Redactrice Kristin verhuisde voor een jaar naar New York. Haar spannende, Sex And The City-worthy avonturen deelt ze met plezier met ons. En met jullie.
Wanneer je naar een nieuwe stad verhuist, weet je dat het even duurt voor je een échte local bent. Voor mij is dat in New York niet anders. Ik moet nog heel erg oefenen op mijn ‘a-maaaa-zing!’, leren aanvaarden dat hier geen curryworst speciaal bestaat, dat een glas wijn minstens $ 12 kost, en dat la vida glutenvrij the local way to go is. Al voelde ik de grond toch een beetje onder mijn voeten verdwijnen toen bleek dat ik zélfs de dresscode fout begrepen had.
Oké, ik had moeten weten dat een sushisweater niet de juiste keuze was voor een meeting met CNN. Ik weet niet wat er door me heen ging toen ik besliste dat een grijze trui met maki en nigiri rolls business proof was. Maar daar zat ik tussen de deux-piècekes en kokerrokken met in grote letters ‘Whatsabi’ op mijn buik (hilarisch, I know). Tegenover mij zat een vrouw met smokey eyes met glitteroogschaduw. Had ik al verteld dat ik ook een skinny en (vuile) sneakers droeg? Ik voelde me nog zo groot als een garnaal (pun intended).
Ik dacht: Amerika. Daar gaan ze in hun pyjama naar de supermarkt. Nope. Niet in New York. Behalve dan dat handjevol hipsters dat hun pyjama combineert met een bontjas.
Mijn fashion radar bleek kapot. Dat heeft vast iets te maken met mijn beperkte kleerkast in New York. 4 valiezen voor 4 seizoenen. You do the math. Daardoor heb ik vooral voor goede basics gekozen. Stijlvol, maar ook een beetje saai. Op de één of andere manier is mijn prachtige H&M Conscious-rok niet in de valies geraakt, maar mijn grappige sushitrui wel. Blijkt dat ik toch beter voor de minder casual dresscode was gegaan. Ik dacht: Amerika. Daar gaan ze in hun pyjama naar de supermarkt. Nope. Niet in New York. Behalve dan dat handjevol hipsters dat hun pyjama combineert met een bontjas.
Ik heb een paar weken gedacht dat ik niet helemaal in de New Yorkse stijl pas. Als ‘legal alien allowed to work’ (staat letterlijk op mijn papieren!) – zocht ik onbewust naar een manier om een beetje minder ‘alien’, en een beetje meer local te zijn. Mijn inner-kuddedier nam de bovenhand. Hell, ik ben zelfs een deux pièceke gaan passen. Tot ik doorhad dat het in New York om één ding draait: owning it. Zelfvertrouwen is de sleutel tot succes. Dat ik het zelf pas ben beginnen ownen nadat de barista in de coffeeshop om de hoek zei dat ik zijn 'best dressed customer' was, doet hier even niet ter zake. En dat hij paars haar en 12 piercings in zijn gezicht heeft ook niet. Nu own ik mijn sushitrui gewoon, in het weekend én op het werk. Als ik geen meetings heb tenminste.
Lees hier Kristins vorige columns:
