‘Mag je wel vinden dat er iets mis is met je kind? Wat voor soort moeder ben je dan?’
‘De Duw’ zet je aan het denken: wat als niemand je gelooft?
Yes, het is tijd voor een nieuwe #FlairBookClub. Elke maand tipt een redactrice je een van haar must-reads. Zo van die boeken die je niet kan wegleggen. Deze week tipt redactrice Dewy je ‘De Duw’ van Ashley Audrain: een debuutroman met een donkere ondertoon.
Waarover gaat ‘De Duw’?
In ‘De Duw’ volgen we het verhaal van drie generaties moeders uit dezelfde familie. De focus ligt op de jongste moeder, Blythe. Al probeerde ze het wel, Blythe had geen liefdevolle relatie met haar eigen moeder, die op haar beurt ook geen band had met haar moeder. Ondanks haar moeilijke jeugd vindt ze geluk bij Fox, zowat de man van haar dromen. Het koppel is erg gelukkig en Blythe wil er dan ook alles aan doen om dat zo te houden.
Ze krijgen samen een dochtertje, genaamd Violet. De bindingsangst en het ontbrekend moedergevoel dat in Blythes familie heerst probeert ze volledig te onderdrukken. Ze wil er alles aan doen om haar dochter niet dezelfde jeugd te geven als zijzelf gehad heeft. Maar al snel merkt ze dat er iets niet klopt: het lijkt wel of haar dochter niets met Blythe te maken wil hebben. Ze merkt op dat Violet andere kinderen én haar eigen moeder pest, dat ze heel stout is en dat ze Blythe wil vernederen. Wanneer papa Fox in de buurt is, gedraagt Violet zich als een engeltje. Hij denkt dat zijn vrouw zich alles inbeeldt. Maar de situatie escaleert en er gebeuren dingen waarvan Blythe zelf niet wíl geloven dat haar dochtertje er iets mee te maken heeft… Al zag ze het met haar eigen ogen gebeuren.
Favoriete quote
We hadden onze problemen kunnen tellen op de bloemblaadjes van het madeliefje uit mijn boeket, maar het zou niet lang meer duren voordat we verdwaalden in een veld vol.
Het was niet makkelijk om slechts één quote uit te kiezen, maar deze heb ik zeker vijf keer na elkaar gelezen. Zelf vind ik het een prachtige metafoor. Het is een prachtige manier om iets wat zo triest is voor te stellen, en ik zie het ook echt voor me in mijn verbeelding. Dat je in een mum van tijd van het gelukkigste moment in je leven in een donker en diep gat kan vallen, vind ik een angstaanjagende gedachte. Toen ik dieper over deze woorden begon na te denken, besefte ik ook dat dat ene madeliefje vol problemen er in dat boeket waarschijnlijk vreselijk verwelkt uitzag. Terwijl het in het veld vol problemen de mooiste bloem zou zijn.
Waarom moet je ‘m absoluut lezen?
Eerst en vooral: het is taboedoorbrekend. Want mag je wel vinden dat er iets mis is met je kind? Wat voor soort moeder ben je dan? Een oplettende, of een vreselijke? De angst om als die tweede aanzien te worden kan ervoor zorgen dat je je eigen hoofd tilt doet slaan. Al is het boek fictie, toch sta je even stil bij die gedachte en besef je dat er ongetwijfeld meer moeders in een soortgelijke situatie zitten dan je beseft… Ze verzwijgen het waarschijnlijk alleen.
Verder laat het je ook even stilstaan bij het belang van steun en vertrouwen in een relatie. Persoonlijk kreeg ik na het lezen van dit boek even een vlaag van onzekerheid over me heen. Ik ben zelfs naar mijn vriend gestapt om bevestiging te zoeken: ‘Jij zou me toch geloven, hé?’ Want wat als dat niet zo zou zijn? Blijf je dan helemaal alleen achter met steeds diezelfde gedachte dat het misschien toch aan jezelf lag?
De verhaallijn wordt soms wat ingewikkeld omdat je van de ene naar de andere generatie springt, maar de focus ligt wel duidelijk bij Blythe. En ten slotte: het is écht goed geschreven. De spanning blijft erin zitten van het eerste hoofdstuk tot het laatste. En over dat laatste gesproken, ik kreeg kippenvel over mijn hele lijf bij die allerlaatste zin…
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
