob die gedachteloos naar het bekende merk greep ‘omdat het toch van betere kwaliteit is’. Mijn prioriteiten leg ik nu elders: biogroenten en -fruit, graag. Maar of mijn bloem, kokosmelk en pasta nu van het huismerk zijn of niet: I don’t care. Een voorbeeld: de hagelslag (voor de foetus, je weet wel) van een bekend merk kost € 3,75 voor 400 gram. Voor de hagelslag van het huismerk betaal ik € 1,97 voor 600 gram. De helft, dus. Wow.
Seizoengroenten
Het is de maand van champignons, prei, witloof, boerenkool en schorseneren. Voor prei betaal ik 1,65 per kilo, bij een luxueuzere supermarkt zie ik reclame voor schoongemaakte boontjes (buiten het seizoen) met sjalot voor € 16,60 per kilo. Aan mijn prei verlies ik een deel kuisafval, maar dan nog is het verschil groot.
Weekmenu en kliekjesgerechten
Nu ik toch in de biechtstoel zit: tot een jaar geleden kieperde ik wekelijks minstens een kwart van de inhoud van mijn koelkast de vuilbak in wegens over datum. Niet goed voor het milieu, pure verkwisting en niet oké voor mijn portemonnee. Sinds ik elk weekend een weekmenu opstel en daarbij ook een kliekjesdag incalculeer, is het misschien nog een... vijftiende? Het excuus dat een weekmenu zo burgerlijk is en niet matcht met je yolo-agenda? Voorzie altijd enkele gerechten die niet snel bederven en die je makkelijk een week later kan verorberen. En wat met het commentaren als ‘Zeg, zo gestructureerd... Ik leef van dag tot dag!’? Grow up, als tien minuten plannen op een zondag je tot een burgertrut maakt, dan is het tijd voor iets anders ‘zots’ in je leven. Al oranje lipstick geprobeerd?
Online boodschappen
Recent onderzoek wees uit dat mensen die offline boodschappen doen, méér aan ongezonde voeding uitgeven dan zij die online shoppen. En of dat een feit is! Van achter mijn computer werk ik mooi het lijstje van mijn weekmenu af, vergelijk ik snel de prijzen en klik ik door naar naar de kassa zonder de koekjes, aperitiefhapjes en chocolade te moeten passeren. De volgende avond rij ik mijn auto tot voor de deur van de winkel, laad ik de bakken met boodschappen in en ben ik vijf minuten later weer thuis.
Klantenkaarten en bonnen
Ik was jarenlang ‘madame non’ aan de kassa. Heeft u een klantenkaart? Nee. Wilt u er één? Nee, dank u. Spaart u zegels voor handdoeken/pannen/gratis producten? Nee. Waarom die constante weigering? Geen idee, eigenlijk. Een beetje mijn ‘Big Brother won’t be watching my winkelkar!’-gevoel gecombineerd met ‘Pfff, voor die paar euro’s’. Voor deze reportage bezwijk ik en ben ik in enkele dagen zes klantenkaarten rijker. De promoties vliegen me rond de oren. Ik installeer de app Myshopi en scan een promoproduct in. Enkele dagen later krijg ik € 2,62 teruggestort. In een drogisterij mag ik vier douchegels voor de prijs van twee halen nadat ik de desbetreffende actie op mijn klantenkaart heb geactiveerd. Oké, het kost me enkele minuten tijd en moeite, maar ik schat dat dit me in totaal zo’n € 20 oplevert deze maand. Feest! Correctie: sparen!
Zondag = kookdag
Deze maand kook ik twee zondagen enkele uurtjes voor de rest van de maand. Ik vries in: vijf porties spaghetti, zes porties groenteballetjes (om bij quinoa of een curry te gooien), vier porties soep, en met het blondiesrecept van foodblogster Ellen Charlotte Marie heb ik een tussendoortje voor enkele dagen. Mijn ontbijtgranen (quinoavlokken met olie en agavesiroop) bereid ik op maandagochtend in een halfuurtje in de oven. Ik heb dus een week ontbijt voor een prikje. Brood maakt mijn vriend eenmaal per week. Niet in een broodmachine, gewoon in een cakevorm in de oven. Wat een moeite, zeg je? Bwa, hij doet het zelfs nog na zijn werkdag om 20u, en ja, hij is nog altijd gelukkig. Alleen al voor die broodgeur in huis ga je aan de slag!
Lees ook:
