Lees hier een fragment uit ‘Het eiland’, de feelgoodroman van Kaat De Kock die je deze week bij je Flair vindt

Onze eigenste eindredactrice en zalige collega Kaat De Kock is ook een steengoede auteur. Deze week krijg je helemaal exclusief (nergens anders te verkrijgen, ook in de toekomst niet) haar feelgoodroman ‘Het eiland’ bij je Flair. En dat voor amper € 2,95 (!) extra.

Hier kon je de korte inhoud al lezen, maar vandaag lichten we nog een extra tipje van de sluier. Hieronder lees je namelijk in primeur een fragment uit het boek. Nog net dat extra duwtje in de rug nodig om je Flair van deze week in huis te halen? Hierbij!

Het eiland

De hitte overvalt me en heel even heb ik het gevoel dat ik niet kan ademen. Ik voel een straaltje zweet tussen mijn borsten naar beneden glijden. Zowel op het vliegtuig als in de luchthaven werden we allemaal uit elkaar gehouden. We konden trouwens sowieso niet zien wie de kandidaten waren en wie de crew. Iedereen was even jong. De enige gezichten die we herkenden, van de castingdag, waren meteen ook de enige iets oudere mensen. Ik schat ze achteraan in de dertig, misschien begin veertig.

We zitten opgesloten in onze hotelkamer en die mogen we niet verlaten tot we naar onze bestemming worden gebracht. Ik sta op het balkon en kijk naar buiten. Ik zie het zwembad van het hotel, dat er superaantrekkelijk uitziet. Het is leeg en verlaten, waardoor ik ervan uitga dat er geen andere gasten zijn. Alleen wij, de productie en de kandidaten. Misschien begint het avontuur wel hier, denk ik plots. Krijgen we zo meteen een opdracht. Misschien is dit de eerste De Mol voor koppels, hoe cool zou dat zijn? Maar waarom heb ik dan zoveel bikini’s en jurkjes mee? Dat is nu niet de meest voor de hand liggende De Mol-kandidaten-outfit.

Jordy ligt op het bed met zijn ogen dicht.

Ook hij is helemaal murw van de warmte. Er is wel airco in de kamer, maar die staat vastgeroest op standje ‘Antartica’. En aangezien we niet ziek willen worden voor het avontuur goed en wel begint, hebben we die maar uitgezet.

Zouden er cameraatjes verstopt zijn in de kamer om onze reactie te filmen als er zo meteen plots iets gebeurt? Of mogen ze niet zomaar camera’s plaatsen zonder ons dat te vertellen? Ik weet het eigenlijk niet. We hebben een gigantisch dik contract moeten tekenen, dat ik eerlijk gezegd niet helemaal heb gelezen. Serieus, de privacyclausule en algemene voorwaarden van Facebook was niets vergeleken met deze berg papier. En al even onbegrijpelijk. Het enige wat ze ons nog eens extra op het hart hebben gedrukt, is dat we tegen niemand mogen vertellen waar we zijn en wat we hier doen, tot het programma op tv is, en zelfs dan mogen we niet over de inhoud praten tot alles is uitgezonden. Maar dat leek me nogal logisch. Ik kan moeilijk tegen iedereen gaan verklappen dat wij al zeker niet de mol zijn.

Bám bám.

Er wordt kordaat op de deur geklopt.

Jordy schiet recht en we kijken elkaar aan. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en ik voel dat bij mij hetzelfde gebeurt.

Het is zover.

Het avontuur is begonnen.

Ik trek de deur open, maar kreeg geen camera in mijn gezicht. Er staat alleen een jonge man.

‘Pak jullie spullen, ik breng jullie naar de villa.’

De villa? Wat moeten we in een villa?

Nu ja, misschien is dat wel een mooie locatie vanwaaruit we beginnen te liften of waar we onze eerste opdracht krijgen.

We nemen onze bagage en volgen de man de lift in en dan naar het parkeerterrein. Hier, op het asfalt, is het nog warmer. De grond lijkt wel te bewegen en ik zie plassen liggen. Da’s een fata morgana, dat weet ik nog van toen ik klein was en mijn vader me uitlegde waarom die heerlijk uitziende plas waarin ik wilde gaan springen, plots verdwenen was.

In de auto zwijgen Jordy en ik en houden we elkaars hand vast. Het is ook niet nodig om te praten, we denken toch allebei hetzelfde. Het komt grotendeels neer op what the fuck.

Na zowat een kwartier houdt de auto stil voor een villa. Het is een groot, wit, modern gevaarte. Zo’n typische toeristenvilla. ‘Ga maar naar binnen’, zegt onze chauffeur als we met onze bagage zijn uitgestapt.

Ik kijk Jordy aan. Hij haalt zijn schouders op. Mijn hart klopt zo snel dat ik denk dat de kijkers thuis het gaan kunnen zien als ze aandachtig kijken.

Schoorvoetend lopen we het huis binnen, op onze hoede voor... ja, wat zou er eigenlijk kunnen gebeuren? Iets engs? Iets spannends?

Zodra we de deur openen, zien we de camera.

Het is begonnen!, kan ik alleen maar denken.