De beste (en slechtste) boeken die redactrice Annelies las in 2022

Dit is zonder twijfel het mooiste boek dat ik dit jaar gelezen heb. Laat je niet afschrikken door de omvang, of het feit dat het fantasy is. ‘Addie LaRue’ is namelijk veel meer dan dat. Het is een prachtig verhaal over een onmogelijke, maar onvoorwaardelijke liefde tussen twee mensen die elkaar eigenlijk nooit hadden mogen ontmoeten. En vooral over een jonge vrouw die ontdekt hoe belangrijk het is om de mensen die je graag ziet dicht bij je te houden.

In dit verhaal maak je kennis met Martha, die probeert haar leven op de rails te houden terwijl ze worstelt met haar mentale gezondheid én haar huwelijk op springen staat. Dit boek greep me vooral aan omdat het me een spiegel voorhield waar ik op dat moment eigenlijk nog niet in wilde kijken. Maar wat ben ik dankbaar dat ‘Leed en lief’ afgelopen jaar toch op mijn pad is gekomen. Door middel van Martha’s verhaal heb ik veel geleerd over mezelf, én Masons zwarte zelfspot was een grappig en herkenbaar extraatje. Wat een parel!

Een roman van een Vlaamse auteur heeft bij mij toch altijd een streepje voor, zeker als het een klepper is als deze. In ‘Toen liefde leven werd’ kom je terecht in het leven van Laura, die na lang zoeken haar plek in de wereld lijkt te vinden bij haar vriend Thomas. Alleen is het leven dat hij wil, niet noodzakelijk datgeen dat zij ook wil leiden. Wat me vooral aansprak in dit boek is de manier waarop op een heel open, intieme en eerlijke manier over abortus wordt gepraat. Uit het oogpunt van de vrouw én de man.

De tweelingzussen Desiree en Stella Vignes zijn elkaars spiegelbeeld. Op zestienjarige leeftijd lopen ze samen weg van de kleine, zuidelijke zwarte gemeenschap waarin ze zijn opgegroeid, maar al snel scheiden hun wegen. Eenmaal volwassen lijkt hun spiegelbeeld te zijn vervlogen. De ene zus leidt haar leven als zwarte vrouw, terwijl de andere alles achter zich laat en vanaf nu een identiteit als witte vrouw heeft aangenomen. Dit indrukwekkende plot over ras, lot en de speciale band tussen tweelingzussen raakte me diep, en leerde me tegelijkertijd ook veel bij.

Natuurlijk mag mijn favoriete thriller van dit jaar niet in het lijstje ontbreken. ‘De gastenlijst’ liet mij achter met open mond. De manier waarop Lucy Foley dit plot uitwerkt, met alle twists en turns, is ronduit fantastisch. Het feit dat het geheel zich dan ook nog eens afspeelt tijdens een bruiloft op een schitterend, maar stormachtig eiland aan de Ierse kust, maakt het plaatje compleet.

Ik heb een haat-liefdeverhouding met gehypete boeken. Het probleem is dat de trend errond ervoor zorgt dat mijn verwachtingen hoog gespannen staan, en uiteindelijk niet worden ingelost. Dat was het geval voor dit boek en het volgende. ‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ werd dit jaar verfilmd met Mila Kunis, maar de film heb ik na 20 minuten al stopgezet. Wat me vooral stoorde in dit boek is de manier waarop met eetgestoord gedrag wordt omgegaan, alsof het een trend is. De (ontkende maar overduidelijke) eetstoornis van het hoofdpersonage draagt ook op geen enkele manier bij tot het plot. Daarbij kwamen nog de erg plastische verkrachtingsscènes en het victim blamen, en was voor mij de maat vol. Als je het toch wil proberen: check zeker de trigger warnings.

Zoals ik al zei daarnet, ook rond dit boek was de hype enorm. Het werd overal op Booktok en Bookstagram getipt, waardoor ik dus niet kon wachten om het te lezen. Jammer genoeg stelde het me misschien daarom net nog meer teleur. Het boek heeft nochtans alle elementen die een goede thriller zou moeten hebben, met slimme plottwists en een goed concept. Maar ondanks dat alles heeft het me op geen moment verrast of geraakt, en bleef het plot voor mij wat kabbelen aan de oppervlakte. Ik las het uit, maar moest het teleurgesteld wegleggen. Al is het zeker het proberen waard, want zoveel anderen vonden het wel de moeite waard.

Ik zeg altijd dat elk boek het proberen waard is, maar ook ik heb mijn limieten. Colleen Hoover heeft veel leuke boeken geschreven, die vlot lezen en erg entertainend zijn. Met dit boek sloeg ze de bal, naar mijn mening, echter stevig mis. ‘Too late’ zit vol van de verkrachtingsscènes, drugs, en (partner)geweld. Ik schuw die onderwerpen absoluut niet en lees normaal gezien graag de iets zwaardere literaire fictie, maar in dit boek leek het vooral de bedoeling om te choqueren. De tijdslijn die Hoover hanteert is ook ontzettend verwarrend, waardoor je sprongen maakt van her naar der en absoluut niet meer kan volgen. Geen aanrader dus, als je het mij vraagt.

Wil je wél over dit soort onderwerpen lezen in een toegankelijk boeken? Probeer dan ‘Black’ van Dirk Bracke.