‘We staan met z’n allen alleen in het ouderschap, en dat wil ik met "FAQ" doorbreken. Niet ieders verhaal is hetzelfde, maar de grote lijnen zijn wel vergelijkbaar.’
Nele Reymen (39) over haar nieuwe boek ‘FAQ’: ‘Néé, je bent niet de enige ouder die zich soms de meest absurde vragen stelt’
Hoera! Flairs trouwe columniste Nele Reymen (39) beviel zopas van een boekbaby. ‘FAQ – Veelgestelde vragen over het moederschap beantwoord (of net niet)’ zag het levenslicht nadat Nele als kersverse moeder met 101 vragen zat, en ze bedacht dat zij heus niet de enige kon zijn. ‘Ik hoop met mijn boek jonge ouders gerust te stellen en hen te verzekeren dat het perfect normaal is om jezelf de meest absurde vragen te stellen. Iedereen stelt ze!’
Nele Reymen (39) ken je als auteur, journaliste en uiteraard als Flairs columniste. Vier jaar geleden werd ze voor het eerst mama en wekelijks vertelt ze op Flair.be alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Trouwe lezers weten dat niemand zo eerlijk, open, oprecht maar vooral onomfloerst de mooie en minder mooie kanten van het ouderschap onder woorden kan brengen als Nele. Zoals bij iedere kersverse mama verloopt dat moederen niet zonder slag of stoot. Haar nieuwste boek ‘FAQ – Veelgestelde vragen over het moederschap beantwoord (of net niet)’ schreef ze naar eigen zeggen omdat ze als prille moeder erg zoekende was en 101 vragen had. ‘Bij de zoveelste vraag denk je: ben ik nu de enige die zich dit afvraagt? Maar dat is niet zo. Écht niet!’
Met z’n allen alleen
Ze besloot alle vragen die ze zich de afgelopen jaren stelde, van zwangerschap tot kleuterklas, te bundelen en te beantwoorden. Of toch in de mate van het mogelijke. ‘In de reacties op mijn columns op Facebook en Instagram komt steevast hetzelfde zinnetje terug: “Zo herkenbaar!”. Dat hoop ik ook met mijn boek te doen: jonge ouders geruststellen en hen verzekeren dat zulke vragen perfect normaal zijn. Iedereen stelt ze!’
Bij de zoveelste vraag denk je: ben ik nu de enige die zich dit afvraagt? Maar dat is niet zo. Écht niet!
Die bevestiging is nodig, vindt Nele, omdat het ouderschap soms verdomd eenzaam kan zijn. Door zwart op wit te lezen dat je niet de enige bent die zich soms de meest absurde vragen stelt, hoopt ze dat ouders zich minder alleen voelen. ‘We zijn met z’n allen alleen in dat ouderschap, en dat wil ik met “FAQ” doorbreken. Daarom is niet ieders verhaal hetzelfde, maar de grote lijnen zijn wel vergelijkbaar.’
Wat Nele zich de afgelopen jaren dan allemaal afvroeg? Wij selecteerden onze 7 favoriete vragen en vroegen de ‘FAQ’-auteur om tekst en uitleg.
1. Over Google aka de g-plek van elke zwangere vrouw
Uit ‘FAQ’:
Voor alles wendde ik me tot het internet, omdat er geen andere plek ter wereld is waar je zo schaamteloos jezelf kan zijn. Achter je computerscherm kan je zonder rode wangen of haperingen vragen stellen over de grootte van je tepelhof, de kleur van je afscheiding of de duistere gedachte dat je misschien beter een puppy had gekocht dan een kind.
Nele: ‘Die vragen begonnen reeds toen mijn lief en ik besloten om zwanger te worden. Na de eerste vrijpartij dacht ik al meteen: oké, we hebben seks gehad. Ben ik nu zwanger? Dus ik begon al snel de meest absurde zoektermen in te geven. “Hoe voel je dat je zwanger bent? Wat voel je bij de innesteling? Vanaf wanneer mag ik een zwangerschapstest doen?” Zodra ik zwanger was, googelde ik alles van de symptomen van toxoplasmose tot welke kaas ik mocht eten.’
Diep vanbinnen weet je dat alles oké is. Toch lees je dat graag zwart op wit.
‘Maar eigenlijk zocht ik niet zozeer naar antwoorden; eerder naar bevestiging. Diep vanbinnen weet je dat alles oké is. Toch lees je dat graag zwart op wit. Je bent nuchter genoeg om te weten hoe een zwangerschap verloopt, wat er kan misgaan en wat die kansen zijn. Toch wil je 100% zeker weten dat het geen ramp is als je een keertje schimmelkaas hebt gegeten of in de eerste week van je zwangerschap nog een glas hebt wijn hebt gedronken. En net daarom is Google daadwerkelijk de g-plek van elke zwangere vrouw.’
2. Over genieten tijdens de zwangerschap (of het gebrek eraan)
Uit ‘FAQ’:
Zelf had ik altijd een sterke maag. Tijdens de zwangerschappen niet meer. Zo had ik mijn emoties doorgaans redelijk onder controle. Tijdens de zwangerschappen niet meer. Zo kon ik grote hoeveelheden rauwe vis eten dat het ecologisch niet meer verantwoord was. Tijdens de zwangerschappen niet meer. Kortom, er waren veel dingen die ervoor zorgden dat ik mezelf niet meer was of herkende. En dat was vreemd. Net zoals het vreemd was dat iedereen zei dat ik ervan moest genieten.
Nele: ‘Een van de vaakst gehoorde reacties als mensen horen dat je zwanger bent? “Geniet ervan!” Het grappige is dat ik mezelf erop betrap dat ik het zelf ook zeg tegen zwangere vrouwen, maar ik probeer dat heel bewust niet te doen. Als mensen tegen mij zeiden “Geniet ervan”, dacht ik altijd: van wat? Van het kokhalzen, van de opgezwollen voeten, van het feit dat ik me dik en ellendig voelde, geconstipeerd was en aan het eind van de rit amper nog kon ademen?’
Genieten? Van wat? Van het kokhalzen, de opgezwollen voeten en het feit dat ik me dik en ellendig voelde?
‘Nu besef ik dat mensen simpelweg bedoelen dat je moet genieten van het feit dat er een kindje komt. Van het pronken met die dikke buik, van het samenstellen van de geboortelijst, van die eerste schopjes, van het inrichten van de babykamer en van het uitkijken naar het moment waarop je je baby eindelijk kan ontmoeten en in je armen mag sluiten.’
3. Over prijs vs kwaliteit
Uit ‘FAQ’:
Ik ben zo’n clichématige sukkel die op voorhand roept dat het allemaal niet zo veel geld moet kosten en dat je met een vijfdehandsbuggy, autostoeltje en matrasje ook kinderen kan grootbrengen. Maar op een doordeweekse dag sleurde ik mijn vriend toch mee naar een babyspeciaalzaak. ‘Dit autostoeltje biedt de meeste veiligheid. De rest… Tja…’ sprak de verkoper, terwijl wij aandachtig luisterden. Ik vulde in gedachten aan: de rest is goedkoper, maar ook minder veilig. Onze beslissing was gemaakt. Alsof we daarna zelfs nog maar die rest zouden overwegen! Wij wilden enkel het beste voor ons kind, toch?
Nele: ‘Dat bezoek aan de babyspeciaalzaak zal ik nooit vergeten. Je hebt de keuze uit honderden kinderwagens, maar dan prijst de winkelbediende uiteraard dat ene fancy, peperdure exemplaar aan waarmee we bospaden, modder én sneeuw konden trotseren en waar ons kind in zou kunnen zitten tot het bij wijze van spreken 12 is. Dan denk je: oké ja, ik heb dat nodig. Ze verzekerden ons dat het de veiligste optie was en wij gingen zonder verpinken voor de bijl. Ze pakken je daar echt mee hé, door te zeggen: je wil toch het beste voor je kind? Op zulke vraag kan je als ouder toch moeilijk nee zeggen? Al geef ik toe dat de geboortelijst bij onze tweede dochter veel minder uitgebreid was. Tegen dan weet je dat een baby eigenlijk niet veel meer nodig heeft dan voeding en jezelf (lacht).’
4. Over informatie vóór de bevalling
Uit ‘FAQ’:
Je bent zwanger en in het beste geval krijg je een kind. Dat is eigenlijk alle informatie die je nodig hebt. Al de rest is te veel informatie. Dat besefte ik toen ik voor het eerst mijn vroedvrouw op bezoek kreeg met een voorlichtingsboekje over de bevalling in haar handen. (…) Na een hele uiteenzetting waarin stap voor stap werd uitgelegd wat er met moeder en kind gebeurt tijdens de bevalling, staarde ik gewoon wezenloos naar dat boekje. Ik was op dat moment officieel bang voor die bevalling. De illustraties werden een voor een op mijn netvlies gebrand, terwijl ik eigenlijk het liefst van al wou wegkijken. Alles ontkennen.
