Hoewel je het misschien niet zou denken, stond abortus heel erg lang als een misdrijf beschreven in ons Belgische strafwetboek. Dankzij het akkoord dat zo’n twee jaar geleden bereikt werd, wordt abortus niet langer gezien als een misdrijf, maar als een recht van de vrouw. Ook voor lezeres Julie (32) was abortus de beste keuze.
‘Tot enkele maanden geleden sprak ik op regelmatige basis af met Sander, een man van 38 jaar die ik online leerde kennen. Hoewel de klik er was, liet hij na een tijdje weten dat hij te veel bindingsangst had en niet openstond voor een relatie. Maar ik kreeg wél gevoelens voor hem en biechtte mijn verliefdheid op. Stiekem hoopte ik dat de vonk zou overslaan, maar Sander benadrukte dat er van een relatie nooit sprake zou zijn. Niet nu en ook niet in de toekomst. Omdat we allebei andere verlangens hadden, besloot ik het contact met hem te verbreken.’
Ongepland zwanger in de tropen
‘Niet veel later vertrok ik op groepsreis naar de tropen voor een periode van twee weken. Ideaal om Sander te vergeten en te focussen op de toekomst. Maar enkele dagen na aankomst voelde ik me erg vreemd. Ik was mezelf niet. Omdat ik erg misselijk was, spookte al snel de gedachte van een zwangerschap door mijn hoofd. Sander en ik gebruikten immers geen anticonceptie. Ik vertrouwde te blind op een applicatie die mijn menstruele cyclus bijhield. Een domme fout, want daar zat ik dan, in de tropen én mogelijk ongepland zwanger. Omdat ik zekerheid wilde en niet kon wachten tot ik terug in België was, heb ik aan de hotelmedewerkers gevraagd waar ik een predictor kon kopen. In ons land vind je zo’n test in elke apotheek en supermarkt, maar in de tropen moet je daarvoor speciaal naar een internationaal ziekenhuis.
‘Ik zal je bijstaan, liet Sander, de vader, nog weten. Ik geloofde hem, maar dat had ik beter niet gedaan.’
Met een zieke maag en temperaturen die mijn misselijkheid geen deugd deden, nam ik de fietstaxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, waar ik twee testen kocht. Eenmaal terug in het hotel, heb ik meteen gecontroleerd of ik zwanger was. Dat bleek ook het geval te zijn. Hoewel beide testen positief waren, bleef ik eigenlijk vrij rustig bij de situatie. Ik sprong geen gat in de lucht, maar ergens was ik blij, wetende dat ik zwanger kan worden. Want hoeveel vrouwen kampen niet met vruchtbaarheidsproblemen?’ ‘Ik zal je bijstaan’ ‘Hoewel ik op duizenden kilometers van huis was, heb ik Sander meteen een berichtje gestuurd om hem in te lichten over de situatie. Tot mijn grote verbazing reageerde hij erg begripvol. “Het komt allemaal in orde. Maak je geen zorgen”, stuurde hij. “Bel me onmiddellijk als je terug bent van vakantie.” Omdat Sander en ik net hadden besloten om het contact te verbreken, had ik hem ook laten weten dat ik de zwangerschap wilde onderbreken. Een van mijn beste vriendinnen – die twee jaar geleden zelf ongewenst zwanger was – had ondertussen in mijn naam al een afspraak gemaakt in een abortuscentrum in Brussel. “Ik zal je bijstaan”, liet hij nog weten. Ik geloofde Sander op zijn woord. Maar dat had ik beter niet gedaan, want toen ik hem na mijn vakantie in de tropen probeerde te contacteren, bleef de lijn onbeantwoord.
‘Trek je plan’
Minstens tien pogingen heb ik ondernomen, maar ik kreeg Sander niet te pakken. Pas een dag later belde hij me terug. Alleen al aan zijn stem kon ik afleiden dat hij allesbehalve vrolijk was. Zijn reactie bevestigde dat ook. “Wat je ook doet: trek je plan. Ik wil er niets mee te maken hebben”, zei hij venijnig. Ik probeerde Sander nog te overtuigen om een persoonlijk gesprek te hebben. Ik stond namelijk op het punt om een ingreep te laten uitvoeren waar ik mogelijk voor de rest van mijn leven aan zou denken, maar hij zei kortweg dat ik de situatie niet moest dramatiseren. Wat een onbeschofte klootzak, dacht ik bij mezelf. Zijn botte antwoord was allesbehalve een weerspiegeling van de lieve reactie die ik eerder nog kreeg. Ik heb serieus op mijn tanden moeten bijten, maar ben erin geslaagd om het gesprek op een kalme toon af te sluiten. Het enige wat hij nog vroeg, was of ik hem op de hoogte wilde houden als de abortus achter de rug was.’
