'Al mijn zintuigen draaien overuren en ik heb in geen jaren zoveel moois op één plek gezien.'
UITGETEST: redactrice Jolien ging tijdens een bosbad kopje-onder in het Muziekbos
Shinrin-yoku ofte bosbaden is een nieuwe trend die komt overgewaaid uit Japan. De bedoeling? Het bos induiken en kopje-onder gaan in de natuur om helemaal tot rust te komen. De zoveelste meditatietrend voor wannabe Dansaertvlamingen en inwoners van Zurenborg? Het zou goed kunnen, maar aangezien ik een natuurmens ben, wil ik het – ondanks dat ik op de boerenbuiten van de parking woon – toch een kans geven.
Had je mij een jaar geleden gezegd dat ik in een bos in de Vlaamse Ardennen – tijdens een pandemie dan nog – zou mediteren, dan had ik eens goed gelachen. Ik sta nogal sceptisch tegenover meditatie en de mogelijke positieve effecten die het zou kunnen teweegbrengen, en daar heb ik zo mijn redenen voor. Het is te zeggen: ik heb géén geduld. Op een fluorescerend rolmatje in veel te nauwsluitende sportkledij mijn benen in duizend verschillende posities wringen? Ik dacht van niet. Maar net omdat ik als een kip zonder kop door het leven spartel, zou een beetje bezinning eigenlijk geen kwaad kunnen – voor alle duidelijkheid: de woorden van mijn mama, niet de mijne. Tijdens een avondje internetten stootte ik toevallig op de website van Ingeborg, een wandelcoach die bosbaden organiseert in – je raadt het nooit – het bos! ‘Shinrin-yoku is een Japans begrip dat zoveel betekent als “bosbaden”. Het is bosbeleving in de ware zin van het woord, vertragen om je eigen ritme terug te vinden, genieten van eenvoud en mysterie’, staat er op haar site te lezen. En aangezien ik enorm graag wandel en naar het bos ga, leek het mij wel het proberen waard.
1 kilometer per uur
De sessie duurt 2,5 uur en gaat door in het mooie Muziekbos in Ronse. Ik ontmoet Ingeborg en de andere deelneemster om 9u stipt aan de ingang van het bos. We vliegen er meteen in, en dat mag je vrij letterlijk nemen. We schudden en springen alle stress waarmee we in de ochtend al te maken kregen – lees: mijn puppy die even vergeten was dat hij al zindelijk is en een ellenlange file – van ons af zodat we daarna op de juiste manier van start kunnen gaan.
Al mijn zintuigen draaien overuren en ik heb in geen jaren zoveel dingen gezien, gevoeld en geroken.
We dalen aan 1 kilometer per uur – zei ik al dat ik géén geduld heb?! – af en moeten ons ondertussen focussen op de geluiden die onze voeten op de ondergrond produceren. Ingeborg legt uit dat traag wandelen en ondertussen de tijd nemen om de omgeving met ál je zintuigen te verkennen ervoor kan zorgen dat je rustiger in het leven leert te staan. Ik zet al mijn vooroordelen aan de kant en geef het een kans. Ik adem de frisse boslucht in, bewonder het kleurenpallet, kijk naar de lijnen die de bomen vormen, luister naar de knisperende bladeren onder mijn voeten en kom in een mum van tijd helemaal tot rust. Of dat dénk ik toch, want mijn tijdsbesef is volledig weggevallen.
We stoppen ergens tussen de bomen en moeten van Ingeborg een voorwerp zoeken waarin we onze kopzorgen kunnen steken. Eens we dat gedaan hebben, graven we een kleine put waarin we dat voorwerp – in mijn geval een twijgje – kunnen stoppen. Volgens Ingeborg zal de aarde op haar beurt die kopzorgen composteren. Ik moet toegeven dat het allemaal een beetje vreemd klinkt, maar it makes sense tegelijkertijd. Daarna struinen we verder tussen de bomen en schotelt Ingeborg ons de ene metafoor na de andere voor. Het ene moment stel ik mij voor dat ik een treurwilg ben, het volgende moment voel ik mij een miniatuurpoppetje in een sneeuwbol en een paar honderd meter verder ben ik een boom aan het troosten die er in mijn ogen maar triestig uitziet.
Tunnelzicht verruimen
Ik vergeet hoe ongeduldig ik ben en besef zelfs niets meer hoe traag we aan het stappen zijn. Al mijn zintuigen draaien overuren en ik heb in geen jaren zoveel dingen gezien, gevoeld en geroken. Het is mij nu pas duidelijk hoeveel meer je uit het leven en je bestaan kan halen als je op een trager tempo leeft. Ik leer hoe ik mijn tunnelzicht kan verruimen en van mijn volledige omgeving kan genieten en hoe ik mijn zorgen een plekje kan geven dankzij de natuur.
Voor de laatste oefening moeten we opnieuw op zoek naar een voorwerp, in mijn geval een steen. We moeten kunnen uitleggen waarom we net dat voorwerp uitkiezen. En geloof het of niet, maar ik kies die steen onbewust met een bepaalde reden. Het doet mij inzien dat we veel meer met de natuur verbonden zijn dan we in eerste instantie denken én dat de natuur in sommige gevallen weleens de ideale therapeut kan zijn. Of ik na een sessie bosbaden plots een heel andere en veel rustigere persoon ben geworden? Dat zeker niet, máár ik ben er wel van overtuigd dat die fluitende vogeltjes, het ruisen van de wind tussen de bomen en de schoonheid van een boomstam mij tijdens mijn eerstvolgende boswandeling wél zullen opvallen. En wie weet wandel ik dan zelfs wel een paar kilometer per uur trager om die verloren tijd in te halen en rustiger in het leven te leren staan.
Wil je zelf eens kopje-onder gaan in de natuur? Op de website van Ingeborg vind je nog meer informatie over shinrin-yoku en kan je je inschrijven voor zo’n geweldig rustgevend, zinnenprikkelend en verrijkend bosbad. Ik zou het aanraden aan iedereen die af en toe nood heeft aan een pauzeknop, maar niet weet waar die te vinden.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