Nele: ‘Die uiteenzetting duurde in mijn hoofd uuuren en toen ze klaar was, kon ik alleen maar denken: oké, nu heb ik er helemáál geen zin meer in. Hoeveel informatie is te veel informatie? Dat is een moeilijke vraag. Want je wil natuurlijk wel íéts weten, maar ook weer niet alles. Al zal dat ook wel weer voor iedereen anders zijn (lacht). Maar ik herinner me die introductie tot de bevalling toch als bijzonder, laten we zeggen. De tekeningen in dat boekje waren redelijk expliciet en dan hoorde ook nog eens dingen als: “En dan voelen we met de toppen van onze vingers het hoofdje binnenin”. Ik weet nog dat ik toen dacht: WAT?!’
Doordat ik alle info had verdrongen, was ik zeer onvoorbereid. En dan kom je voor verrassingen te staan.
‘Doordat ik alle info had verdrongen, was ik zeer onvoorbereid. Ik had totaal geen idee wat te verwachten en dan kom je voor verrassingen te staan. Ik liet de dokters en verpleegkundigen maar begaan, simpelweg omdat ik geen flauw benul had van wat er gaande was. Achteraf gezien is dat wel jammer. Nu besef ik dat ik er niets van wilde weten omdat ik echt bang was. Mocht ik wél geluisterd hebben naar de vroedvrouw tijdens het voorlichtingsmoment, had ik beter geweten wat me te wachten stond. Indien ik het opnieuw zou kunnen doen, zou ik in de aanloop naar de geboorte een cursus volgen. Al was het maar om mezelf toch iets meer controle over de situatie te geven.’
5. Over samen slapen met je baby
Uit ‘FAQ’:
Door haar binnen handbereik te hebben, moest ik ’s nachts namelijk niet meermaals uit bed. Veilige hechting mag dan wel een must zijn, zo weinig mogelijk lichaamsbeweging ’s nachts is dat voor een nieuwe moeder ook. Dus of samen slapen of co-sleepen aan te raden is? Zeker. Mits een kleine nuance: voor ouders met een baby is slapen op zich vaak nog belangrijker dan het feit of dat samen met die baby gebeurt of niet.
Nele: ‘Ik zal al maar meteen met de deur in huis vallen: ja, wij hebben met onze beide kinderen geslapen. In een co-sleeper, maar toch. Ik gaf borstvoeding dus ik vond het wel zo makkelijk dat ik niet uit bed hoefde om de baby te voeden. Zo moest ik zo min mogelijk bewegen. Zodra de co-sleeper te klein werd, verhuisden de meisjes naar een eigen bedje. Dat was een hele opluchting. Dan kon ik al eens terug een scheet laten zonder dat ze wakker werden (schaterlacht).’
Met of zonder kinderen in bed: zolang er maar geslapen wordt. Dat is het allerbelangrijkst.
‘Momenteel slaapt onze kleuterdochter erg moeilijk. Iedere nacht komt ze tussen ons in liggen. Dat kunnen we geen van beiden verdragen, omdat ze letterlijk dwars gaat liggen. Zo eindigen we steevast met een voet in ons oor of een elleboog in onze zij. De horror! Het werd op den duur zo erg dat we dan toch maar hebben toegegeven aan een plooimatrasje naast ons bed. Dat is de manier waarop iedereen het meest slaapt en daar gaan we voor: zoveel mogelijk slaap voor iedereen. Voor ouders met kleine kinderen is slapen op zich het belangrijkst. Of dat nu met of zonder kinderen in bed gebeurt, maakt niet uit. Zolang er maar geslapen wordt!’
6. Over sprongetjes
Uit ‘FAQ’:
Een sprongetje is een mentale groeispurt van de baby en daarbij ook een excuus voor die baby om te ongepasten tijde lastig te doen. Tijdens zo’n metaforische sprong wordt het kind volgens de lectuur namelijk hangerig, huilerig en humeurig. Eigenlijk net zoals de moeder wanneer die ongesteld moet worden. (…) Achteruitgang is in dit geval vooruitgang. Berust in je lot, neem een luier om die natte prot weg te werken en om helemaal voorbereid te zijn op de storm leg je er best ook eentje klaar voor jezelf.
Nele: ‘Het jammere aan die groeispurten is dat ik altijd pas achteraf besefte dat mijn kind zo lastig was vanwege een sprong. Het gebeurde vaak dat ik me dan een week lang afvroeg: wat voor monster heb ik in vredesnaam gecreëerd? Waarom heb ik zo’n kind? Waar liep het mis? En dan kan je baby plots omrollen, z’n hoofd rechthouden of in z’n handen klappen, en denk je: aaah, dat was het! Laten we zeggen dat ik de Oei ik groei!-app heel vaak heb geraadpleegd. Maar de informatie die je dan krijgt, is ook steeds geruststellend. Want hoewel die fase op dat moment eindeloos lijkt te duren, is ze wel degelijk van voorbijgaande aard. Je moet er gewoon op vertrouwen dat je kind snel weer de oude is.’
7. Over de tropenjaren
Uit ‘FAQ’:
‘Nog even,’ piep ik soms tegen mijn vriend, terwijl we ons elk apart naar de kleuterschool en de onthaalouder haasten, om soms ook nog voor de andere twee kinderen (Neles lief heeft twee dochters uit een vorige relatie, red.) aan de lagere en middelbare school te passeren. ‘Nog even,’ terwijl we elk apart een kind staan te troosten in het midden van de nacht. ‘Nog even,’ terwijl we elk apart een luier verwisselen bij die kinderen en we zelf in onze broek schijten. Want ‘nog even’ en dan zal alles wel makkelijker worden. Of beter gaan.
Nele: ‘”Nog even, nog even, nog even”, ik denk en zeg dat inderdaad vaak. Maar voor je ’t weet, ben je twee jaar verder. Want dat punt waarop je denkt dat de pittige jaren voorbij zijn en de rust enigszins kan terugkeren, verschuift altijd (lacht). Soms is het hier echt een jungle, zeker in de week dat mijn lief z’n twee oudste kinderen ook bij ons zijn. Het zijn vooral de kleintjes die zoveel aandacht vergen. De ene is bezig met de kleuter, de andere met de peuter. Je kan de hele dag met z’n vieren doorbrengen en ’s avonds tegen je partner zeggen: hey, was jij hier ook de hele tijd? Ik heb je eigenlijk amper gezien of gesproken. Ik denk dat die fase echt pas voorbij is als je kinderen zelfstandiger zijn. Zodra iedereen z’n eigen lepel kan vasthouden en z’n eigen gat kan afvegen, dan ben je er. Denk ik (glimlacht).’
Zodra iedereen z’n eigen lepel kan vasthouden en z’n eigen gat kan afvegen, dan ben je er. Denk ik.
‘Soms zitten we een beetje in overlevingsmodus, ook al wordt het door psychologen afgeraden om de tropenjaren zo te zien. Ik snap ook wel waarom. Je kan moeilijk zeggen: we spreken elkaar binnen twee jaar wel. Want wie weet ben je tegen dan zodanig uit elkaar gegroeid dat het niet meer te lijmen valt. Dan heb je enkel die kinderen nog gemeen, en dat wil je natuurlijk niet.’
‘Hoewel er absoluut niets mis is met het concept “date night”, houden mijn lief en ik meer van kleine gebaren. Elkaars favoriete chips meebrengen van de winkel. Het licht aanlaten als de ander in het donker thuiskomt. Een vluchtige kus geven of een briefje achterlaten. Allemaal dingen om elkaar te tonen: hey, ik ben je niet vergeten. Er is zelden tijd om echt te praten, maar ook daar zijn oplossingen voor. Zo doen wij de meisjes vaak samen in bad. Terwijl zij spelen, kunnen wij bijbabbelen. Of we duwen de kinderen in de fiets of in de bakfiets, zodat we ongestoord op gelijke hoogte kunnen kletsen. Eenvoudige maar doeltreffende manieren om elkaar niet uit het oog te verliezen en die tropenjaren te overleven. Nog even (knipoogt).’
Nele Reymen, ‘FAQ – Veelgestelde vragen over het moederschap beantwoord (of net niet)’, € 22,50 – Uitgeverij Vrijdag. Bestel het boek hier.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