Grote kinderwens
‘Een dag na dat botte telefoongesprek had ik mijn langverwachte afspraak bij SJERP-Dilemma, een abortuscentrum vlak bij de Vrije Universiteit Brussel. Daar werd ik hartelijk onthaald door twee gynaecologen en een psycholoog. Iedere vrouw die abortus wenst te plegen, wordt onderworpen aan een verplicht gesprek. Tijdens zo’n gesprek worden de verschillende mogelijkheden besproken alsook de reden waarom je de zwangerschap wil onderbreken. Zodra ik ontdekte dat ik zwanger was, stond mijn besluit al vast. Hoewel ik een grote kinderwens heb, ben ik door mijn huidige situatie niet in staat om een kind groot te brengen. Ik ben al enkele maanden werkloos, heb geen werkvooruitzichten en woon op een piepkleine studio. Het laatste wat ik wil, is dat er nog maar eens een kind opgroeit in een situatie die niet ideaal is. Wat voor een toekomstperspectief heeft zo’n kind? Bovendien wilde Sander zijn verantwoordelijkheid als vader niet opnemen en ik wil liever niet in mijn eentje een kind op de wereld zetten. Iedereen wil op een dag toch weten wie zijn of haar ouders zijn? Sander is niet in staat om écht lief te hebben en dat wil ik niet voor mijn kind.’
‘Ik zal nooit spijt krijgen van mijn keuze, maar abortus is niet zoiets dat je zomaar naast je neerlegt.’
100 % vastberaden
‘De medewerkers van SJERP-Dilemma zagen dat ik vastberaden was en niet meer zou terugkomen op mijn besluit. Na een wettelijke wachttijd van zes dagen keerde ik terug naar het abortuscentrum. Een zwangerschap kan op twee manieren worden afgebroken. Enerzijds door een abortuspil, anderzijds door een zuigcurettage. Ik koos voor de laatste optie. Op het ogenblik van de ingreep was ik zes weken zwanger. Het embryo was ongeveer zo groot als een erwt. Twijfels heb ik nooit gehad en ook vandaag – anderhalve maand later – ben ik nog steeds tevreden met de keuze die ik heb gemaakt. Ik heb geen spijt van mijn abortus, maar ik merk wel dat ik een soort van terugslag heb. Onlangs ging ik samen met een vriend zijn kindje ophalen in de crèche. Toen een van die kleintjes plots begon te wenen en zijn handjes naar me uitstak, kreeg ik het onverwacht moeilijk. Even had ik het gevoel dat ik mijn kind in de steek heb gelaten. Maar het is niet zo dat ik de tijd wil terugdraaien. In mijn ogen heb ik zowel voor mijn kind als voor mezelf de juiste beslissing genomen.’
Redmiddel voor vrouwen in nood
‘Sander heeft me uiteindelijk nog een bericht gestuurd met de vraag hoe de abortus was geweest. “Het is gebeurd”, stuurde ik hem. Daarna heb ik hem voorgoed uit mijn leven verbannen. Ik ben oprecht blij dat abortus bestaat, maar het is jammer dat dit onderwerp in België een taboe blijft. Abortus is geen anticonceptie, wel een laatste redmiddel voor vrouwen in nood. Ik heb geen en zal nooit spijt krijgen van mijn keuze, maar abortus is niet zoiets dat je zomaar als een gevoelloze robot naast je neerlegt. Ik kan verder zonder schuldgevoelens omdat ik weet dat het alternatief des te slechter was geweest. Het is nu eenmaal niet makkelijk om met weinig financiële middelen een kroost groot te brengen. Ik wil eerst mijn leven op de rails krijgen vooraleer ik me aan dat stadium waag. Geloof het of niet: een gezin met twee kinderen is en blijft mijn grote droom. Maar dan moeten de omstandigheden juist zijn.’
Lees ook:
